Iedereen doet mee

Ach mevrouw, hebt u geen kou?
O, u kunt er tegen?
Maar ik zie u rillen!
U staat in de zon, zegt u.
Ja, maar veel warmte geeft die toch niet.
U hebt ook geen kleren, zie ik.
Wablieft? U viert weer Zonder Kleren Dag?
Wat een raar feest.
Iedereen doet mee zegt U?
Word ik ook verondersteld mee te doen?
Ik ben hier vreemd namelijk...
Integratie? Ja, daar zegt u wat.

Opportuun

Hij stonk.
Meters in het rond.
Een kale, vette vent.
Hoor mij, wat zeg ik nu?
Dik?
Moddervet, dat is het woord.
Moddervet en nog zweten ook.
Als een paard, zegt men.

"Vindt u het misschien opportuun dat ik mij was?" was zijn openingszin.

Opportuun?

Op dat woord uit zo'n mond was ik niet voorbereid.

Vliegen

De Blogbaas Flight Simulator N°2

Nu ik met vakantie ben besteed ik mijn tijd nuttig door mijn dochter te leren vliegen. U ziet haar hierboven aan het werk met een van de toestellen die ik speciaal voor haar ontwierp.

Over een weekje zal zij het onder de knie hebben, denk ik. De uitdrukking: "Mijn dochter slaat haar vleugels uit", krijgt dan een totaal nieuwe betekenis.

Tristesse

- Meneer, ik kom voor de tristesse
- Hoezo de tristesse? Wat is daar nu mee?
- Die hangt hier in uw huis. Ik had ze graag eens bekeken. Er wordt over gepraat. Zij gaat over de tong.
- Mijn tristesse? Gaat die over de tong? Dat zou mij sterk verbazen.
- En toch is het zo. Mag ik ze zien. Ze schijnt hier zo heerlijk te hangen.
- U komt niet erg gelegen. Kan het niet...
- Ach toe nou, het regent en dan schijnt ze op haar mooist te zijn.
- Maar het is mijn tristesse. Als iedereen die er zomaar zin in heeft hier plots voor mijn deur zou staan om haar te zien, dan vrees ik dat ze niet lang meer blijft hangen. Dan kan ik net zo goed een kermiskraam beginnen.
- Excuseert u mij. Ik wist niet dat u er zo aan verknocht was.
- Het geeft niet. Een andere keer misschien.
...
- Wie was dat Jan?
- Ach, weer iemand voor onze tristesse.

Ridderlijkheid en handschudden

Vroeger bestond het nog: ridderlijkheid, elementaire fair-play, goede manieren.

Zo ging aan kampioenschappen hinkelen steevast het ook al in onbruik geraakte handschudden vooraf. Een gelegenheid waarbij atleten elkander veel geluk en een eerlijke overwinning toewensten.

Hierboven ziet u de heren Cor van Deun (NL) en Samuel Lilywhite (USA) die in 1932 onder elkaar op sportieve wijze uitmaakten wie de wereldtitel verwierf.

Het was Cor van Deun die het, vergeeft u ons de woordspeling (zij is niet zo bedoeld), op één been haalde.

Wat nu?

Ik zit er een beetje door. De verhaaltjes waaien niet meer zo aan. Ik zie wel dingen, maar het vonkt niet echt. Misschien ligt het aan de tijd van het jaar en het weer. In elk geval ben ik aan vakantie toe. (Nog enkele dagen op mijn tanden bijten.) Ik voel dat ik stilaan weer in een nieuw "ritme" kom. Een nieuwe cyclus. Ik denk van mezelf dat ik nogal gelijkmatig ben, flegmatiek zegt men soms. Toch verandert mijn humeur of gemoedsgesteldheid. Zoiets duurt dan een vrij lange tijd. Ik merk het ook aan de muziek die ik de laatste tijd beluister. Weer veel klassiek tegenwoordig. Vorige week heb ik CD's van Vivaldi, Haydn, Bach, Händel en Tchaikovsky gekocht. Van die goedkope met opnamen uit het voormalig oostblok. Best genietbaar. En morgen zet ik Satie op mijn iPod. Op een of andere manier is er ook het gevoel dat er dingen zijn die mij ontglippen. En dan de koffie... ik wordt er zo zenuwachtig van. (Blogbaas) P.S.: Vindt u ook niet dat de heer in profiel in de bovenstaande illustratie sterk gelijkt op Frank Vandenbroucke? De politicus van socialistischen huize?

Vliegend paard

- U schrijft veel.
- Hoezo schrijf ik veel? Ik schrijf helemaal niet veel.
- Toch wel. Haast elke dag weet u ons te verrassen.
- O dat! Dat is niet veel. Ik hoef maar uit het raam te kijken en het waait aan.
- Zomaar?
- Ja. Kijk maar. Zie je dat vliegend paard?
- Ja.
- Wel, dat schrijf ik straks op. Vliegend paard vraagt de weg naar Transnistrië. Buurman verschaft vrijwillig uitleg.
- Inderdaad. U verzint niks. Wat makkelijk. Wat eerlijk.

Jonkvangen

Ja, het toeristisch seizoen is begonnen. Ook in onze streken, waar niets te zien of te beleven valt. Zeker als je onze taal niet machtig bent of onze gewoonten niet kent.

Maar toch, altijd komt er wel een koppel dat een plekje zoekt dat "nog niet ontdekt is door het massatoerisme", of er verdwaald wel een jong gezin.

Voor ons is dit de periode van het jonkvangen.

U houdt het niet voor mogelijk hoe hard zo'n toeristenjonk kan lopen als het ons ziet aankomen, maar altijd raakt het uitgeput en vangen wij het. Wij profiteren ook optimaal van het voordeel van de terreinkennis!

Dan begint ons jaarlijks "Festival van het gevangen Jonk".

Joost

- Joost mag het weten!
- Maar moet Joost het ook weten?
- Hij weet al erg veel die Joost.
- Ja, maar hij is niet loslippig.
- Goed dan, hij mag het weten.

Kevin

Ik was pas voor altijd vertrokken of de kleine begon al te zeuren.

"Mama, waar is papa naartoe?"
"Naar het postpunt Kevin. Hij komt zo terug."

Dat was dus niet waar.

De huidige stand van de wetenschap

- U bent verliefd?
- Ik vrees van wel.
- En het is niet op uw vrouw?
- Neen, hoewel ik nog maar zeer onlangs getrouwd ben lijkt het nieuwe er af.
- Het komt dus ongelegen?
- Ja. Kan u er iets aan doen?
- Zeker. Maar het zal tijd vergen.
- U hebt geen paardenmiddel?
- Neen. In de huidige stand van de wetenschap...

Ontucht

- Ontucht? Nu?

Kritiek

- En wat is dit nu weer? Erg productief is hij blijkbaar niet. Vandaag niks uitgevonden, gisteren niet, eergisteren ook al niet.
- Pfft... en dat noemt zich uitvinder.

Boven onze hoofden

Het gebeurt meestal boven onze hoofden.

Beslissingen.

Waar we morgen zullen werken.
Hoeveel we zullen betalen.
Of de straat er nog zal liggen.
Waarmee we mogen lachen.
Wat wij belangrijk vinden om voor te vechten.
Hoe groot de kermis is.
En hoelang ze duurt.
Wat eenvoudiger kan.
Welke taal we niet zullen spreken.
Hoe diep ons graf is.
Wat officieel mooi is.
Wat niet mag zijn.
Of het niet te warm is.
En vooral waarom.

Allemaal boven onze hoofden. Daar speelt zich warempel het leven af.

Dobbelen

Ja, ik doe het vaak.
Maar alleen als ik zeker weet dat ik in the winning mood ben. Zoals opnieuw vandaag. Die aangename tinteling in mijn vingers. Dat veerkrachtige in mijn tred. Ik weet zeker dat ik weer een keer of vijf na elkaar niets dan zessen gooi.

Het kan aardig wat opleveren als de lokale middenstand goklustig is. Zo heb ik dit jaar al gewonnen:

- Zes gratis beurten bij de kapper
- Een bureaustoel
- Twee keer 250 gram ontvette beenhesp
- Een reep Toblerone
- twee rollen vuilniszakken groot formaat
- een binnenband

Dat ene verlies, alle klokken op zomeruur zetten bij de horlogemaker, weegt daar echt niet tegen op.

Voor de honden

"Het zal je maar overkomen in een onbekend stadsdeel. Je vraagt de weg en het vriendelijke vrouwtje stuurt je recht naar haar broer, een psychopaat, die je zonder complimenten aan stukken snijdt en je romp en ledematen daarna door het venster op de binnenkoer gooit. Voer voor de honden."

Will Tura

"Maar...? Bent u niet El Bandido?"
"Inderdaad. Eindelijk ben ik ontsnapt uit dat ellendige lied."
"Hoe hebt u dat gedaan?"
"Gewoon. Er lag een mobilofoon met een briefje erbij: Draai 797204. Dat heb ik gedaan."
"En wat doet u nu?"
"Ik houd mij gedeisd. Ik woon in zijn Caravan!

Ik ben een heer

Trots ben ik er niet op, maar ik verberg het ook niet.
Het maakt mijn leven ook niet makkelijker, maar er valt wel mee te leven.

Ik vraag mij alleen af hoe mijn gezinsleden ermee omgaan, want het stelt wel eisen natuurlijk: gestreken hemden, gepoetste schoenen, alle dagen fris ondergoed, warm eten... Geen wereldschokkende dingen, maar toch...
Het valt niet uit de lucht. Iemand draait er voor op.

Als heer heb ik ook standpunten. Inzichten zelfs.
Maar omwille van mijn heer zijn loop ik daarmee niet te koop.
Leuren met standpunten en inzichten is niks voor mij..
Laat de mensen het zelf maar uitzoeken, denk ik geregeld.
Uiteraard ben ik altijd bereid om te antwoorden als men mij een vraag stelt. Zeker!

Anders was ik geen heer, dat spreekt.

O ja, heer zijn is geen ziekte.

Blijdschap!

De kermisbouwers kijken helemaal niet blij.
Mag dat wel?
Hoe kan een kermis nu vrolijk beginnen als de bouwers niet blij zijn, dat vraag ik mij toch af?
Laten we hopen dat hun kinderen de flosj trekken, dan zal het tij wel keren en laten zij de kermis misschien uit dankbaarheid een dag langer staan.
Heel de buurt, wat zeg ik, heel de stad zal dat toejuichen.

Voetbalveld

Een voetbalveld. Iedereen weet waarvoor een voetbalveld dient. Nogal wiedes.

Maar een voetbalveld is pas een voetbalveld dank zij de specifieke witte belijning. En door de aanwezigheid van twee tegengestelde doelen. Ook vermeldenswaard zijn de vier hoekvlaggen.

Over het spel, de regels, wil ik niets zeggen.
U zou nog denken dat ik van voetbal hou.
Dat is niet zo. Echt niet.

Maar het veld dat is wat anders.

Stoelen

Toch opmerkelijk hoe stoelen altijd uitnodigen om te gaan zitten terwijl ze zelf altijd blijven staan!

Playboy

- Kijk eens wat ik voor je heb meegebracht: de Playboy!
- Maar jongen toch, ik ben zesenzeventig, dat is toch niets voor mij.
- Maar het gaat om de interviews, moeke, de interviews!

Met aardbeiensorbet?

- Kijk hier. Vanmorgen gekregen via de post.
- Een blanco brief?
- Ja.
- Zou het...?
- Dat kan niet anders. Ik vertrek morgen.
- Ik maak je valies.
- Ik zal de passievolle nachten missen.
- Ik blijf op je wachten.
- Vergeet de tuin niet.
- Je kunt op me rekenen, dat weet je.
- En het geluid op de trap? Hoe pak je dat aan?
- Met aardbeiensorbet?

Boots for Walkin'

These boots are made for walkin
And that's just what they'll do
One of these days these boots are gonna walk all over you

Vrouwen met laarzen hebben mij altijd gefascineerd. Daar moet iets mee zijn dacht ik al heel jong. Wat? Dat wist ik niet zeker, maar in elk geval iets radicaals, iets voor èchte mannen.

Aanvankelijk nam ik bovenstaand citaat ook zeer letterlijk. Zonder te weten wat seks was, was ik mij er op die leeftijd dus al heel bewust van dat het bestond, en dat het een zéér belangrijke factor in mijn leven zou worden.

Mijn eerste vriendinnetje, ik was toen een jaar of elf, droeg schattige lichtgroene gummi regenlaarsjes. Héél voorzichtig probeerde ik haar de diepere boodschap die volgens mij in het liedje verborgen zat duidelijk te maken, maar op een of andere manier, misschien uit lijfsbehoud, bleek zij (of deed zij alsof?) het niet te snappen. Wel troonde zij me eindeloos mee naar de schoenwinkel in de Kerkstraat om mij te tonen welke laarzen zij ècht mooi vond. Waardoor de hoop in mij uiteraard bleef smeulen.

Uiteindelijk was de enige les die ik eruit puurde dat ik mij niet op gummi regenlaarzen mocht fixeren.

Ook geen enkele van mijn volgende vriendinnen kreeg ik zover dat zij met hun "boots all over me" liepen. Begrijp mij niet verkeerd, ik zeg niet dat zij te preuts waren, neen, ik beken dat ik het hen, gebukt onder het puberschap, gewoon niet durfde vragen.

Toen kwam J.! Zij had echte (plastic) laarzen, nauw aansluitend tot onder de knie. En zij wist precies hoe zich daarbij te kleden en wat voor effect dat op mij had. Zoveel dat ik, toen ik de kans kreeg, er niks van bakte. Soms droom ik er nog van.

Maar uiteindelijk trouwde ik toch met A. een schat van een vrouw en een pracht van een moeder. Wij hadden (en hebben) het zo goed samen dat ik pas na vijf jaar besefte dat zij helemaal geen laarzen had, zelfs geen regenlaarzen.

Tot gisteren. Toen zij met glinsterende ogen thuis kwam van de koopjes.

"Kijk eens, leren laarzen. Prachtig hé? Die kon ik toch niet laten staan!"

Are you ready boots?
Start walkin
Yee haw
C'mon
Let's go