Het was in de keuken en ik dacht haar net te complimenteren met de doordachte indeling toen zij zei:
"Je moet mij nu omhelzen."
Uiteraard zei ik dat ik geen omhelzer ben en dat ik zelfs nog nooit oprecht omhelsd heb, want dat moest haar de lust toch wat benemen. Maar zij liet niet af, ik moest en zou haar omhelzen op een manier die nog gemeend was ook.
Ongemakkelijk nam ik de adequate houding aan en begon er aan.
"Het komt niet van binnen," besloot zij dat avontuur.
"Neen," antwoordde ik stil, want daar had ik wel voor uit gekeken,
"ik ben geen omhelzer zei ik toch."
"Laat mij nu," zei zij weer, en ik zag meteen dat zij het veel beter kon.
"Jij hebt wel veel meer aanleg," prees ik haar omdat ik vond dat ik de conversatie beter aan de gang kon houden.
"Reken maar! Hier ben ik" En zij wierp zich op mij zodat ik niet anders kon dan haar stevig opvangen.
"Zie je wel dat je het kunt," lachte zij breed!
"En ik weet nog iets! Maar daarvoor gaan we beter naar boven."
"Neen, laat maar," piepte het uit mijn keel.
Haastig verliet ik de keuken alsof daar iets ergs was gebeurd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten