Laat op de avond, na twee zware pannes, reden we dan eindelijk het pittoreske Loin d'Ici binnen met onze oude Peugeot. Een paar inboorlingen zagen ons met een brede bocht het dorpsplein oprijden.
"Wij zoeken een hotel, we zijn verdwaald," informeerde mijn jonge echtgenote in haar beste schoolfrans.
"Ach zo, een hotel, voor hoelang?"
We keken elkaar aan en ik nam zelf het woord. Wij meenden allebei een vijandige ondertoon te hebben opgemerkt in zijn woorden, maar dat was misschien omdat wij zo moe waren.
"Dat weten wij niet, een dag of twee misschien, ik wil de auto laten nakijken."
"Twee dagen? De auto laten nakijken?" sprak dezelfde kerel, een robuuste bergbewoner, opnieuw, "Breng hem dan morgenvroeg naar de ouwe Delcorde, officieel concessionaris van Peugeot. Jullie kunnen ondertussen deelnemen aan het Festival de la jeune veuve."
Met meer dan gewone belangstelling liet hij zijn blikken op mijn vrouw vallen.
"Leuk, een festivalletje," kirde Gabrielle.
"Ja, dan toch nog een meevaller."
"Zeker," ging de bergbewoner verder, "mevrouw maakt zelfs kans om tot jeune veuve te worden uitgeroepen."
Op een of andere manier klonken die woorden erg kil.
"O ja?" ging Gabrielle daar onmiddellijk op in, "Wat spannend, en wat moet ik daarvoor doen?"
"U mevrouw? Niets eigenlijk. Alleen de nacht zonder uw man doorbrengen in Hotel de la Poste."
"Slapen zonder Frederic? Is dat alles?" en zich tot mij kerend, "Wat denk je Fred? Is dit geen buitenkans, na zoveel pech vandaag?"
"En waar slaap ik dan?" vroeg ik weifelend.
"U meneer? In de Chambre d'hote van de vrouw van de burgemeester, La maison de l'assassin!"
Het klonk logisch.
"Toe Fred, één nachtje maar. Ze zullen nogal opkijken thuis, ik als jeune veuve!"
Na wat heen en weer palaveren gaf ik Gabrielle haar zin. Ik kan haar niets weigeren. Ik was bovendien toch doodmoe.
Ik laadde haar koffer en beauty case uit en zag haar in het gezelschap van de robuuste, die alles voor haar droeg, het dorpsplein oversteken.
Een kreupel jongetje wees mij de weg naar het Maison de l'assassin. Hij kwam niet mee naar binnen.
Ik was te moe om mij zorgen te maken.
4 opmerkingen:
U kan het nog navertellen... .
U kan het misschien ook niét meer navertellen. Misschien ligt u loin d'ici in het Maison de l'assassin onder een dikke laag beton, diep in de kelder aldaar.
Aan de eventuele Jeune Veuve: Moest u kans hebben hier even een update te plaatsen... graag.
Voorlopig blijft het Vliegend Eiland in de reader staan...
Het publiek zat te wachten. Een deel van hen zat dagenlang ademloos te wachten en dat werd hen uiteindelijk fataal. Het andere deel verwachtte iets, een slot, een orgelpunt, een deus ex machina, een uitweg of gewoon een kind. Ja, het was duidelijk een gemengd publiek.
www.charmantwerpen.be
voor sodade en charmantwerpen:
Ach, die festivalletjes, dat is allemaal maar nep, maar in de sfeer van de vakantie laat je je nogal eens meeslepen. We zijn weer veilig thuis nu.
Een reactie posten