Toen het eenzame jongetje eindelijk alleen was met de maan dorst hij het nog steeds niet te vragen. En de maan, die met zulke jongetjes genoeg ervaring heeft en dus wel beter weet, bleef, wat had u dan gedacht, zwijgen.
Bij het eerste ochtendlicht had het jongetje het dan uiteindelijk begrepen: dat hij het met zijn eigen woorden zou moeten doen.
3 opmerkingen:
Hoezo, nul reacties.... Dit is ware poëzie die u, Blogbaas, heeft genotuleerd!
En daar bezit dat kleine jongetje een enorme schatkist aan rijkdom of dat zou in zijn geval rijkslim zijn!
voor Vlindera en Charmantwerpen:
En dat allemaal dank zij Stijn Meuris, de sterrenkundige.
Een reactie posten