Daar zat Jim dan op zijn oude, doorgezakte bank te staren naar het deurgat waar doorheen Canaria al dan niet tijdelijk was verdwenen. Hij probeerde zich voor te stellen hoe alles anders had kunnen lopen indien hij wat actiever was geweest met zijn linkerarm in plaats van al zijn aandacht te besteden aan een lange uitleg. Verbaal was hij zo diepgaand en complex tewerk gegaan (met filosofische beschouwingen en rationele overwegingen) omdat hij ervan uitging dat het dát was wat zij van hem nodig had. Waarom zoek je anders een woordvoerder op via zijn wasmachine?
Maar hij had het mis gehad en nu, achteraf, beeldde hij zich in hoe anders het had moeten gaan:
"Canaria's ogen vulden zich met tranen terwijl hij sprak. Ze had geen behoefte aan ingewikkelde verklaringen of intellectuele inzichten. Wat ze echt zocht, was troost en lichamelijke liefde, een warme omhelzing en woordjes die niets betekenden. Jim's al te letterlijk en theoretisch antwoord op haar vragen voldeed niet aan haar behoeften en had haar diep teleurgesteld.
Verloren in gedachten hoorde hij het zachte gezoem van zijn wasmachine. Dat geluid, zoals zoveel andere dingen, drong maar langzaam tot hem door. Hij stond op en liep naar het washok en zag door de kier van de deur hoe Canaria, net voordat ze verdween in de wastrommel de sluis naar haar wereld activeerde.
In een flits besefte hij dat dit zijn enige kans was. Hij moest met haar mee! Haar tonen dat hij haar echt wel begreep en altijd bij haar wilde zijn. Hij knielde bij de wasmachine en schreeuwde haar naam.
"Canaria, liefste, wacht! Het spijt me. Ik begrijp nu dat mijn antwoord jou niet helpt. Ik was te theoretisch, te afstandelijk. Ik ben een woordvoerder. Laat me alsjeblieft met je meegaan."
Canaria aarzelde en vanuit de wasmachine keek ze hem aan. Toen ontdekte ze in zijn ogen eindelijk het begrip en de liefde waarop ze zo gehoopt had. Ze reikte naar hem uit en trok hem naar binnen, net voordat het programma werd geactiveerd.
Canaria en Jim verdwenen samen in het kolkende water, de wereld achter zich latend en kwamen terecht in de andere dimensie, de wereld van Canaria: een plek van rust en veiligheid, waar ze elkaar konden vinden zonder de belemmeringen van de harde realiteit.
In die serene omgeving voelde Canaria zich ineens ook veilig genoeg om haar verlangens te uiten. Ze keek Jim diep in de ogen en vroeg zachtjes:
"Jim, zou je mij willen aanraken zoals ik dat graag wil? Ik vertrouw je volledig."
Hij keek haar liefdevol aan en knikte. Hij streelde haar gezicht, zijn vingers glijdend over haar zachte huid. Hij kuste haar voorhoofd, haar wangen, haar lippen, en voelde haar ontspannen onder zijn aanrakingen. Hij nam de tijd om haar lichaam te verkennen, luisterend naar haar ademhaling en haar stille aanwijzingen.
Zij leidde zijn handen naar de plekken waar ze het meest gevoelig was, fluisterend hoe hij haar het meeste plezier kon geven. Jim volgde haar aanwijzingen geduldig en liefdevol, zijn aanrakingen teder en respectvol.
Op die universele manier deelden zij een diepe, emotionele connectie, versterkt door hun wederzijds vertrouwen en liefde. In dit moment van intimiteit vonden ze de troost en het begrip die ze zochten, hun lichamen en zielen verenigd in een harmonieuze dans van liefde.
Zo lagen ze daar, in de serene wereld van Canaria, en hielden elkaar vast in elkaars armen. De wasmachine zoemde zachtjes verder, maar nu was het geluid niet meer een vlucht, maar een achtergrond, een troostend deuntje in een symfonie van een prille liefde."
Ja, dit was dus hoe het had moeten lopen! Maar hoe moest Jim nu verder? Hoe moest hij handelen om een gelijkaardig doel te bereiken. Hij stond voor een van de grootste uitdagingen in zijn leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten