Ik nam per ongeluk de verkeerde deur (ik was spontaan ingegaan op de uitnodiging van een vrouw met wie ik enkele dagen eerder een goed gesprek had gehad) en bevond mij in een ruim kantoor. Ik liep door het vertrek naar de enige andere deur met het bordje “uitgang” en kwam weer in een ander kantoor, waar ik nog net een man hoorde vloeken. Op zijn bureau lagen een hele stapel formulieren en een kapot nietapparaat.
“Verdomme, hier moet je ook altijd met prullen werken.”
Ik probeerde even om hem te helpen en het apparaat te herstellen, maar slaagde daar ook niet in.
“Laat maar,” zei hij, “Dit is trouwens jouw werk helemaal niet, en als ze zien (- hierbij wees hij met zijn kin naar de deur waarlangs ik net was binnengekomen -) dat we hier zoveel tijd in steken komen dààr weer problemen van."
Ik liep door nog tal van gangen in de hoop bij de flat uit te komen waar die vrouw op mij wachtte. Soms had ik het gevoel heel dichtbij te zijn. Maar in de plaats van bij haar kwam ik terecht bij een dienst waar men vragen van gewone burgers beantwoordde op basis van een vastgelegd scenario van voorgekauwde antwoorden.
Een oude grijze man wees mij een stoel aan en zette mij aan het werk. Hij zei dat het zeker met mij in orde zou komen, maar ik mocht nooit opgeven en blijven geloven.
In de maanden en jaren daarna groeide ik uit tot een volwaardig element. Iedereen was altijd heel vriendelijk tegen mij.
Elke avond overdenk ik nog steeds waarom het allemaal uiteindelijk zo is gelopen, en hoe ik mij toch heb weten te schikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten