Er verscheen iemand eens een wezen met een bovenaardse blik in de ogen, dat hem de Lijst Van Dingen Die Een Mens Onmogelijk Zal Kunnen toonde. Ter inzage, opdat hij het voortzeggen zou en zo de mensheid heel wat frustratie besparen.
Afgeleid, want het wezen rook zo goed - probeerde hij toch alles van buiten te leren, maar hij merkte al gauw dat dit onbegonnen werk was.
Dingen als zich eigenhandig helemaal binnenstebuiten trekken, een vrouw over de schouders dragen tot zij van je houdt, of zweven als dat niet nodig is, die onthield hij om een of andere reden als vanzelf, maar de meer wezenlijke zaken ontglipten hem ter plekke.
Hij ging te rade bij wijzen en geliefden, maar niet één kon hem helpen. Er zit niets anders op dan wachten tot je nog eens mag kijken, troostte er een overdreven optimistisch. Iets anders zit er niet op. Maar het wezen met de bovenaardse blik in de ogen liet zich nooit meer zien of zelfs maar rieken.
Dìt is dus waarom de mens nog altijd zoveel energie steekt in het onmogelijke in plaats van in het mogelijke, waarin nog zoveel mogelijk is! Zo denken althans zij die dit verhaal slechts kennen van horen zeggen er over.
Natuurlijk alweer zo’n besluit waarmee alles en niets wordt gezegd.
__________________________________________
Geen opmerkingen:
Een reactie posten