De laatste dag van het jaar

U dacht toch niet dat wij vandààg zouden verbroederen. 
Klaarblijkelijk kent u mij dan niet!

Een aforisme van oom Floris

Niets is onmogelijk. Al moet u daarbij ook in overweging nemen dat niet àlles mogelijk is.

Het ontstaan van een epitaaf

 

Het was alsof de zee over haar boorden klotste. 
Of helde ze vooral naar rechts? De heren K. en K. vertrouwden het geenszins en besloten om die dag vroeg weer naar huis te gaan en een epitaaf te schrijven. 

Dat is lang geheim gebleven.

Ter zake (12)

 

 

Vroeger, toen ik van school naar huis liep, kwam ik elke dag voorbij een oud pand. Dat zijn de bombazijnen, zei mijn moeder op een toon van ‘daar blijf je beter weg’. Pas heel onlangs kwam ik toevallig te weten wat bombazijn werkelijk is. Dit sterkt me in mijn geloof dat de dingen die moeten gebeuren ook altijd wel zullen gebeuren. Zo geloof ik nog altijd dat iemand me ooit een Meccano zal schenken. Ik herinner me nog hoe ik als kind door het graanveld liep en bij het eruit lopen altijd goed keek of de boer niet in de buurt was. Sinds iemand mij eens uitlegde waarom blauw blauw is en rood rood, vertrouw ik het zaakje niet meer. Temeer omdat dieren kleuren blijkbaar anders zien dan mensen. Men zegt wel eens dat een muzikant een warme toon heeft. Daar ben ik het vaak niet mee eens. Vooral in het schlagergenre. Ik bereik stilaan de leeftijd waarop een mens weer zin krijgt een vlieger op te laten. Ik zag onlangs een documentaire waarin men uitlegde dat in Amerika geprobeerd wordt om een bepaald vossen- of hondenras zo te kweken dat het opnieuw in de natuur zou kunnen aarden, daar waar ze nu uitgestorven zijn. Het kwam erop neer dat die beesten bang moesten worden gemaakt voor de mens. Als dat lukt is de volgende stap dat men dit op de mens zelf kan toepassen en alleen nog volgzame, hardwerkende mensen krijgt die heilig geloven dat hun leiders het goed met hen voor hebben. De lelijkheid van oude mensen wordt vaak vergoelijkt door te zeggen dat ze ‘het leven’ hebben leren kennen. Al leven we nu in een tijd waarin ik me afvraag wat dat leven dan eigenlijk betekent heeft. Doe mij maar een zak rijst van één kilo in plaats van vier van tweehonderdvijftig gram. Op een bepaald ogenblik wordt wetenschap zo abstract dat het voor mij een geloof wordt. Het heelal dijt langzaam uit. In die mate dat er meer en meer plaats komt tussen de planeten (en dies meer) in voor een god. Let wel: dat is nog niet wetenschappelijk bewezen.

Illegale liefde

 Dat jaar werd de liefde uit de handel genomen. Je moest al iemand kennen…

Ik kende iemand die een fotografe kende en zo kreeg ik af en toe nog iets. Ik genoot steels en maakte beloftes.
Tot het netwerk werd opgerold en onze waar in beslag genomen en vernietigd. 

Ik ontsprong de dans en als ik nu over liefde hoor hou ik me dom en blijf ik op het rechte pad.

Zündapp

 

Mijn Zündapp glom nooit feller als met haar achterop!

Kerstmis met Nelson

 

'... en dit is alleen voor jou Nelson, voor al die mooie wandelingen samen.'

Een aforisme van oom Floris

 

Wie het heeft over “het einde van een tijdperk”, spreekt vaak vanuit het eigen perspectief.

Dank & stank

Het omzetten van stank in dank? Ik werk er nog steeds aan, maar er is geen doorbraak in zicht.

Ter zake (11)

Nee, ik ben niet zo iemand die krassen in meubelen of houten vloeren wegwerkt met vul- of kleurmiddelen. Het is juist met krassen dat meubelen een eigen karakter krijgen, een geschiedenis. Anderzijds, als ik erin slaag een mooi, gelijkmatig zwevend papieren vliegtuigje te vouwen, dan voel ik wel een soupçon van genot en bevrediging. Ik heb nog nooit overwogen het gezelschap van een terrorist of een fabrikant van ontbijtgranen op te zoeken.  Maar als men mij zou dwingen om te kiezen, dan ga ik voor de ontbijtgranen. Koeien, naam mijn aanvoelen moeten ofwel wit zijn met zwarte vlekken, ofwel mooi kastanjebruin. Ik denk overigens ook niet dat er natuurwetten zijn die stellen dat plastic zakken door kinderen worden ‘aangetrokken’, of dat bliksem en storm vooral campers treffen, maar ik denk wel dat je kinderen beter uit de buurt houdt van plastic zakken, en dat de eigenaars van campers het wel een beetje zoeken als ze eropuit trekken en gaan kamperen bij slecht weer. ‘Custard’ is geen woord dat onmiddellijk iets in mij wakker maakt, maar ik lust wel vla. Heel erg zelfs! In het algemeen zou het beter gaan indien de dingen beter gingen en zou het minder erg worden als de dingen minder erg werden. Als de dingen beter werden zou ik dat ook minder erg vinden.

Voor het afscheid, de nacht in het maanlicht.

We zaten op een bankje en ik omhelsde jou zodat jij niet alles zag. 

Je leek gelukkig en je giechelde, maar je handen hadden kou.
Ik begreep pas heel wat later dat jij geen kou had, 

maar al afscheid had genomen. 

Engelenspijt

De engel wees mij door welk raam hij toen is komen vertellen hoe goed ik het zou krijgen. Hij zag er deze keer heel anders uit. Hij sprak ook iets bescheidener, alsof hij liever niet aan vroeger dacht. Zelf begreep ik niet waarom hij mij dit is komen zeggen. Ik heb het goed nu en ik word liever niet herinnerd aan wie ik toen was. 

Hij lachte nog eens verlegen en zei dat het hem heel erg speet.

Op Selfie Road (Alweer een poging om alles te vergeten)

Daar was het fototoestel en ik dacht hoe groot en toch niet anders dan anders maar jij zei toen dat dacht ik het is altijd anders en ik zweeg weer omdat ik hoopte dat je meer zou zeggen en of ik nu wel met jou op de foto komen zou. Had ik dieper moeten buigen?

De vereenvoudigde catechismus

De vraag die een antwoord verdient is niet zozeer 'Waarom zou ik in God geloven?', als wel, 'Waarom zou God in mij Geloven?

De komst van de dood (slot)

 

Net voor vergaderingen beginnen leert de dood zich beter kennen en wordt er opgeschept, of dingen verwerkt.

• Ouwe wijven die nooit…
• Dat zijn de ergsten!
• Nee hoor, politici!! Dat klampt zich aan alles vast. Ze lijken wel onmisbaar.
• Dan liever criminelen.
• Voor mij zijn het de baby’s, hoe die blijven glimlachen…
• Ja, alsof ze het begrijpen.

(Met dank aan Bert Bevers, voor de foto)

Serious & Juvenile

 De heren van Serious & Juvenile besloten te vermenselijken. Was het overmoed of list?
– We gaan in de politiek!
– We huren een levenscoach!
– We vertonen ons op TikTok!
– Nee, we omhelzen nog een de vrouw die we nooit hadden mogen laten gaan!
Ze huurden een detective en alsnog liep alles mis.

De verbazingwekker

Toen gitarist/uitvinder Laurindo Almeida de verbazingwekker uitvond was een van de eersten die een prototype in handen kregen, zijn goede vriend Andres Segovia. Bronnen die het kunnen weten bevestigen dat Andres enkele maanden lang helemaal in de ban was van het toestel. Tot het tot zijn verbazing ook de verbazing van zijn vrouw wekte en zij eiste dat hij zich met ernstiger zaken zou ontspannen. Toen vroeg hij Federico Mompou om muziek voor hem te componeren. Voor Federico was dit geen probleem. Een piano heeft meer snaren dan een gitaar.

Ter zake (10)

 Het zou best kunnen dat ik een zonnig iemand ben. Al is dat een vaststelling die ik maak vanuit de schaduw. Zelfkennis is in mijn geval geen harde wetenschap. Vaak is het tijdens een wandeling dat ik inzicht krijg. Los daarvan is wandelen gezond. Natuurlijk is het voor mij duidelijk dat de meeste mensen maar wat aanmodderen. Een vrij grote meerderheid. Tegelijkertijd heb ik de indruk dat er zich sinds negentientweeënzestig een steeds toenemende groep van mensen vormt die van die eerste groep bewust ge- en misbruik maakt. Ik denk niet dat ik dat hoef toe te lichten. Over de al aangerichte ravage leest u alles in de kranten. Of u verneemt het uit de mond van woordvoerders. Er is een tijd dat het begrip woordvoerder voor mij een synoniem van huurling was. In die tijd leven we nog steeds. Ik geloof niet langer dat 'men' het goed met ons meent. Hoe sneller je wordt doorverwezen naar een chatbot hoe minder je er toe doet. Maar er is altijd wel een oorlog die ons belet te zien ( te krijgen) wat er echt toe doet. Voor de weinigen die daar niet intrappen zijn er online veilingen van stripverhalen, bezweette T-shirts en online cursussen over zelfpublishing (ik zeg maar wat).

Het wonder van de ukulele

Het was een kwestie van oefenen, zei de engel, niet van geloof. En zo ging de tijd voorbij. Zij leerde alle noten. Droomde de akkoorden. Het werd herinnering. Iemand moet dit horen, dacht zij, dan krijgt dit een begin.

Hugo Claustrofobie

 De vereniging van mensen die lijden aan Hugo Claustrofobie vraagt aandacht voor het psychisch lijden van haar leden. De ziekte is minder bekend omdat zij zich pas op latere leeftijd manifesteert en alleen bij Hugo Clauslezers. Een kleine – maar niet onbelangrijke – minderheid dus. Doorgaans is de schade dan niet meer te herstellen. Vooral de poëzie laat sporen na in bepaalde hersengebieden. 
(De ziekte van Mulisch, murakamisme en het syndroom van Lannoy schijnen vooral op inbeelding te berusten en er zijn ons geen patiëntenverenigingen van bekend. Een goede hypnotiseur volstaat om die dwanggedachtes weg te nemen)

De Molse maagden

 Ooit werden zij door iedereen begeerd. Het was dan ook méér dan een dagtaak: zij badderden urenlang, droogden hun haren in de wind, loofden elkaars borsten (daar waar dat helemaal niet nodig was)... dat alles bij het Zilvermeer, want daar, vanuit de struiken, werden zij bespied.

Vibrator

'Maar Karel toch, als ik een vibrator wil, dan koop ik toch een vibrator, van jou zal het niet meer komen!'
'Maar toch niet waar de kleine...'
'Waar de kleine bij is? Waarom niet? Zo krijgt hij misschien ook wat ruggengraat.'

Altoos

 Een van de belangrijkste opdrachten die mijn dagtaak in dienst van de heer Mario C. behelsden, was het – onder nauwlettend toezicht van twee zijner dienstmaagden – eigenhandig controleren of de deurknoppen van de deuren in zijn huis nog stevig vastzaten. Ik durf, zelfs onder ede, te bevestigen dat dit tijdens mijn diensttermijn altijd het geval is geweest. Altoos, om echt duidelijk te zijn.

♩♫

♩

 Vanochtend toch maar weer zes nieuwe songs geschreven. 
Nevergreens, stuk voor stuk, 
ik weet het zeker! 

♫

Over baarden

 Vroeger, veel meer dan nu, ging er men van uit dat een baard bepaalde (goede) karaktertrekken van een man in de verf zette. Dat heette ‘het aardje van het baardje’. Het leidde tot groteske maatschappelijke ontwikkelingen. Een ervan was de dagbaard. Een dagbaard was onderdeel van een set van zeven waarmee het geïnteresseerde mannen mogelijk werd gemaakt elke dag van de week een van hun meer specifiek eigenschappen op subtiele manier te uiten. Hun rechtschapenheid bijvoorbeeld. Sets met nog meer baarden vonden geen ingang omdat een teveel aan goede eigenschappen door de man (en de vrouw) in de straat toch eerder als een teken van onbetrouwbaarheid werden beschouwd. (En dit vreemd genoeg met het argument dat wie valse baarden draagt in principe al onbetrouwbaar is.)

Om het even wat.

