Tijdens het Adagio voor fluit ontstond er een gat in het plafond waardoor de muziek verdween.
Eerst dachten we het hoort erbij:
"Onwaarschijnlijk, we zagen goede muziek verdwijnen".
Maar het gat werd groter en het luchtverkeer werd omgeleid.
Radiomakers te lande meldden het verdwijnen van flarden uit hun muziekcollecties en huisvrouwen hadden het, tijdens de boodschappen bijvoorbeeld, over een gemis.
Concerten en CD opnamen werden stopgezet.
Programmatoren huurden goochelaars in.
Wat er aan de hand was werd later nooit geduid, maar er was sprake van een leemte.
Er kwam dus geen verklaring.
Ook niet religieus, zoals God die de mensen weer meer tijd schonk voor zinvolle seks.
Van het gat in het plafond maakte men foto's, een kwestie van subsidie.
De herstelling werd gevierd.
En er kwam uiteindelijk een tekst in marmer:
"Het is gissen wat wij missen."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten