30.11.06

Prrrrrrrrrrrrrr.....tjt


Sommige mensen schamen zich voor niks. Zakenlui die er de kantjes aflopen. Venten die hun vrouw bedriegen. Vakbonders die hun basis verraden. Noem maar op.

In een andere schaamtecategorie zit dat oude dametje dat eergisteren in restaurant "Chez Maria", terwijl ik daar toevallig met twee collega's zat te genieten van een ferme steak, het wereldrecord langdurig maar geurloos scheetlaten op haar naam, probeerde te zetten.
Ondanks de welluidende sonoriteit bleef zij echter steken op eenentwintig seconden.

Een dessert hebben wij niet meer besteld.

Merchandising

Veel bloggers worden na verloop van tijd onmisbaar voor hun lezers. Om het gevoel van "proximiteit" optimaal over te dragen toon ik hierbij hoe een blogauteur op goedkope en efficiënte manier aan de hunkering en nabijheidshonger van zijn/haar lezers kan voldoen:

Schenk hen een levensechte driedimensionele replica van uzelve!

Het is een strelende en geruststellende gedachte dat uw lezers naar u kunnen kijken telkens zij daar de nood toe voelen, zonder dat u veel van uw privacy moet prijsgeven, wat met webcams nog eens het geval kan zijn.

29.11.06

Gevallen

Zo nu en dan sta ik nog stiller bij "de dingen des levens" dan op andere werkdagen.
Er hangt vandaag een toefje vrieslucht in de stad en ik was net van plan wat financiële rapporten door te nemen toen een collega met iets interessanter op de proppen kwam.

Toen zij vanmorgen de stad binnenreed, kwam zij langs een bouwwerf waar, dàt had zij spijtig genoeg op vijf minuten na gemist, blijkbaar iemand van een hoge stelling was gevallen.

"... er hingen geen hangnetten. Eén persoon probeerde het slachtoffer te reanimeren en de anderen deden gewoon niks. Zij stonden erop te kijken!"

Ja. Maar wat doe je in zo'n situatie? Je collega is net van de stelling gevallen. Hem eens goed doorheen schudden met zijn vijven? Opsinjoorke? Bouwvakkers zijn toch geen urgentiechirurgen?

28.11.06

Ongerust ben ik (2)

Het is en blijft echt waar hypothetisch, maar toch heb ik al twee goede redenen waarom het toekomstig lief van mijn zoon voor mij zou kunnen kiezen:

1) Ik heb vast werk en een inkomen
2) Ik heb bewezen kinderen "met karakter" op te kunnen voeden!

Geef toe, dat zijn toch argumenten?

Hoe verzint men het?


Je moet er maar op komen. Het bestaat echt: de electronische zandloper!

Schitterende vondst eigenlijk. Onmisbaar in zandarme streken.

Ongerust ben ik


Zopas las ik een blog waarvan mij alweer de naam ontschiet, maar het existentieel probleem dat er werd voorgeschoteld is niet min.

Stel dat mijn zoon, een nette jongen (proper op zijn eigen) en niet echt onverstandig, kortom een aardje naar zijn vaartje, thuiskomst met een meisje dat hij met recht en reden zijn verloofde gaat noemen. Een meisje dat wij, bezorgde ouders, bovendien ook zo zullen erkennen en al vlug gaan beschouwen als een volwaardig lid van ons gezin. Tot hiertoe geen probleem,

MAAR STEL DAT IK OP DAT MEISJE VERLIEFD WORDT!

Wat moet ik dan aanvangen?

Een ongeschreven mannenwet zegt dat je afblijft van het lief van je beste vriend, maar hier gaat het om het nog hypothetische lief van mijn zoon en riskeer ik voor de rest van mijn leven geconfronteerd te worden met de warme en tedere gevoelens die dan in mij zullen woelen. Wat moet ik doen in die situatie? Zoveel mogelijk niet thuis zijn als zij langskomen?

Is het is misschien daarom dat mijn vader deed of hij niks zag in mijn huidige vrouw en dat hij nu acht maanden per jaar in het zuiden van Europa overwintert?

U ziet, het is niet zo moeilijk om aan het piekeren te slaan.

Er is ook nog de andere optie: mijn vrouw en de niet meer zo hypothetische vriend van mijn dochter. Als zij eveneens tedere gevoelens krijgt (mijn vrouw bedoel ik), zal zij het mij dan opbiechten?

27.11.06

Peter


Peter is een katteneter!

Zie hoe hij de poezen lokt,
hoe poezelig zijn jagersogen!
Hij kan zijn kattenhaat heel goed verbergen,
en slaat dan toe:

PATS

Dood.

Gestoofde kat met boerenbrood.
Jaja, peter is een katteneter.

26.11.06

Kwatta?

- De Kwatta is ontsnapt.
- Dat kan toch niet! Heb je wel goed gekeken?
- Ja hoor. Hier. Kijk maar. De doos is leeg.
- Jezus, dat is een ramp. Wat zeggen we tegen de kinderen?
- Gewoon de waarheid: "De Kwatta is weg kinderen."
- Ze zullen er het hart van in zijn.
- Ik weet het.
- Gelukkig stinkt ontsnapte Kwatta niet.
- Neen, dat is nog een geluk bij een ongeluk.

25.11.06

Mowgli



- Daar was het Dina, ginder aan de rand van het bos!
- Maar Bep, een Mowgli? Dat is toch onmogelijk! Het is al eenendertig jaar geleden dat er nog officieel een Mowgli werd gespot!
- Ja, en toch weet ik het zeker. Hij was magerder dan een boerenknecht, maar naakter dan een aap.
- O Heremijntijd! Dat we dat nog mogen meemaken, een Mowgli. Het Kiplinggenootschap zal verrukt zijn.

24.11.06

Duidend cursiefje


Beste lezers en lezeressen van "Het Vliegend Eiland",

Dit is de eerste keer dat ik meen in te moeten grijpen en duiding verschaffen. U weet waarschijnlijk wel wat er zich de afgelopen weken in onze huiskamer heeft afgespeeld nadat ik ontdekte dat mijn man, Blogbaas, er heimelijk een weblog op nahoudt. De therapie die we gezamenlijk volgen begint zijn vruchten af te werpen, maar wij zijn er nog niet.

Om alle misverstanden weg te nemen: het vorige berichtje "Ingrid en Jan worden krols" is géén allegorie over ons intieme huiselijke leven betreffende de activiteiten die een deugdzaam echtpaar alleen in het donker achter de gesloten deur van haar slaapkamer uitoefent. Helemaal niet, de foto die hij er zo suggestief heeft bij geplaatst is er een van Poetin en Condoleeza, de twee katjes van onze buren.

Ik verontschuldig mij voor mijn man die bepaalde gevoelens en gedachten nog niet helemaal weet te beheersen. Hij bedoelt het echt niet kwaad. Alleen, hij kent de kracht niet van de woorden die hij publiceert. Daarom meende ik nu toch een en ander in een juist daglicht te moeten plaatsen.

Met oprechte groeten,

Blogbazin

Snorky, de sprekende hond



Ja Snorky, je hebt weer gelijk. Petronella is geen meisje voor mij.
Die snol komt waarschijnlijk niet meer opdagen.

23.11.06

Ingrid en Jan worden krols



- Ingridje, mag ik je zachte vachtje lakke-lekke-likken?
- O ja Jan, dat is ling-e-lang geleden! Kom maar hier.
- Mmmmm... lekker, zo samen liggen snorren.
- O Jan, jij krolse kater.
- O Ingrid, jij kroelende kattin.

22.11.06

Een glimmering






Hij blijft mij toch verbazen. Telkens weer.

Zonet stond hij bij mijn bureau met de glinsterende oogjes van een vierjarige die nog rotsvast in de Sint geloofd.

"Kijk," trok hij mijn aandacht, "Wat ik nu heb. Mijn vrouw verklaart mij gek, maar een man heeft toch ook zijn rechten."

En ja hoor, datgene waarmee hij te pas en te onpas, onze gesprekken lardeert, was er nu in tastbare vorm: de volledige DVD-reeks "Little House on the Prairie".

Even dacht ik: "Is dat voor mij?", want mijn blog bestaat immers één jaar en een passender geschenk is er nauwelijks te bedenken. Maar al vlug bleek dat hij, weliswaar een goede vriend, toch niet zo genereus is.

Maar wat geeft het! De glimmering van geluk in de ogen van een vriend, bestaat er een mooier geschenk?

JOCHEI, VIVAT!


Ja hoor, vandaag vieren wij op de kop af één jaar Vliegend Eiland.

Voorwaar een dag van autocongratulatie en extrospectie. Onze reis gaat verder, steeds op zoek naar nieuwe vrienden en vriendinnen.



20.11.06

In de atoombommenwinkel




Nu de buren er een hebben konden de Vandervekens natuurlijk niet achterblijven.

Maar het werd wel even slikken!
Zoveel keuze! Zoveel producenten!
En dan de vergunning voor een ondergrondse silo.

Maar uiteindelijk kwamen zij toch tot een beslissing.
Het werd een kleine ICBM (de Minuteman I) van Amerikaanse makelijk.

Nu kunnen zij ook eens uitpakken op het volgende etentje van Mevrouw Vanderpoel. Een klapper van formaat wordt het!

19.11.06

De vloeibare man



- Petemoeike, ik moet je iets bekennen.
- Ik weet het mijn kindje, ik weet het.
- Ik heb hem gezien. Ik was heel bang.
- Bang? Heeft hij je je aangesproken?
- Ja Petemoeike. Hij keek heel boos en ik moest blazen.
- Blazen?
- Ja, om hem af te koelen. Tot hij helemaal gestold was. Het duurde uren en ik werd er draailings van. Ik was helemaal buiten asem.
- Gestold?
- Ja Petemoeike: gestold. Maar op die manier werd hij een prins, net als in dat sprookje waarvan ik niks mag geloven van jou. Morgen komt hij me halen om te trouwen.
- Trouwen?
- Ja Petemoeike. Wie had dat kunnen denken van een vloeibare man?

18.11.06

Het Reyerscomplex

Ik tuin er altijd in!

Telkens Bert Kruismans de verkeersinformatie voorleest blijf ik wachten op de pointe. Het zijn voor mij de beste momenten in het programma.

Het bewijst dat humor bittere ernst is! Dat zullen de mensen in de file op de E411 met mij eens zijn.
Geachte lezers en lezeressen,
Vrienden,

Waarschijnlijk hebt u het "Recht van antwoord" van mijn echtgenote gelezen. Ik heb hier niets aan toe te voegen. Hoewel ik niets kwaad in de zin had begrijp ik nu dat ik haar diep moet hebben gekwetst en dat therapie misschien wel aangewezen is.

Zoals u ziet is "Blogbazin" een liefhebbende en naarstige vrouw. Haar "Apfelstrudel" is onovertroffen en ook over wereldse en religieuze zaken kan zij met kennis van zaken meespreken.
Wat kan een man nog meer verlangen?

Ik hoop van harte dat "Blogbazin", hier temidden van mijn virtuele vrienden welkom mag zijn en dat haar "Recht van antwoord" of "Duidend cursiefje" bijdragen veel succes en reacties mogen losweken.

Een gelouterde

Blogbaas

17.11.06

Recht van antwoord

Beste lezers en lezeressen van "Het Vliegend Eiland",

Enige weken geleden kwam ik er achter dat mijn man, hij noemt zich hier Blogbaas, er deze weblog op nahoudt. Met stijgende verbazing en groeiend ongeloof vernam ik aldus heel wat dingen over zijn voor mij verborgen zielenleven. Om niet te spreken van de kwetsende artikelen die hij over mij heeft geschreven, want ik kan u garanderen dat een en ander veel dichter bij de realiteit ligt dan u ooit kan bevroeden. Laat ik het zo stellen: achter elke kwinkslag verbergt zich een bittere realiteit.

Het is maar een onschuldige hobby, zei hij aanvankelijk, maar geconfronteerd met de door mij uitgeprinte feiten werd zijn verweer alsmaar zwakker, tot hij uiteindelijk tot inkeer is gekomen. Na een eerlijk gesprek als deugdzaam echtpaar zijn we tot de volgende afspraken gekomen:

1) Wij zullen gebruik maken van de diensten van een huwelijkstherapeut om de voedingsbodem van tal van voor mij pijnlijke verklaringen, in welke vorm ook, duidelijk te omschrijven, en zullen er dan samen wat aan doen.

en

2) Uiteraard mag hij zijn hobby verder blijven uitoefenen. Welke goede vrouw gunt haar man geen nuttige en/of onschadelijke bezigheid? Alleen zal ik voortaan redactioneel kunnen ingrijpen waar nodig. Niet door censuur uit te oefenen, maar onder de vorm van een "Recht op antwoord" of een "Duidend cursiefje". Op die manier meen ik u, het leespubliek, tal van verkeerde interpretaties te kunnen besparen.

Bij deze mag ik dus al ontkrachten dat mijn man beslist geen manegemeester in een circus is.

Ik hoop, trouwe lezers en lezeressen, dat u begrijpt hoe pijnlijk een en ander voor mij was, maar ik heb mijn man vergeven. Hopelijk vergeeft u hem ook. Hij bedoelt het echt niet kwaad. Alleen, hij kent de kracht niet van de woorden die hij publiceert.

Met oprechte groeten,

Martha,

voortaan a.k.a. "Blogbazin"

15.11.06

Alles is weer goed

- Hallo?
- ...
- O ben jij het! Dat is leuk.
- ...
- Of alles goed gaat? Ja hoor, uitstekend. We hebben alles eens goed uitgepraat en ik moet zeggen, het gaat veel beter nu.
- ...
- Wat? Neen, dat denk ik niet. Hij beseft dat hij te ver is gegaan en dat hij mij in mijn eigenheid moet respecteren. Maar echt waar, ik geloof dat hij het nu wel begrepen heeft.
- ...
- Neen, dat niet. Voorlopig slaapt hij nog op zolder.
- ...
- Waarom? Tja, HIJ vindt dat we er nog niet helemaal uit zijn!
- ...
- Waaruit? Dat vraag ik mij dus ook af. Ik moet hem ook tegemoet komen vindt hij en dat doe ik ook. Ik heb het hem duidelijk gezegd. Het spreekt vanzelf dat ik hem tegemoet kom. Ik ben niet dwaas. Ik kom altijd tegemoet.
- ...
- WAT! Wou je beweren dat het ook aan kan liggen? Hoe kom je daarbij?
- ...
- Dat weet ik ook wel, dat een huwelijk meer is dan eten en de was doen. Dat moet je mij niet vertellen, na eenentwintig jaar.
- ...
- Tarara, geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt! Ik weet precies waarmee hij nog zit, maar als hij er niet zelf over begint dan doe ik het ook niet, anders verzwak ik mijn positie.
- ...
- Jààà hoor, alles is weer pico-bello. Dat voel ik gewoon. DOEI!

14.11.06

Het duel


- Niet schieten, ik sta hier per vergissing!
- Waarom zou ik je geloven?
- Ik heb geen GPS.
- Dan begrijp ik het, arme drommel, scheer je weg, maar voorzichtig, maak geen bruuske bewegingen.

13.11.06

Van de wereld


Toen mijn bril van de wereld viel ging ik er onmiddellijk achteraan.
Dat spreekt, het is mijn favoriete leesbrilletje!

12.11.06

Zwijgen

Ik ben een babbelaar.
Ja, een roddelaar zelfs.
En nu wil men dat ik zwijg.
Dat ik niks zeg.
Ik mag leuteren tegen de sterren op, maar ik mag niks zeggen.
Weet u hoe moeilijk dat is?
Héél moeilijk.
Vooral voor iemand zoals ik.

Want ik weet veel!
ENORM VEEL.

Daarbij komt ook dat ik enorm vergeetachtig ben.
Er dreigt een schat aan kennis verloren te gaan door mijn zwijgen, dat staat wel vast.
Overmorgen weet ik al meer dan de helft niet meer van wat ik nu nog wel weet, al zal ik op zijn beurt natuurlijk ook weer dingen te weten zijn gekomen die ik nu nog niet weet.
Dat komt en dat gaat zo met kennis. Het is als de zee.

Maar goed, ze willen het zo, dus zwijg ik.
Alleen, ze moeten overmorgen niet afkomen om iets te weten over eergisteren.

No way!

Wie het zwijgen zaait zal stilte oogsten.
Meer zelfs, ik zal de vergetelheid cultiveren!

11.11.06

Jezus, wat heb ik al hard gewerkt vandaag! In alle ernst.
Nagedacht en schema's gemaakt over nationale campagnes, profileringsacties, bestendigen van zichtbare aanwezigheid op het terrein. Alles zeer belangrijk in een sector die de wind niet in de zeilen heeft.

Aan wat heb ik zoal gedacht?

(Nu trek ik het wat uit context, maar zit eigenlijk toch niet nevens de waarheid)

- Optochten met olifanten en zingende kangoeroes
- omscholen van onze mensen tot acrobaten die achterovergebogen flessen orangeade leegdrinken en het publiek opzwepen tot het zingen van vlaamse schlagers
- publicatie van spannende jongens en meisjesboeken
- grotere stukken taart voor de staljongens
Curieus eigenlijk toch hoe mijn stiel veel overeenkomsten blijkt te hebben met die van een manegèmeester in een circus!

Hopelijk komt het allemaal van de grond, want ik kan de kar echt niet alleen trekken.
Solidariteit is een werkwoord, meen ik ergens gehoord of gelezen te hebben.

10.11.06

Galante jongens

- Balder, wat doe je nu?
- Ja Marnix, vanaf een bepaalde leeftijd wordt opvoeding een cruciaal gegeven. Uit mijn "Het grote galante jongensboek" weet ik dat je dames in nood altijd een helpende hand moet reiken. Dat is voorwaar een tip die ik zeer ter harte neem en waarmee ik later wellicht mijn voordeel kan doen.
- Inderdaad Balder. Lezen verrijkt het innerlijk!

8.11.06

Dame in bad



Wat zeg je tegen een vreemde dame in bad?

- Sorry!?
- Is er geen belet?
- Mag ik even langs?


Het is altijd even schrikken op zulke momenten.

En waarover praat je in zulke omstandigheden? Gesteld dat de vreemde dame in kwestie bereid zou zijn te converseren.

Het weer?
De eindejaarsvragen van Humo?
Het voor en tegen van de doodstraf?
Vakantieherinneringen?

Bovendien stelt zich het probleem van hoe op een natuurlijke wijze een dergelijk gespreksonderwerp op gang te brengen?
Ik ben daar niet goed in. Het zou vals klinken uit mijn mond. Alsof ik bijbedoelingen heb.

7.11.06

Heb ik iets gemist?


Ik weet niet wat er aan de hand is, maar er zit beslist een gat in!

Jaren hebben wij op onze dienst moeten zagen om een deugdelijke Europese verplaatsingsregeling, een parking, laptops, schrijfgerief, boekentassen, memory-sticks, relatiegeschenken, enz.
Nooit kon het!

Overdreven wij niet?
Waarom was dat nodig?
Wat bracht dat op?
Te gevaarlijk omwille van virussen!
Daar zou later nog wel over gesproken worden!

En nu, opeens, alsof toverspreuken bestaan, wat krijgen wij?

Een Europese verplaatsingsregeling.
Een parking.
Een laptop.
Kwaliteitspennen.
Een boekentas.
Een memory-stick
Een zak relatiegeschenken.
...

En dat terwijl wij al zover waren dat wij er niet meer over durfden praten!

Besta ik wel voor jou?

- Zeg, besta ik wel voor jou?
- Hoezo? Natuurlijk besta jij voor mij. Dat spreekt toch vanzelf. Wat scheelt er nu weer?
- Ach zo, dat spreekt vanzelf, je hebt mij nochtans nog niet één keer vermeld in je weblog! 't Is altijd Ingrid hier, An daar, kapper Candel zus en noem maar op, maar ik, je bloedeigen vrouw, ho maar! Dat is te veel gevraagd zeker? Ben ik niet goed genoeg of zo? Of te oud? Mogen de mensen niet weten hoe goed ons huwelijk is? Hoeveel wij ons inzetten voor het sociaal leven in de gemeente? Hoe fijn wij met elkaar omgaan?
- Euh... jazeker, maar zo'n blog is toch maar een hobby. Pure fictie.
- FICTIE!? En die tandpijn dan? Alsof die rekeningen fictie zijn. Pijnlijk herkenbaar zijn de dingen die jij daar zomaar in cyberspace slingert. God weet wie dat allemaal leest!!! Als de buren te weten komen dat jij Blogbaas bent, dan wil ik hier niet meer blijven wonen! Trouwens, waarom doe je dat helemaal op je eentje. Vind je dat niet achterbaks? Zo achter mijn rug?
- Euh...
- Neen, je moet geen uitvluchten meer zoeken, maar één ding mag je gerust weten: ik voel mij diep vernederd!
- Vernederd?

6.11.06

Jan en Ingrid vermannen zich


- Alles afzweren Jan? Is dat niet zèèr radicaal?
- Ja, ik ben dat gematigd radicalisme meer dan beu!

4.11.06

Schoolrapport


Om ons gunstig te stemmen speelt onze Björn eerst een muzette op zijn accordeon alvorens ons zijn rapport te tonen. En het moet gezegd, hij is al een hele virtuoos!

3.11.06

Een van de vragen die men zich kan stellen


In de sfeer van Allerheiligen doet een mens soms rare dingen. Zo werd ik plots overvallen door de vraag of ik niet op een of andere manier de dood van een medemens op mijn geweten zou kunnen hebben.

Een interessante, maar op het twèède gezicht aartsmoeilijke vraag.

Op het eerste gezicht kan ik er mij makkelijk vanaf maken door te zeggen: "Neen, ik heb beslist nog nooit willens en wetens iemand vermoord of door een vorm van roekeloos gedrag de dood ingejaagd. "

Maar op het tweede gezicht, valt het eigenlijk nooit helemaal uit te sluiten dat ik door een of andere beslissing of daad, onbewust weliswaar, maar toch causaal in verband brengbaar, aan de basis lig van het verscheiden van een medemens!

En nu pieker ik mij dus al dagen suf over het feit of ik door die ene vrouw twee uur aan het lijntje te houden om zogenaamde dwingende redenen (redenen die eigenlijk alleen in mijn hoofd bestaan), het misschien toch wel mijn schuld is dat zij daardoor vier uur later dan normaal haar oude moedertje ging bezoeken, terwijl dat mensje precies toen haar dochter de voordeur opende, de geest gaf. Het oude vrouwtje was anderhalf uur eerder op een lelijke manier van de keldertrap gevallen, had een lelijke schedelfractuur opgelopen en was op die manier onder helse pijnen gestorven.

Bovenstaande paragraaf is eerder fictief, maar kijk, dat zijn nu dilemma's waar ik wakker van kan liggen.

2.11.06

Kijk jongen, het is aan jou...

- Kijk jongen, het is aan jou. Je kan deze trein nemen en van huis weglopen. Op naar een harde, misschien wel misdadige jeugd, maar vol levenservaring die van jou een waardevol burger, misschien wel een staatsman of een belangrijk auteur, kan maken. Of anders blijf je hier, in de gezellige geborgenheid van de liefde van je ouders en hun futloze bestaan. Ga maar, ik geef je een voorsprong van vierentwintig uur!
- Maar Opa?...

1.11.06

De sprookjesschrijver

Er was eens een sprookjesschrijver die elke dag een prachtig en volmaakt sprookje schreef. Het vloeide uit zijn pen alsof God het hem op een gouden lepeltje aanreikte. Dag na dag, jaar in jaar uit. Tot op een dag, na het drieduizend achthonderd een en zeventigste sprookje, hij rustig de dop op zijn pen schroefde, voor het raam ging staan en begon te wenen. Zijn leven was één sprookje geweest.