Van Hale, een Amerikaanse volksheld

Wat Van Hale op die vermaledijde dag presteerde grenst aan het bovenmenselijke!

Met ware doodsverachting (1) liep hij voor de zevende keer de vuurzee in om er na negen minuten met alweer een drieling, een vrouw op jaren en een blindengeleidehond weer uit te komen. Dat bracht het totaal aantal geredden op zevenentwintig.
En weer, opnieuw tegen alle gemeende waarschuwingen in, richtte hij zijn schreden naar de ziedende baaierd. Deze keer zagen de omstanders hem diep ademhalen, alvorens in de rook en de vlammen te verdwijnen. Niemand durfde te voorspellen hoe dit zou aflopen. Er was ook niemand bij wie dit opkwam.

Binnen in het gebouw, waar een normaal mens geen steek meer voor ogen zou zien, begaf Van Hale zich stante pede naar het centraal trappenhuis, op weg naar de vijfde verdieping, waar hij zo-even een lamme man om hulp had horen schreeuwen (2). Onderweg, op het tweede, meende hij een zacht gekreun te horen, wat hem daarstraks niet was opgevallen. Zonder dralen stevende hij af op het geluid en, ja hoor, onder een omvergevallen metalen ladekast lag een beeldschone, jonge vrouw, zieltogend in een plasje bloed. Van Hale besefte in één oogopslag dat, hoewel haar levenskansen zienderogen afnamen (3), snel en daadkrachtig ingrijpen misschien toch nog heil kon brengen. Met een enorme krachtsinspanning duwde hij de ladekast, die gloeiend heet was geworden door de verzengende hitte, van het meisje af om haar fluks, zacht maar toch stevig, over zijn linkerschouder te gooien. Met deze last bezwaard begaf hij zich opnieuw naar het centraal trappenhuis, op weg naar de vijfde verdieping. Zeven minuten waren verlopen.

Op de vierde verdieping herinnerde hij zich ineens, in situaties van nood gaan de vreemdste gedachten door een mens zijn hoofd, dat zich daar nog een aantal kleine, maar onschatbare kunsthistorische voorwerpen bevonden die beslist de moeite waard waren om te worden gered. Hij graaide de lege postzak die toevallig bij de receptiebalie lag en repte zich naar het kabinet van de vermaarde kunstkenner om er een Dode Zee-rol, een manuscript van Mozart, de piano van Chopin, een Bijbel van Lincoln en het reserve diepzeeduikpak van Picard te redden van de likkende vuurtongen. Iets of wat bezweet van de haastige inspanningen, als Amerikaan is Van Hale toch ook maar een mens, gooide hij de gevulde postzak over zijn rug en begaf zich weer naar het centraal trappenhuis om de lamme op te halen. Onderweg slaagde hij er nog in een koffertje bloeddiamanten mee te snaaien. Inmiddels waren zevenenveertig minuten verlopen.

Op het vijfde aangekomen was het eerste wat hem opviel de muziek die achterin ergens, uit een wachtzaal weerklonk: "Ring of Fire" van Johnny Cash. Uit piëteit met mogelijke stervenden die beslist nog in het gebouw aanwezig waren ging hij snel die muziek uitzetten. De Watermuziek van Händel leek hem toch geschikter. Daarna, de tijd begon nu toch te dringen, haastte hij zich met de vrouw van het tweede die even kreunde en dus nog leefde, met de zak onschatbare kunstvoorwerpen en met het koffertje bloeddiamanten (dat later nog een belangrijke rol zou spelen in een proces waarin twee ministers en een staatssecretaris in nauwe schoentjes kwamen te staan) in de richting waar hij de lamme daarstraks om zijn leven had horen smeken. "Ik kom eraan," brulde Van Hale, om hem gerust te stellen.

Ondertussen waren de computerschermen beginnen te smelten en giftige dampen verspreidden zich door de gangen. De hitte van een brand is doorgaans onmenselijk.

Eenmaal hij op de tast het vertrek waar de lamme zich bevond had gevonden en had vastgesteld dat die vastgegespt zat in zijn rolstoel, twijfelde hij even of hij hem al dan niet zou losmaken. Die stoel was toch maar dood gewicht. Het gekraak van het instortende belendende lokaal deed hem echter beseffen dat hij daarvoor geen tijd had. Dus, met een lenige heupbeweging (dat hij ooit aan judo had gedaan kwam nu toch goed van pas), zwierde hij de man met stoel en al over zijn schouder en haastte zich met zijn last terug naar het centraal trappenhuis. Op de gang zag hij ineens iets wat een zeldzame Ming-vaas kon zijn en voor alle zekerheid greep hij die ook nog mee. Toen waren éénenvijftig minuten verlopen en het volk dat rond het gebouw was toegestroomd begon voor het ergste te vrezen.

Halverwege de trap naar beneden rinkelde ineens zijn mobilofoon. Van Hale ging er van uit dat het zijn vrouw was, die inmiddels de ramp wel live op TV zou volgen en nooit te beroerd was om op ongelegen momenten te bellen. Met een zenuwachtige duw drukte hij op "Weiger gesprek." Het was nu niet het ogenblik om zijn vrouw uit te leggen waar hij mee bezig was.

Na precies negenenvijftig minuten kwam Van Hale met zijn last uit het gebouw gelopen. Daar viel hem een daverend applaus ten deel, dat hij evenwel bescheiden van zich afwimpelde.

Het is uit dat laatste simpele en sobere gebaar, dat wij uiteindelijk afleiden dat Van Hale naar alle waarschijnlijkheid vijf armen heeft.

(1) "Ach, ik deed wat iedere godvrezende Amerikaanse man ook zou doen," zou hij later zeggen.
(2) "Help mij, ik ben lam, en ik zit klem!"
(3) "Exponentieel," zo beschreef hij het later zelf.