Op een dag, ik was op jacht, bespeurde ik tussen de schaduwen aan de rand van het bos de oude wandklok van mijn grootvader. Die met alle vergeten momenten. Ik wilde haar de mijne maken, maar zij moet mij hebben opgemerkt, want zij trok zich wat verder terug tussen de bomen.
“Als jij de wandklok van mijn grootvader bent laat mij jou dan de mijne maken, dan hang ik je bij mijn andere trofeeën en dan kan ik al die vergeten momenten ophalen telkens als ik daar zin in heb,” riep ik.
“Waarom zou ik,” antwoordde de wandklok luid tikkend, “het zijn jouw vergeten momenten niet, maar die van je oude grootvader. De meeste ervan ken je niet eens want je was er nooit.”
“Maar wat doe jij hier dan in het bos, is dat geen vreemde plaats voor een wandklok?”
“Helemaal niet, ik ben, dat besef je toch, niet zo maar een een wandklok?!”
“Zeker niet, je was een enig stuk, zei grootvader altijd, en voor wie haar goed verzorgde zou je meer zijn dan alleen maar een apparaat dat de tijd aangaf.”
“Zo is het. Eigenlijk ben ik je grootmoeder, maar omdat ik méér wilde zijn en hem had beloofd dat ik zou zorgen voor onze vergeten momenten, stemde hij erin toe dat ik mij tot hangklok liet ombouwen. Hij was een lieve man, boordevol begrip en empathie.”
“Wat? En hoe zat dat dan met je gezinsplichten als vrouw?”
“Dat gaat jou niets aan. Maar wees gerust, voor alles was er een tijd en een stond. Ga nu maar naar je vrouw en denk goed na over wat ik je heb verteld.”
Thuis heb ik over het voorval gezwegen. Hoe ik er ook over nadacht, een en ander leek mij onbevattelijk.
“Wat zit je toch te dubben,” vroeg mijn vrouw, “Het lijkt wel of je je al onze vergeten momenten wil herinneren.”
Zij besefte niet hoe ver ze weer van de waarheid af zat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten