Gisteren deelgenomen aan een fenomenale werkgeversreceptie. Alles was picco bello in orde. Tot in de puntjes.
Alleen, mijn slepende ziekte belette mij om er met volle teugen van te genieten. U moet weten, ik lijd aan een vrij ernstige vorm van obesitas. Dat is begonnen kort na mijn plechtige communie, nu 37 jaar geleden. Op enkele maanden tijd veranderde ik toen van een slanke jonge kerel, in een tonrond waggelend mannetje. Daar kwam enige jaren later ook suikerziekte bij.
Tot overmaat van ramp ben ik vorige week in een liftkoker gevallen, waarna ik voor enkele dagen in het ziekenhuis werd opgenomen. Na grondige observatie bleek alleen mijn vulpen (een zuivere Cartier) gebroken. Aangezien ik dan toch in het ziekenhuis lag heb ik ineens ook maar een hersenscan laten uitvoeren: onder mijn schedeldak werd absoluut niets aangetroffen.
Om kort te zijn: tussen de slikkende en kauwende genodigden heb ik mij tevreden moeten stellen met een eau Perrier en een zuinig appeltje.
Positief is wel dat ik twee min of meer rechtschapen heren van een vakbond heb leren kennen (Christelijk-Liberalen, maar het kunnen ook economisch-fundamentalistische socialisten zijn geweest. Het was donker in het busje en ik kon hun badge niet goed zien. In elk geval hadden zij manieren. Wat getuigd van een goede opvoeding. Dat is in die kringen niet altijd het geval!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten