Deze jonge astronoom zou zich volledig hebben vereenzelvigd met zijn studieonderwerp: de overbrugbaarheid van de afstand tussen de hemellichamen. Het inspireerde hem tot volzinnen als:
Ik ga al lang niet meer naar de kapper, maar ik scheer mijn hoofd een keer of drie per week. Het geld dat ik daarmee uitspaar geef ik aan boeken. Vorige week heb ik nog geweend. Tapijten zijn niet overal even praktisch. Ik weet niets over epoxy. Ik begrijp niet helemaal hoe kredietkaarten werken, maar ik durf wedden dat er goed aan verdiend wordt. Wanneer ik word gebeld door een mij onbekend iemand dan neem ik in principe niet op. Men kan altijd een berichtje inspreken. Ik heb nooit om snelle wagens gegeven. Over aambeien wordt bijzonder weinig gesproken in het openbaar. Ook niet wanneer men het over taboes heeft. Ik haat spelprogramma's en kijk veel liever naar een goede documentaire. Ik zou het niet uit de weg gaan, maar tot op heden heb ik nog nooit meegeholpen om een verloren huisdier terug te vinden. Ja, ik begrijp heel goed waarom kinderen bang zijn van clowns. Als er grote opblaasbare voorwerpen opgeblazen moeten worden dan ben ik altijd de pineut. Maar ik doe het rustig aan en gebruik geen mechanische hulpmiddelen. Ik geloof niet meer in rechtvaardigheid. Toch niet in geïnstitutionaliseerde vorm, komende van publieke instanties of rechtssystemen. Inleidende zinnetjes in de trant van "Als X een rechte hoek is, wat is dan ..." zijn genoeg om mijn aandacht meteen te fnuiken. Ik heb niets met meetkunde. Als ik een goed meubel wil kopen dan is de houtsoort eigenlijk het laatste waar ik aan denk. Ik eet de laatste weken veel walnoten. Op advies van een arts. Ik zou beter moeten opletten in publieke toiletten, dan kon ik u nu vertellen welke handzeep daar het meest wordt ter beschikking gesteld. Misschien maak ik daar binnenkort eens tijd voor.
Ten allen tijde waren kerkelijke overheden er als de kippen bij om eisen te stellen aan hun wereldse tegenhangers. Deze laatsten namen die dan steeds met gespeelde verwondering in ontvangst en deden er hun voordeel mee.
'VAL JIJ NOOIT OM?' VROEG DE EEKHOORN TOEN hij de reiger op één been in het riet zag staan.'Nee,' zei de reiger. 'Ik kan niet omvallen.''Heb je het wel een geprobeerd?' vroeg de eekhoorn.'Ja, heel vaak, ' zei de reiger. 'Maar ik kan het niet.''Volgens mij kan iedereen omvallen,' zei de eekhoorn.'Maar ik niet,' zei de reiger.
Af en toe gebeurde het dat Droomt-Zo-Nu-En-Dan vergat waar hij mee bezig was en dan dacht hij aan zijn geliefden. Het onderscheidde hem van vele anderen.
Op zekere dag maakte ik weer ruzie met mezelf. Het was lang geleden. Razend van woede en verdriet (Waarom toch altijd ruzie?) stuurde ik mezelf weg, met de woorden ‘Laat je nooit meer zien!’ of 'Scheer je weg!'. Op pad verloor ik mijn oude pet. Ik holde er nog een even achteraan om ze te pakken, maar ik viel en rolde in de goot. Ik stootte mijn hoofd tegen de stoeprand en ik hoopte dat ik nog achter me aan zou komen om het goed te maken of om mij op z’n minst weer op de been te helpen en me een goede reis te wensen, maar dat gebeurde niet Ik verloor alle in mezelf en zocht alle antwoorden in een regenboog of in de wolken Zo komt het dat ik mezelf niet meer heb en alles alleen moet oplossen.
Ik wist het al heel vroeg: voor de liefde ben ik niet geboren, en nee, ik ben er ook niet in opgevoed.
Op het laatst was Anja alleen nog in het bijzijn van een gevaarlijk ogende tijger bereid een van haar meer wulpse dansen uit te voeren. Gelukkig wel gratis.
In die tijd konden witte duiven nog op de linkerschouder van versmade meisjes neerstrijken en een wens doen. Die hield doorgaans verband met de steden Lens, St. Quentin of Soissons. Durvers prevelden ook Barcelona.
Sport? Sta me toe te zeggen dat ik er meer naar kijk dan dat ik er eentje actief beoefen. Ik geef ook meteen eerlijk toe dat ik tot zo-even niet wist wat Spaans mos was, waarvoor het diende of hoe het werd geoogst. Ik denk dat u het ook niet weet. Van sommige geuren krijg ik een wee gevoel in mijn maag. De geur die in oude kloosters hangt is daar een van. Toen ik jong was hadden we het niet vaak over geuren. Ik heb in mijn familie iemand die ik door en door slecht vind. Nee, zelfs al kreeg ik er geld bovenop, een huisdier met twee koppen wil ik niet hebben. De broeken met een elastiek in de heupen wil ik van de hand doen. Fenolftaleïne is een product dat ik zelf nooit beroepshalve heb gebruikt. Ik ben doorgaans te verstrooid of te diep in gedachten verzonken om te zien wat er zich aan de horizon aftekent. Ik moet een jaar of vier geweest zijn toen iemand me verweet dat ik het rood van haar/zijn lollie had gelikt, maar ik herinner me niet meer of ik dat ook al dan niet heb gedaan. Ik ben blij dat ik niet hoef toe te geven dat ik ooit een weidebrand veroorzaakte. Dat is ook niet het geval. Blauwe gaaien hoeven niet te verdwijnen, althans niet als het aan mij ligt. Ik besteed aandacht aan de kwaliteit van oliën en vetstoffen, naargelang wat ik er mee wil doen. Soms gebruik ik daar een momentsleutel bij. Ik denk dat ik geen echte vrienden heb.
'Ja Verscheurd-Hart-Zonder-Toekomst-Dat-Zich-Telkens-Weer-Laat-Bedotten, ik weet zeker dat mijn nakomelingen over drie- vierhonderd jaar verontschuldigingen zullen aanbieden voor wat wij hier aanrichten. Wie weet?'
Maar niet iedereen was er die dag bij met zijn hoofd. Neem nu de tweede persoon van rechts. Die herinnerde zich ineens dat hij die dag vijfentwintig jaar getrouwd was en legde toen pas het verband met het stilzwijgen van zijn vrouw die ochtend. Met wat geluk heeft hij het diezelfde avond nog goed gemaakt. Er werd voor zover wij weten echter geen biografie geschreven over deze man, zodat wij niet precies kunnen zeggen hoe het hem is vergaan.
