– Jij bent twee vijfentwintig!?
– Ja.
– Dat zag ik niet meer aankomen.
– Ik kom met open armen toegesneld.
– Open armen?
– Ja. Vraag mij niet waarom.
– Hoe verklaar je dat dan?
– Dat laat ik aan jou over.
– Open armen, zeg je. Nou nou.
– Dit blijft natuurlijk niet eeuwig duren.
– Neen, dat begrijp ik wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten