Vakantieavontuur?

Laat op de avond, na twee zware pannes, reden we dan eindelijk het pittoreske Loin d'Ici binnen met onze oude Peugeot. Een paar inboorlingen zagen ons met een brede bocht het dorpsplein oprijden.

"Wij zoeken een hotel, we zijn verdwaald," informeerde mijn jonge echtgenote in haar beste schoolfrans.
"Ach zo, een hotel, voor hoelang?"
We keken elkaar aan en ik nam zelf het woord. Wij meenden allebei een vijandige ondertoon te hebben opgemerkt in zijn woorden, maar dat was misschien omdat wij zo moe waren.
"Dat weten wij niet, een dag of twee misschien, ik wil de auto laten nakijken."
"Twee dagen? De auto laten nakijken?" sprak dezelfde kerel, een robuuste bergbewoner, opnieuw, "Breng hem dan morgenvroeg naar de ouwe Delcorde, officieel concessionaris van Peugeot. Jullie kunnen ondertussen deelnemen aan het Festival de la jeune veuve."
Met meer dan gewone belangstelling liet hij zijn blikken op mijn vrouw vallen.

"Leuk, een festivalletje," kirde Gabrielle.
"Ja, dan toch nog een meevaller."
"Zeker," ging de bergbewoner verder, "mevrouw maakt zelfs kans om tot jeune veuve te worden uitgeroepen."
Op een of andere manier klonken die woorden erg kil.
"O ja?" ging Gabrielle daar onmiddellijk op in, "Wat spannend, en wat moet ik daarvoor doen?"
"U mevrouw? Niets eigenlijk. Alleen de nacht zonder uw man doorbrengen in Hotel de la Poste."
"Slapen zonder Frederic? Is dat alles?" en zich tot mij kerend, "Wat denk je Fred? Is dit geen buitenkans, na zoveel pech vandaag?"
"En waar slaap ik dan?" vroeg ik weifelend.
"U meneer? In de Chambre d'hote van de vrouw van de burgemeester, La maison de l'assassin!"
Het klonk logisch.
"Toe Fred, één nachtje maar. Ze zullen nogal opkijken thuis, ik als jeune veuve!"
Na wat heen en weer palaveren gaf ik Gabrielle haar zin. Ik kan haar niets weigeren. Ik was bovendien toch doodmoe.
Ik laadde haar koffer en beauty case uit en zag haar in het gezelschap van de robuuste, die alles voor haar droeg, het dorpsplein oversteken.

Een kreupel jongetje wees mij de weg naar het Maison de l'assassin. Hij kwam niet mee naar binnen.

Ik was te moe om mij zorgen te maken.

De subcategorieën

Ik voel mij arm en bedrogen.
Dat komt omdat ik de barema's niet ken.
Ik heb mij daar ooit wel eens mee ingelaten, met die barema's, maar ik begreep ze niet. Het heeft iets met subcategorieën te maken.
Nochtans speelt zich daar het leven af volgens mij, in die subcategorieën.
Ik ga ervan uit dat u er anders over denkt.
U valt vast onder een ander barema, met andere subcategorieën!
U leidt volgens mij zelfs een ander leven.

Journaal

“Geachte kijkers, zopas bereikte ons het nieuws dat de twee slechtste mensen ter wereld elkaar hebben ontmoet in een hotel in Dublin. Zij bespraken er een aantal onvoorstelbare afschuwelijkheden, dingen die elk bevattingsvermogen te boven gaan. Zij hadden het dus niet over het verplicht dragen van knellende schoenen, kaalheid in de pubertijd, geldgebrek bij tweeverdieners, streken die niet door een mobilofoonnet worden bediend, ongerechtvaardigde stakingen, vliegtuigrampen, onethisch bankieren, het Ierse “Neen” of het folteren van weerloze kinderen. In ons volgende journaal mag u nog meer informatie verwachten.”

Begluurd

Ja, ik heb haar begluurd.
Er viel mij echter niets bijzonder op.
Men had mij nochtans bezworen dat zij de ware voor me was en dat ik niet langer hoefde te zoeken.
Waarop zouden zij zich hebben gebaseerd?
Ik heb haar een hele tijd begluurd om er zeker van te zijn dat mij niets zou ontgaan, maar ik zag het niet.
Later ontmoette ik mannen die mij bevestigden hoe fantastisch zij wel is.
Wat zocht ik eigenlijk, vraag ik mij af.

Billenkoek

"Het wordt tijd dat ik je eens straf," zei ik en ik greep naar mijn riem.
"Mij straffen?" klonk haar stem nieuwsgierig.
"Ja, ferme billenkoek."
"Billenkoek, billenkoek, het liedje van de billenkoek," begon zij te zingen.
"Ga maar naar je kamer, ik kom zo."
Een glas wijn vooraf leek mij geen slecht idee.
Maar toen, net voor ik naar haar kamer zou gaan, werd de voordeur ingetrapt en stormden zij binnen.
"Hier wordt niet gestraft!" schreeuwden zij mij toe en voor alle zekerheid troefden zij mij ook af met hun knoestige stokken.
Natuurlijk deelde ik snel hun mening.

Gesprek

“Het gaat weer snel hè.”
"Ja, alles lijkt altijd maar sneller te gaan."
"En we zijn al juli."
"Je vraagt je af wat we tot nu toe eigenlijk al gedaan hebben."
"Omdat het altijd maar sneller gaat natuurlijk."
"Precies, ontzettend snel."
"Straks is het weer september."
"September, zwijg er van."
"Zo snel gaat het nu eenmaal."
"Vind jij dat ook?"
"Man, de tijd vliegt!"
"Als een zucht hè."
"Niemand heeft nog tijd, het moet altijd snel."

Drie ton

"Als ik u was bleef ik hier niet staan," waarschuwde Ik met mijn allervriendelijkste stem.
"O nee? En waarom niet?" riposteerde hij scherp.
"Zo dadelijk valt hier een steen van wel drie ton uit de lucht."
"Hahaha... alsof ik dat geloof. Jij wil hier natuurlijk zèlf staan, ik heb je wel door hoor."
Toen viel die steen, van wel drie ton, uit de lucht, precies waar hij stond.

Ooit, in de vakantie

Het ding was loodzwaar. Vijftig, zestig keer zwaarder dan ikzelf. Ik zeulde er mee door de stad naar de aangewezen lanceerplaats. Het ding begon meer en meer door te wegen. Ik ben geen geoefend drager. Uiteindelijk rustte ik wat uit bij een bushalte. Ik begreep ook dat die lanceerplaats veel verder was dan ik had gedacht.

Kwam daar een jongetje voorbij.
"Dwaas," lachte het ventje.

Toen werd ik zo kwaad op mezelf dat ik het ding in één beweging in de ruimte slingerde om er daarna nooit meer iets over te vernemen.

Dit is allemaal zo lang geleden. Vraag mij dus niet waar die lanceerplaats ook weer was.

(Tussendoor)

Het vergt geen doorwinterde CSI-fan om te begrijpen dat drager van de hierbij afgebeelde bril een omgekeerde oorschelp heeft.

1947 - Het essentiële ( 3 x En toen)

We gingen schuilen voor de regen.

En toen het ophield bleven we wachten tot het opdroogde.
En toen alles bijna droog was besloten we verder te lopen.
En toen begon het weer te regenen.

Van sommige ontmoetingen onthoud je alleen het essentiële!