Na zevenentwintig jaren en een dag of wat was hij ineens weer thuis.
“Waar heb jij al die tijd gezeten,” vroeg zijn vrouw handenwringend, want het was toch een hele schok.
“Ik ben een nu een gewezen denker,” vatte hij het relationeel hiaat kort samen.
“En wat denk je dan voortaan aan te vangen, hier?"
“Ach, laten we het daar morgen over hebben,” verschoof hij als vanouds het onderwerp voor zich uit.
’s Anderendaags bracht zijn vrouw het gesprek evenwel niet meer op dit onderwerp: omdat je de dingen in het leven ook niet tarten moet, zoals zij zichzelf een kijk op het leven aangemeten had.
Zo verwierf de gewezen denker toch maar weer zijn plaatsje bij de haard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten