31.1.10
30.1.10
29.1.10
De Rinaldis (intellectuele acrobaten)
Plots opkomende en niet op welvoeglijke manier te onderdrukken jeuk in de schaamstreek noopte Tino Rinaldi de driedubbele Salto mortale met boek van een Nobelprijswinnaar af te blazen en de verdere acrobatieën voortijdig te staken.
“Is dat alles papa?” vroeg een jongetje in het publiek aan zijn vader, die de vertoning ook nogal pover vond.
Geen van beiden kon uiteraard weet hebben van de discussie die zich die avond in de woonwagen van de Rinaldis zou ontspinnen over de keuze van het nieuwe waspoeder.
28.1.10
Cruciaal!
27.1.10
Al mijn antwoorden!
Na lang van op afstand fladderen en loeren kwam de dapperste van alle vogels naar mij toe gevlogen en stelde kwetterend een hoop vragen die hij hoogstwaarschijnlijk niet alleen bedacht had.
Over de waarde van het leven.
Over het gewicht van de liefde.
Over de ware aard van geld
(boos of eerder zachtaardig?)
Over de dansbaarheid van pijn
en de geluiden van de dood.
Kortom, over hoe zich men in het leven best gedraagt.
Ik was diep onder de indruk van zijn moed en hoedde mij er voor het schuwe dier te onderbreken, maar dan, nog voor ik hem naar waarheid en volledig zou beginnen antwoorden vloog hij ineens weer heen, alsof het eigenlijk niet echt belangrijk was, en daar stond ik mooi met al mijn antwoorden!
26.1.10
Deze muziek
Omdat niemand deze muziek mooi vindt is geopperd dat zij wel van groot belang moet zijn, zwanger van diepere betekenissen. Maar zelfs aan haar uitvoerders lijkt zij weinig rust of inzicht te verschaffen, laat staan speelplezier. Wij zagen alleen maar pijn en angst op hun gezichten. Wat? Ja ook wat eenzaamheid natuurlijk.
25.1.10
24.1.10
Bewustwording
De bevallige Angèle
Om niet voor de hand liggende redenen brachten de heren van het aanwervingscomité een diploma van nucleaire astrofysica, met specialisatie nucleosynthese, niet onmiddellijk in verband met de hen bekende foto van de bevallige Angèle, en dat terwijl zij toch ook op andere terreinen nog duidelijk een streepje op hen voor had.
Jan en Ingrid (Ingrid stuurt)
22.1.10
Proeve van integratie van de moderne mythologie in mijn algemene hedendaagsheid
We hebben (eindelijk) een nieuwe collega: Darth Vader. Weinig in zijn uiterlijk doet denken aan de tijd dat hij nog in dienst van senator Palpatine, alias de Sith Darth Sidious, om de macht streed in het Galactisch Keizerrijk, maar er zijn te veel opvallende kenmerken om zijn reïncarnatie niet te doorzien. Hij kleedt zich bijvoorbeeld altijd in het zwart, soms Armani, meestal iets van goedkoper allooi. Zijn stem is zwaar en heeft iets metaalachtig. En dan is er natuurlijk zijn wandelstok. Een sober, vrij lang voorwerp dat hij altijd aan zijn zijde heeft, terwijl hij eigenlijk niet echt mankt.
Niemand van onze dienst maakte fundamentele bezwaren tegen Vader’s aanwerving. Er is groot begrip voor het trauma dat zijn verleden bij hem moet hebben veroorzaakt en ook zijn historische rol in de filmgeschiedenis wordt hem ten gunste aangerekend. De tweestrijd die hij leverde om zich uiteindelijk toch weer te onttrekken aan de Duistere Kant, om zijn toenmalige zoon Luke Skywalker te redden, staat nog in ons geheugen gegrift. En last but not least... zijn we natuurlijk ook allemaal een beetje bang voor hem. Hij is nogal wispelturig.
Ook is het zo dat de Duistere Kant tegenwoordig niet zoveel invloed meer uitoefent op ons denken en een nieuwe Darth Sidious is misschien al wel geboren, maar ons nog niet bekend. Er zijn wel een aantal sujetten die zich de allures van wereldleider of topgangster aanmeten, die wetten en regels willen en durven stellen waar een normaal denkend mens enkele jaren geleden nog niet eens van zou hebben gedroomd, maar vergeleken met de ambities en de voormalige macht van de Duistere Kant is dat toch maar klein bier, semiprofessionalisme op zijn best. Mensen die iets of wat weten van de filmgeschiedenis en van de Star Wars sage in het bijzonder lachen met het gekuip van de Poetins, de Il Sungs, de Ahmadinejads (of wie u ook maar wil) van deze wereld!
Neen, in die zin koesteren wij zelfs grote bewondering voor Darth, zoals wij hem nu kortweg mogen noemen. Bevrijd van dat lompe harnas kan hij zich bij ons wijden aan nuttig werk. Er zijn hier, wij werken op een schadeafhandelingsafdeling van een groot verzekeringsbedrijf, namelijk heel wat dossiers uit te klaren en te klasseren. Vaak neemt Darth zelfs een dossier mee naar huis, om het in zijn vrije tijd af te werken!
“De duistere aspecten van de ziel van het soort mensen dat zijn verzekeraar probeert op te lichten, interesseren mij zeer!” Zo nam hij mij in vertrouwen.
(Met dank aan F. Kafka)
21.1.10
De nieuwste agrarische technieken
Voor ons
20.1.10
Misschientje en de geur en de gaten
Het afscheid van onze schaduwen (2)
In een ver, maar zonnig (!), land zag men het met lede ogen aan: de komst van de schaduwen.
“Hoeveel zijn het er intussen?” vroeg de lokale despoot.
“Wat?” probeerde zijn majordomus het debat nog even uit te stellen tot hij over de laatste cijfers kon beschikken.
“De schaduwen, hoeveel zijn het er intussen. Hou mij niet aan het lijntje.”
“Duizenden, Heer. Het moeten er duizenden zijn. En allemaal met zo’n raar hoedje.”
De despoot verzonk in diep gepeins. Het was duidelijk dat ze iets in hun schild voerden, maar wat? En hoe vocht je er tegen? Hoe vecht je tegen duizenden schaduwen?
Voor het eerst in zijn leven leek hij te twijfelen.
“Voorlopig doen wij niets,” sprak hij ten langen leste, “en houden wij zoveel mogelijk de zon in de rug.”
19.1.10
Het afscheid van onze schaduwen
Het afscheid van onze schaduwen ging gepaard met veel geween en tandengeknars, bij ons die achterbleven. Maar zij waren niet te vermurwen.
“Wij aarden niet in een land zonder zonlicht,” lichtten zij hun beslissing toe.
“Jullie zijn altijd weer welkom als het ginder niet gaat,” snikten wij bij het afscheid en de besten kregen nog een zonnehoed mee!
18.1.10
17.1.10
Ondertussen in het koekoeksnest
16.1.10
Een aforisme van oom Floris
Een minder bekende vliegensoort
15.1.10
Achteraf
14.1.10
Te mijden mensen
“Aan zo’n waarzegger heb je wel wat.”
“Een waarzegger?“
”Ja, ik ga bij een waarzegger, wist je dat niet?“
”Neen. Meen je dat echt?“
”Ja, hij heeft mij al vaak gewaarschuwd voor bepaalde mensen.“
”Wat voor bepaalde mensen?“
”Mensen waar ik beter niet mee omga.“
”Waarom?“
”Omdat zij een slechte invloed op mij kunnen uitoefenen.“
”O! In die zin. En?“
”Het helpt echt.“
”Hoe dan?“
”Ik mijd ze.“
”Je mijdt ze?“
”Ja, en er is mij nog nooit iets overkomen.“
”O, in die zin. Dat is wel goed bekeken.“
”Goed bekeken?“
”Ja, dat soort waarzeggerij.“
13.1.10
Wat wij nooit zullen zeggen
12.1.10
Waar een wil is, is een weg
Vijftien jaar na de ontdekking van de Weg hebben Vlaamse proverbiologen nu ook de Wil gevonden. Beiden zullen door gespecialiseerde teams worden gerestaureerd en weer samengevoegd. De woordvoerder van het onderzoeksteam sprak ook nog de hoop uit dat, nu de twee relicten weer bij elkaar worden gebracht, er een einde zal komen aan de discussie over wat nu precies een spreekwoord, en wat nu precies een gezegde is.
11.1.10
9.1.10
Een weg door het leven
8.1.10
De voorbereidende faze
7.1.10
Over bibliothecarissen en vishandelaars
6.1.10
Twee penissen!
5.1.10
Dit kan iets worden!
Met een toestel waarmee hij tot ongeveer 4000 jaar terug in het verleden, onder andere, het gefluister van verliefde vrouwen kon horen kwam de Poolse professor Witold Olszowski aan de weet hoe Marcus Antonius door Cleopatra tot steeds machtiger seksuele prestaties werd opgezweept. Op onze vraag wat zij dan precies zei, bleef de verlegen professor echter vaag. Hij verwees ontwijkend naar enkele symposia waarvoor wij zullen uitgenodigd worden, maar om de pil toch enigszins te verzachten mochten wij eventjes luisteren naar Beethoven, die de eerste maten van zijn 9de symfonie neuriede en zachtjes bij zichzelf constateerde: “Ja, dit kan iets worden!”
4.1.10
Goede raad en mededogen
3.1.10
2.1.10
Poging tot grapje voor "De druivelaar"
Jan en Ingrid (Jan vraagt vergiffenis.)
Abonneren op:
Posts (Atom)