 

Toen dat de ideale wereld nog bestond gingen daders en slachtoffers nog in gesprek met elkaar tijdens het verloop van wat en toen ‘de transactionele interactie’ noemde. Dat werd als wellevend beschouwd en zou een beter onderling begrip creëren. Op die manier wilde men voor geloofwaardigheid zorgen in de geschiedenis. Dat werd in die jaren nog als belangrijk beschouwd. Maar omdat het, zoals wij nu weten, ook anders kon, is het gebruik in de loop der tijden veranderd. Het gesprek als dusdanig heeft een heel andere functie gekregen vandaag de dag. En geloofwaardigheid kreeg een eigentijdse betekenis. Geheel in de geest van onze tijd laat ik het dan ook aan u over om uw mening te formuleren over deze tekst of over om het even wat.

Haastwerk

Je hebt de haastwerkers en de tijdspaarders. 
Ik hoed mij voor zij die excelleren in beide disciplines.

Ter zake (9)

 Het klopt dat ik de waarde van een voorwerp – een vulpen bijvoorbeeld – hoger inschat wanneer ik hard heb moeten werken om het te verkrijgen, in tegenstelling tot wanneer ik het zomaar heb gekregen. Natuurlijk begrijp ik wel dat dit niet noodzakelijk een coherente manier van denken is. Even incoherent als een voorkeur hebben voor een bepaalde dag van de week. Die voorkeur heb ik ook. Momenteel vind ik maandagen de leukste dagen. Dan is nu het moment gekomen om toe te geven dat ik enkele jaren geleden toevlucht zocht in een tempel in Japan om er van mijn demonen te worden verlost. Ik kreeg tijdelijk verlichting, maar geen verlossing. Het argument dat kinderarbeid in sommige landen moet worden getolereerd omdat het in de locale cultuur past, kan in zekere zin ook worden omgekeerd: de kromspraak van politici in westerse landen moet worden getolereerd omdat die past in de locale cultuur en gewoonten. Het volhouden van deze onzin, zonder financiële vergoeding, valt mij steeds moeilijker. Ik vernam pas onlangs dat er van Hemingway een valiesje met manuscripten gestolen zou zijn op een perron in Parijs. Hij zou zoveel bagage hebben gehad dat hij ze niet allemaal in het oog kon houden. Tot overmaat van ramp had hij geen dubbels. Eigen schuld dikke bult, zou je kunnen zeggen. Met dit soort al dan niet apocriefe vertelsels creëert men een leemte in de harten van mensen. 

Haastwerk

 Wanneer in de jaren vijftig van de vorige eeuw de formule voor haastwerk werd geformuleerd, dacht men in de wetenschap dat die vooral in producerende beroepstakken en de industrie zijn nut zou bewijzen. Maar dat zij ook in andere takken, zoals de journalistiek, de politiek en zelfs de kunsten haar ingang zou vinden, nee, dat hadden de wetenschappers toen niet voorzien.

Humane intramuralisatie

 Onder het goedkeurend oog van drie externe experten greep ik de kans te tonen hoe ver het stond met een door mij te ontwikkelen techniek van humane intramuralisatie. De geheimhoudingsplicht weerhoudt mij ervan u hierover details te vertellen, laat staan de resultaten prijs te geven, maar aangezien ik kort na dit experiment naar het buitenland ben verhuisd en mijn kost verdien met korte tekstjes schrijven, denk ik wel dat u zich een idee kan vormen de afloop. De externe experten, voor zover ik dat kan weten, behielden hun vooraanstaande positie in de wetenschap en minstens één ervan is gelukkig getrouwd. Af en toe zoek ik wel eens met Google, of raadpleeg ik Wikipedia om te volgen hoe de humane intramuralisatie zich verder ontwikkelde, maar om een of andere reden is er bijzonder weinig informatie beschikbaar.

Ja hoor!

 

Dat

 

Ik mis ‘Dat’ als naam voor een bier. Het zou vlot en leuk klinken. Ik zie de slogans al voor me:

Mannen drinken dat!

Dat is echt wat voor vrouwen!

Het laat ook ruimte voor een zusterbier: Dit.

De marketeers van het benzinemerk Dats kwamen al in de buurt. Maar ze misten het nodige ‘je-ne-sais-quoi’ om door te zetten.

Dirk de Afwachter

 – O, daar hebben we'm weer, dacht Sabine verveeld, 'Dirk de Afwachter', hopelijk komt hij eindelijk terzake.'