Het nieuws werd een week stil gehouden, maar nu erkent het centraal bestuur van de planeet Flandria dat op zondag 6 april ...., een OVV (Ongeïdentificeerd Vierwielig Voertuig) werd waargenomen. Het object verplaatste zich met grote snelheid en kwam geen enkel ogenblik van de grond. De militaire autoriteiten ontkennen dat het een testrit van een van hun prototypes zou gaan.
“Ben je weer verliefd?”
“Ja. Ik kan het niet helpen.”
“Denk je dat het deze keer beter gaat?”
“Ik vrees van niet.”
“Dat getuigt niet van zelf vertrouwen.”
“Nee.”
“Zal ik eens met hem praten?”
“Nee. Dat loopt altijd slecht af.”
Vakantiewerk:
Het plotse in de lucht verdwijnen van tante Lieve liet een leemte achter in ons dorp. Een leemte die ons de betekenis van het woord 'leemte' voor eeuwig illustreerde. Een van de getuigen beweerde zelfs dat hij de leemte had aanschouwd.
Vandaag heb ik me de dikke Van Dale aangeschaft. Het is de bedoeling dat ik er elke dag een woord in schrap, een woord dat ik nooit (meer) zal gebruiken. Vandaag is het woord: zwilken. Ik maak het me niet meteen te moeilijk natuurlijk.
Ik geloof niet dat ik veel woorden zal missen.
Zeer zeker, ik neem bij tijd en wijle ook een bad. Maar vergis u niet: dat zijn geen erotische momenten.
Na het eten en het leeskwartiertje - Estrella was net begonnen in Homo Faber van Max Frisch (Zürich, 1911-1991) - probeerde ik enige seksuele aandacht te trekken. Ik verwachte helemaal niet dat het tot een coïtus zou leiden; hooguit was ik van plan om Estrella met een klein voorwerp te bevredigen of kon zij mij misschien oraal verwennen. Maar zij wilde niet spelen. Het enige wat ik bereikte waren een paar verwoestende opmerkingen die me verplichtten om later naar bed te gaan, en als gevolg hiervan keek ik ten slotte naar een Italiaanse show, het geluid praktisch op nul, en lette vooral op de borsten en het glanzende haar van de hostesses.
Dit is niet geverifieerde informatie, maar onder de troepen die over de Poelaert Plaats exerceerden bevonden zich naast bakkers, een verpleger en enkele leraren, naar verluidt ook dichters. Mensen die tot een andere beroepscategorie behoren en minstens evenveel voor de maatschappij hebben betekend – en die ook op de Poelaert Plaats exerceerden – mogen zich altijd melden. Waarschijnlijk komen er nieuwe optochten.
'Dus u bent de vleesdenker?'
'Nou,' antwoordde ik, 'dat is maar hoe u het bekijkt. Eigenlijk ben ik helemaal geen vleesdenker van nature, maar het is me een keer overkomen en precies op dat moment vroeg die journalist "Waaraan denkt u?". Zo is het een eigen leven gaan leiden. Men vraagt het me keer op keer, zoals u nu en onwillekeurig denk je dan toch weer aan vlees.'
'U probeert er dus niet aan te denken.'
'Zo is dat.'
'En denkt u er dan nu weer aan.'
'Ja, door uw toedoen.'
'Aan welk vlees denkt u dan nu?'
'Aan één welbepaald stukje.'
'Kan u er niet iets meer over zeggen?'
'Liever niet.
'Of het lekker is bijvoorbeeld?'
'Dat gaat u niets aan.'
'Hebt u het nu in huis?'
'Neen, dat is niet mogelijk.'
'Maar waaraan denkt u dan wanneer u eraan denkt?'
'Dat het heerlijk smaakte.'
'En als ik u nu eens vertel dat ik het u bezorgen kan?'
'Dan zou ik u niet geloven... En nu wil ik dat u erover zwijgt, u doet mij veel verdriet.'
'Zo, dames en heren, dit was ons gesprek met de vleesdenker des vaderlands.'
Terwijl ik
