De jongen met de vleugels deed er alles aan om zo onopgemerkt mogelijk te blijven al wisten wij natuurlijk allemaal dat hij een engel was en wat hij ons uiteindelijk zou aandoen. Toch speelden wij onze rol voluit (wat zat er anders voor ons op?) om de druk (want ook daar wisten wij van) die zo-wie-zo op zijn schouders lag en die niemand kan bevatten niet onnodig nog te verzwàren. Daarom vergaven wij hem ook al zijn uitvluchten om nooit met ons mee hoeven te gaan zwemmen.
De vele uren daarentegen die hij wèl met ons deelde, was hij altijd een en al aandacht en begrip voor onze problemen en probleempjes en praatte hij op ons in op een manier waarop hij ons al leek te willen troosten voor al wat ons later in ons leven overkomen zou.
Op een dag is hij zoals voorzien verdwenen, waarom anders - uiteraard - die vleugels? Wat niet wegnam dat wij het als een leemte hebben ervaren. Wij informeerden bij zijn ouders, maar die glimlachten beaat, als ging het om een vreemde. Hij had zijn weg gevonden en ieder draagt zijn eigen lot! Dat soort zalvende haast pijnloze woorden. Dat is natuurlijk zo, maar wat wij verlangden was dat hij onze eenzaamheid had meegenomen, van al wie hem had getolereerd. Dan was het achteraf makkelijker geweest in hem te geloven.
Op een dag is hij zoals voorzien verdwenen, waarom anders - uiteraard - die vleugels? Wat niet wegnam dat wij het als een leemte hebben ervaren. Wij informeerden bij zijn ouders, maar die glimlachten beaat, als ging het om een vreemde. Hij had zijn weg gevonden en ieder draagt zijn eigen lot! Dat soort zalvende haast pijnloze woorden. Dat is natuurlijk zo, maar wat wij verlangden was dat hij onze eenzaamheid had meegenomen, van al wie hem had getolereerd. Dan was het achteraf makkelijker geweest in hem te geloven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten