"Misschientje, Misschientje! Waar ben je zolang gebleven?"
"Ik was bij de ontroostbare vrouw."
"Bij de ontroostbare vrouw? Vertel, vertel!"
"Ja, de ontroostbare vrouw! Ken je die niet?"
"Neen Misschientje, of het moet weer een sprookjesfiguur zijn, die in verschillende gestalten bestaat."
"Wel, de ontroostbare vrouw is een diepdroef mensje dat zilveren tranen weent, zo diep en onbespreekbaar is haar verdriet."
"Zilveren tranen? Maar dat is toch keigoed!?"
"Dat heb ik haar ook gezegd, om haar op te beuren:
"Maar ontroostbaar vrouwtje," zei ik, "zie je dan niet welke rijkdom er schuilt in jouw verdriet? Het ligt hier vol met zilveren tranen. En de meeste zijn heel erg mooi!"
"Fijn dat je haar daar hebt op gewezen! En toen?"
"Toen? Toen begon zij nog hàrder te huilen. Oorverdovend!
Boe-hoe-hoe!!!
De tranen kletterden in het rond, maar ik kreeg er geen eentje mee toen ik er beleefd om vroeg, niettegenstaande ik haar uitlegde dat je verdriet moet delen!"
"Oei... dan moet zij werkelijk ontroostbaar zijn."
"Jaaa… Daarom noemt men haar ook de ontroostbare vrouw...," antwoordde Misschientje meer in zichzelf dan luidop, met een gebaar waarbij zij de vingertoppen van haar beide handen tegen elkaar drukte alsof zij ineens een ingeving kreeg.
8 opmerkingen:
Ze zou er een zilveren oorbellenwinkel van kunnen openen. Als dat niet opbeurt...?
Maar Misschientje toch! Voor wie ontroostbaar is, heeft rijkdom toch geen enkele betekenis meer?
Danku, mijn dag is weer goed. Misschientje, ik zie u graag. Denk ik.
Als hier ooit een verzameld boek van komt wil ik nederig een gehandtekend exemplaar.
charmantwerpen, na u.
en terecht!, verdriet delen is iets anders als koketteren met de tranen van een ander... ;)
Ik ben er nog niet uit of ik een Misschientje of een ontroostbare vrouw ben.
voor zapnimf, Impa, Nadja, charmantwerpen, gewebkijk en georgina:
Hartelijk dank voor jullie fijne reacties! Misschientje is er danig van onder de indruk!
Een reactie posten