Ooit zocht Pertinella God, maar toen bleek dat Hij in feite een grote hond is die zijn uitverkorenen de kans geeft om zich, via zijn bilspleet, in zijn vacht (gemeenzaam de Hemel geheten) te nestelen, vroeg zij zich evenwel onthutst af of dàt wel was wat zij er uiteindelijk van had verwacht. Zeker toen zij ook vaststelde dat Hij bij tijd en wijle alle aandacht verliest om zijn ballen te likken en dat tijdens die activiteit al wie zich in de Hemel bevindt zich krampachtig moet vasthouden om er niet uitgeflikkerd te worden, alleen God weet waarheen.
Op het allerlaatste moment, God's achterste was al vervaarlijk dichtbij, bedacht Pertinella zich dan maar, in de vaste overtuiging dat er ook andere zekerheden in het leven moeten zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten