Op een lome avond in de herfst
ik wist het woud nabij
en nauwe wandelpaden
achter de wolken hing begrip
er was meer licht in jou dan vroeger
en ik tokkelde van
pling van pleng van plong
voor jou alleen
ik heb nooit eerder zo betekenisvol getokkeld.
al mijn heimwee al mijn pijn
misschien was ik wel irreëel
maar ik voelde mij verbonden.
en jij zong
met jouw stem vol pijn en afwezigheid.
(was het wel een lied?)
het ging van pling van pleng van plong
en het leek voor mij alleen
en achter de wolken was begrip
jij zong ons refrein:
'En heb jij mij hierom dood gemaakt?'
'Wát? Wat bedoel je nou, ik kan me niet herinneren...'
stamelde ik stomverbaasd
maar jij bleef zingen
van je pling en pleng en plong.
en ik wist het woud nabij
en nauwe wandelpaden
en je kwam weer bij ons refrein:
'Heb je mij hierom dood gemaakt?'
'Wát? Wat bedoel je nou, ik kan me niet herinneren... '
toen werd het stil
ik nam een appel van oranje
ik wilde ook nog gaan jongleren
maar net op tijd dacht ik aan de zwaartekracht
die alles neemt zoals het komt
ook op deze lome avond in de herfst
met het woud nabij
en nauwe wandelpaden
achter de wolken het begrip
en alles gaat van pling van pleng van plong
maar nu heel anders dan toen jij nog voor mij zong.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten