Waar de bal nu ligt

Na verloop van tijd kwamen wij tot de bevinding dat het toch goede mensen waren. Zowel de mannen als de vrouwen. Hun kinderen ook, uiteraard. Voor de hand lag dit niet.

Het besef groeide eveneens dat wij hen dit moesten zeggen. Hun informeren over onze nieuwe inzichten en dat zij moesten aannemen dat een en ander op een vergissing berustte. Verder hoefden wij niet meteen te gaan.

En zo hebben wij het gedaan. Een paar van ons gingen er op af en hebben hen onze nieuwe houding toegelicht.

Zo ver staan we nu. De bal ligt nu natuurlijk ook in hun kamp.

Matroesjka

Ooit liet een vrouw zich eens vertellen dat er een mannetje woonde in de kleine Matroesjka op haar dressoir, maar dat zij die in eerste instantie zelf nooit mocht openmaken, omdat haar anders een onnoemelijk kwaad zou overkomen.
Wel was het zo dat, indien zij gedurende een bepaalde, niet onoverkomelijke, periode een zuiver en onbezoedeld leven zou leiden, in gedachten en in daad (!), dat het mannetje dan tevoorschijn zou komen en er voor zou zorgen dat zij al haar schade zou inhalen!
En laat het nu ook nog zo gegaan zijn!

De jongste! (Een thriller)

Nooit kwam Hopkinson dichter bij de waarheid dan die avond, toen Amanda hem vleesballetjes voerde.
"Straks vertel je me nog dat we zopas de jongste hebben opgegeten!"

Leegte

Ook ik kreeg ooit een stukje leegte.
"Hier, een stukje leegte."
"Leegte? Dank je wel."
Het zei mij toen niks en ik was er blij mee.
"Ja, leegte. Maar let op, het groeit met de tijd."
"Het groeit?"
En zo is het gegaan, het groeide en is altijd blijven groeien.
Ik heb nu enorm veel leegte.

Flor de Allesbegrijper/Rolf de Superhond (Echt!)

Uiteindelijk zal alles verzonnen blijken!

Dat van de vrouw die het karakter van haar beste vriendin leende om indruk te maken op Flor de Allesbegrijper alhoewel zij op dat ogenblik nog niet kon weten dat Flor de Allesbegrijper inderdààd een allesbegrijper was en dat het lenen van andermans karakter dus overbodig was geweest.
Achteraf, toen zij elkaar héél goed kenden, kwam uit dat een en ander bovendien ook dubbelop was aangezien Flor wel alles begrèèp maar in die periode van zijn leven, door allerlei voorvalletjes, over heel weinig zelfvertrouwen beschikte en al héél blij was dat zij gewoon met hem uit wilde, want uiteraard was zij bloedstollend mooi vanuit zijn standpunt bekeken.
Of kortom, zijn verwachtingen waren laag gespannen geweest.

Ook verzonnen is dat, terwijl Flor en de vrouw die het karakter van haar beste vriendin had geleend al tijdens hun eerste afspraakje het geluk van hun leven in elkaar ontwaarden en wederzijds al meteen véél verder gingen dan zij op voorhand van plan waren geweest of hadden durven hopen, dat die beste vriendin (op dat moment dus zonder noemenswaardig karakter!) precies dàn werd ontvoerd door een psychopaat die met haar beslist allerlei vrouwonwaardige dingen zou uithalen (en daar al een heel klein beetje mee was begonnen door haar roomsoezen te voeren), ware het niet dat (het toeval is inderdaad onvoorspelbaar!) hij in zijn boze opzet werd gestoord door Rolf de Superhond (in feite het afsplitsbaar alter ego van Flor de Allesbegrijper), op een manier die alle beschrijving tart en die in tal van interviews legendarisch wordt genoemd. Japanners nemen in deze context zelfs het woordje sugoi in de mond!

Absoluut verzonnen is dat pas hèèl onlangs, toch vele jaren later nu, de vrouw met het geleende karakter, omdat zij Flor inmiddels door en door kent, zich bij een loslippige vriendin liet ontvallen dat Flor tijdens die eerste ontmoeting, eventjes maar toch, wat afwezig had geleken. Je zou natuurlijk voor minder, zo in volle afsplitsing!

Op basis van dit soort verzinsels blijkt, meen ik, dat een verhaal niet noodzakelijk echt is als het echt is. Echt!

Met bijzondere dank aan Ferdinance.Crane voor de prent: "Krachten meten".

Wim

"Ik vraag mij af hoe het nu nog is met Wim, nu hij met Maggie is..."
"Ja, hij is niet het type dat zich zo maar gelukkig laat maken."

Een aforisme van oom Floris

In de dood is iedereen gelijk, zo hoort men wel eens zeggen, maar men spreekt hier jammer genoeg nooit uit ervaring.

Wat ik vrees

In
bangst
schuilt het woordje
angst
maar dat zal wel toeval zijn
vrees ik

Beloften

Vossen zijn tot alles in staat met een mensenhoofd. Nadat zij er hun gang mee zijn gegaan kost het heel wat werk om het weer in zijn oorspronkelijke staat te herstellen. Beloften dienaangaande vergeten zij snel, eens zij het hoofd in hun bezit hebben en opgaan in hun spel.

Heldendaden

Ooit - ver van huis - beging ik tal van heldendaden. Toch heb ik liever dat je daar straks over zwijgt. Het kan alleen maar tot misverstanden leiden. Bovendien heeft niemand er hier een boodschap aan en ginds is het leven inmiddels ook verder gegaan. Dat begrijp je toch?

Drie inzichten

Zij deed teken dat ik stil moest zijn en kijken.
"Daar gaan onze laatste drie inzichten," fluisterde zij, toen ik eindelijk de gestalten ontwaarde.
Het is mij een raadsel hoe zij ze zo makkelijk herkende, maar goed, zij heeft daar wel oog voor.
Ik bleef ze nakijken tot zij uit het zicht waren.
Verder weet ik niet wat het eigenlijk te betekenen heeft, dat ze zijn vertrokken bedoel ik. Echt missen doe ik ze niet. Bovendien lees ik alle dagen de krant.

Met bijzondere dank aan Ferdinance.Crane voor de prent: "De leugens passeren".

De logica van de engel

Omdat zij te goed van hart bleek ging de engel het haar nog een tweede keer uitleggen, over het kwaad dat vermeden diende. Ditmaal helemaal overtuigd liep zij neuriënd naar de keuken om er het vleesmes te wetten. Daarna was het een kwestie van wachten tot haar man rustig sliep. Inderdaad, begreep zij, nu zou hij haar nooit kwetsen.

Laat...

... ik eens onheil spellen:

O
N
H
E
I
L

;-)

Dompteur

"Nu heb ik al mijn dromen bedwongen," zei hij op een toon die u zelf mag invullen.
"U ook?"
"Ja."
Zij stonden in de transitzone.
"Waren ze ook zo hardnekkig?"
"Hardnekkig en andere."
"De mijne waren bij tijd en wijle regelrecht moordzuchtig."
"De mijne eerder suïcidaal."
Toen ging ieder zijn kant op, als een vermoeide dompteur naar weer een ander circus.

Jan en Ingrid consumeren

"En wat eten wij vandaag Ingrid?"
"Kijk, Campbell soep."
"O, hoe artistiek!"
"Cultuur dient om te consumeren."

Jan en Ingrid (Eerste verkenningen)

"Zeg Jan, voortplanting, denk jij daar al aan?"
"Natuurlijk Ingrid, een mens moet alles meemaken in het leven."

Op een bepaalde manier...

"Op een bepaalde manier is het toch wel mooi, vind je niet?"
"..."

Opdracht

In een maatschappij met normen en waarden die niet zo veel verschillen van de onze werkt u voor de overheid. Het is uw taak onderstaande personen te rangschikken in volgorde van hun nut als mens. Gezien uw positie binnen de hiërarchie kan u er één aan toevoegen naar eigen inzicht.

Hugo
Kristien
Jan
Lydia
Dirk
Linda
Eric
Maité
Jelle
Katty
Jozef
Myriam
Franz
Ingrid
Omar
Ann
Björn
Kim
Thibaut
(.........)

Tip: Hou er rekening mee dat u familie hebt en dat dit zeker een pluspunt was om u aan deze baan te helpen.

Het vrije en blije

Dikwijls en grondig hebben zij nagedacht - of was het dromen? - over het vrije en blije en hoe dat toelaat om zich bij tijd en wijle los te maken van de regels van de roedel, tot zij op een dag niet meer thuis gekomen zijn.
Sommigen meenden dat zij in een vlaag van verstandsverbijstering collectief asiel hebben gezocht in een ons vijandige staat. Anderen hadden het over hun penchant voor het onzedelijke en een of andere commune. Zelfs een ontvoering werd niet uitgesloten want er was een regenscherm teruggevonden!
De mogelijkheid daarentegen dat zij er in geslaagd zijn om volledig in hun gedachten op te gaan en wij er dus niet zo zwaar aan moeten tillen wordt helemaal niet ernstig genomen.

Met bijzondere dank aan Ferdinance.Crane voor de prent: "Hondenweer".

Het behoud van de welvaart

"Er is nog zo veel eenzaamheid die niet is omgezet in energie!"

Misschientje en het werk van de behoeders

De muizenmannetjes speelden een veel belangrijkere rol in het leven van Misschientje dan zij wel precies besefte. Zij waren het die alles in het werk stelden om De Waarheden voor haar te verbergen, wat zij achter haar rug het Werk van de Behoeders noemden.

Uiteraard stootte Misschientje er zo af en toe wel op een, op een waarheid - in een in onbruik geraakt theekannetje bijvoorbeeld - en dan zaten de muizenmannetjes eventjes met hun pootjes in hun pels over hoe ze dat toch weer moesten uitleggen. Maar steevast slaagden zij er in om haar opnieuw om de tuin te leiden, een verborgen waarheid is per slot van rekening toch altijd een beetje een leugen. En daar wisten zij wel raad mee!

Maar op een dag, die als zeker was begonnen, vond Misschientje, louter toevallig, dat waarheidje over het Onvergeeflijke, het stond op een opgerold papiertje verstopt in een kapotte vulpen, en de muizenmannetjes kwamen daar veel te laat achter om het weer te kunnen wegpraten vòòr Misschientje er weer meer achter zou zoeken dan in feite voor haar nodig was.

Sinds dan geeft zij zich meer en meer af met Wankel, de schommel, een sujet van uitersten, en de Muizenmannetjes houden hun hart vast voor wat er nòg zal gebeuren. Alsof dat noodzakelijkerwijs anders wordt dan wat al is geweest, natuurlijk. Zo gaat dat met al wie zich inlaat met het Werk van de Behoeders. De dingen lijken dan zo belangrijk te worden.

Jan en Ingrid (Lonken).

"Jan?"
"Ja Ingrid?"
"Wil je nog eens naar mij lonken zoals je vroeger deed?"
"Lonken?"
"Ja."
"Maar Ingrid, zijn wij dat niet al lang ontgroeid!?"

Plus-que-parfait

Geluk vind je in de plus-que-parfait, schreef ooit een Chinese wijze in een tijd dat de Chinezen nog geen Frans spraken. Men begreep dan ook niet wat hij precies bedoelde en aan het eind van zijn leven werden kinderen voor hem gewaarschuwd.

Het experiment

"Filosofisch bekeken is de vrouw de trap waarop de man zijn nek breekt," meende J. in een flits te beseffen, maar zijn val duurde veel te kort om hem nog de tijd te geven het juiste of onjuiste van zijn ingeving proefondervindelijk te onderbouwen.

Bilaterale bespreking

Geheel toevallig, zo laat het zich aanzien, kwam een ontmoeting tot stand tussen twee aanhangsters van een andere variant van het volksgeloof. De gevolgen daarvan zijn werkelijk onpeilbaar. Of toch zo goed als.

Allebei waren zij zeer verrast door het onmogelijke van de standpunten die de ander zo kwansuis vertolkte en zij begrepen niet hoe diezelfde ander op die manier haar bestaan als relevant wist te ervaren. Maar goed, zij waren opgetogen dat zij niet in de schoenen van de ander door het leven moesten.

"Wat een raar mens is dat," dachten zij, onderwijl de ander vriendelijk toeknikkend, "hoe kan die nu zeggen dat zij gelukkig is?"
"In elk geval heb ik haar verteld hoe ik de dingen aanpak. Als ze wat verstand heeft dan doet ze daar haar voordeel mee!"

Nadat op die manier wederzijds de belangrijkste dingen waren gezegd, kregen zij het al gauw over hun kinderen en hun mannen. Bleek dat zij daar toch dichter bij elkaar stonden.