Na lang van op afstand fladderen en loeren kwam de dapperste van alle vogels naar mij toe gevlogen en stelde kwetterend een hoop vragen die hij hoogstwaarschijnlijk niet alleen bedacht had.
Over de waarde van het leven.
Over het gewicht van de liefde.
Over de ware aard van geld
(boos of eerder zachtaardig?)
Over de dansbaarheid van pijn
en de geluiden van de dood.
Kortom, over hoe zich men in het leven best gedraagt.
Ik was diep onder de indruk van zijn moed en hoedde mij er voor het schuwe dier te onderbreken, maar dan, nog voor ik hem naar waarheid en volledig zou beginnen antwoorden vloog hij ineens weer heen, alsof het eigenlijk niet echt belangrijk was, en daar stond ik mooi met al mijn antwoorden!
7 opmerkingen:
Was het misschien dat de gevonden antwoorden al genoeg voor deze vogel?
Of misschien zag de vogel ze (weg)vliegen?
Ik zei in het verwijderde bericht het volgende: 'Het antwoord ligt vaak al in de vraag besloten. Maar dat bedoelde je hiermee niet, denk ik.'
voor Avilou:
Om eerlijk te zijn, wat ik bedoelde ligt nogal open.
voor Avilou:
Of de vogel ze zag (weg)vliegen? Niet echt, ik dicht deze vogel een vrij grote maat van gezond verstand toe, nu ik er nog eens over nadenk.
voor Vlindera:
Of hij besefte op tijd dat een antwoord ook maar een antwoord is.
Een reactie posten