30.12.05

Mijn leven bekeken door een viewmaster (27)

"Turkse bordeelklanten in de bres voor seksslavinnen!"

Het gaat hier nu even niet om mijn leven, maar goed nieuws is goed nieuws. Ik las het in De Morgen die het dan weer heeft uit The Independent.

Het gaat over de Turkse man, althans de reguliere Turkse bordeelklant die zich massaal blijkt in te zetten om slachtoffers van gedwongen prostitutie te redden!

De Turkse politie staat niet bekend om haar aandacht voor mensenrechten of welke rechten dan ook, zoals de sympathieke behandeling van vrouwen, maar op het terrein van de strijd tegen vrouwenhandel kan zij een palmares voorleggen waar menig Belgische zorgvereniging slechts kan van dromen. Vooral de aanpak van het fenomeen in bordelen werpt resultaten af.

In de afgelopen maanden werden een honderdtal vrouwen, vooral uit de Oekraïne, Moldavië, Roemenië en Rusland bevrijd uit de vrouwenhandel en de Turkse politie kon bovendien tien heuse netwerken ontmantelen.

Een van de verklaringen (want zoiets ongelooflijks wil De Morgen wel verklaren) is het feit dat in mei een gratis hotline (what's in a name?) werd opgezet door de internationale organisatie voor migratie (IOM) van de VN, waarnaar vrouwen in nood kunnen bellen. Aan de andere kant van de lijn zitten meertalige operatoren die proberen uit te zoeken waar de opbellende vrouwen zitten en sturen er dan de politie op af.

De tweede, zeer verrassende factor is echter de spreekwoordelijke ridderlijkheid van de Turkse mannen. Sinds het begin is 74% van de tips afkomstig van bordeelklanten die heel goed aanvoelen wat het verschil is tussen een professionele prostituee die kwaliteitswerk aflevert en een meisje dat tegen haar wil het beroep uitoefent.



In geen enkel ander Europees land zijn de mannen zo correct en vrijgevochten! Turkse mannen hebben, wat de west Europeaan smalend een "ouderwetse opvatting" over vrouwen noemt. Turken zien er geen graten in naar prostituees te gaan, maar willen wél dat de vrouw het vrijwillig doet. Als blijkt dat dát niet zo is zijn zij, de mannen, in hun trots gekrenkt.

Misschien iets om over na te denken Vlaamse mannen? Wat denkt u van het oprichten van een groepering Mystery Customers?

29.12.05

Mijn leven bekeken door een ViewMaster


Vandaag ben ik één dag gaan “werken”. Het was namelijk dienstvergadering in het Europa Hotel in Gent.

De vergadering verliep rimpelloos. De knelpunten in de werking van onze dienst kwamen ruim aan bod en zinvolle alternatieven werden geregistreerd.

Daarna was er een lichte, doch feestelijke en voedzame maaltijd voorzien door Erik, ons diensthoofd.

Het hoeft geen betoog dat samen met de wijn, ook de humor en de levenswijsheden ruim aan bod kwamen.

Ik ben er zeker van dat alle collega’s met een verfrist gemoed de laatste dagen van het jaar in duiken en dat volgend jaar zéér positief zal zijn.

27.12.05

Jezus komt mij redden (slot)

Moet ik het een fiasco noemen? Uiteindelijk niet. Ik kreeg wat ik verdiende, en Julia is (nog) in de zevende hemel. Zopas heeft zij haar ontslag gegeven en naar ik verneem verhuist zij binnenkort naar Spanje.

Hoe kan dat nu allemaal?

Wel, ik zou haar dus "onverwachts" ontmoeten in de Exki in de Nieuwstraat, maar ik merkte al van ver dat er iets aan de hand was. De zijstraten die uitgeven op de Finistère-kerk waren afgezet door politie en agenten van privé-bewakingsdiensten.
Dank zij mijn bijzondere pas van inspecteur der vleeswaren werd ik toch doorgelaten en kon ik een Broodje Gezond eten in de Exki.

Ja hoor, daar zat Julia bij het raam. Maar zij was niet alleen!?

Nooit eerder zag ik haar zo stralen, zo gelukkig kijken.

"Hoi, Jules" riep zij, "Ik stel je voor aan Jesus Janeiro Bazán, de Spaanse stierenvechter. Hij heeft mij uitgenodigd op zijn haciënda in Spanje."

"Ola!"

"Ola!"


En daarmee was mijn Spaans uitgeput, maar ik begreep onmiddellijk wat er aan de hand was. Dat valse, gladde Latino machismo droop ervan af. De kerel voerde iets in zijn schild, dat was duidelijk.

"Stierenvechter? Dat is ook geen alledaagse stiel."
probeerde ik het imago van mijn concurrent te kraken.

"Neen, maar Jesus is ook niet de eerste de beste: Jij die altijd naar Spanje gaat, ken je Jesulín de Ubrique dan niet? Van Cádiz! De Tom Boonen van het stierenvechten. Een matador van formaat!

Daar had ik niet van terug en toch, bij nader toekijken, bleek dat zij gelijk had! Het was Jesus Janeiro Bazán oftewel Jesulín de Ubrique!

Julia was duidelijk smoorverliefd. Zij had Jesus leren kennen in een discotheek in Brussel, waar de matador optrad in de opname van een video van een van zijn vele Spaanse dellen. Daar had Julia op een of andere manier indruk op hem gemaakt.
Ja, dansen kan zij als geen ander.

Indruk gemaakt? Ik ben er eerder van overtuigd dat hij haar misbruikt om wraak te nemen op zijn ex die hem een forse alimentatie lichter maakte en nu hokt met een kerel van zevenenzestig, een kunstenaar, met een zoon. Jesus zou haar nu overtreffen, uiteraard, met een buitenlandse, met twéé zonen. Zo doen die Spaanse jetsetters dat.

Los famosos!

"Julia, denk zeven keer na en gebruik dan je verstand." probeerde ik nog met een kwinkslag, maar het mocht niet helpen. Met een ijskoude blik keek de matador mij meewarig aan en glimlachte vals.

In geen vier jaar heb ik Julia de waarheid durven zeggen en nu moet ik beleven dat een laffe Spaanse stierenkiller in minder dan vier dagen, met een hoop valse liefdesverklaringen, Julia het hoofd op hol heeft gebracht.

Tot ik ineens, schuin achter de tortelduiven, een bekend gezicht zag: Jezus! (de échte).

Hij glimlachte naar mij en zei:

"Begrijp je het nu? Julia is prima gezelschap, maar ook een dwaas wicht! Zij zou je op elk moment hebben laten zitten. Dat wilde ik je besparen. Reken jij af?"

En ik rekende af.

Mijn Broodje Gezond, Zijn Verse Dagsoep en met alle dwaze verliefde gedachten die ik over Julia heb gekoesterd.

Ja, Jesus heeft mij gered. Dat besef ik nu.

Mijn leven bekeken door een ViewMaster


Bloggen is niet zo eenvoudig als ik dacht.

Ik worstel nog met het dagboekachtige deel. Even geprobeerd in de derde persoon. Dat heeft wel iets, maar toch werkt het niet echt voor mij.

Weer overgeschakelen naar de mij meer vertrouwde vorm dan maar!

Inmiddels heb ik een oplossing gevonden om een einde te maken aan de Jezus komt mij redden cyclus. Een van deze dagen maak ik daar een eind aan.

26.12.05

Mijn leven bekeken door een ViewMaster


J. heeft een leuk boek gevonden: De zelfmoordclub van Arto Paasilinna.

De twee eerste hoofdstukken in één adem gelezen. Zijn vakantie begint goed!

Mijn leven bekeken door een ViewMaster



Senator Desthexe (MR) heeft het licht zien branden: Chinees als verplicht vak op school!

Je had J. moeten zien opveren toen hij het hoorde!

"Ja, dat lost veel problemen op" riep hij schamper, " Contact leggen met illegale chinezen wordt dan een fluitje van een cent, restaurantbestellingen zullen met naam en toenaam kunnen gebeuren, zonder nog het cijfermenu te hanteren, enz."

Maar alle gekheid op een stokje, J. blijft van mening dat men het gebrek aan democratisch gehalte van het chinese regime niet genoeg aan de kaak kan stellen. Het is niet de kennis van het chinees dat onze economie en sociale verworvenheden zal redden. Kijk maar naar de Tibetanen, die spreken ondertussen allemaal vloeiend Chinees!

(Ja, J. is principieel)

Hij heeft ook wel een beetje recht van spreken want hij heeft al een paar Chinese entrepreneurs aan het werk gezien en één ding is hem wel zeer duidelijk: of wij hun taal spreken kan hen geen reet schelen (integendeel, zij zitten daar zeker niet op de wachten) en net zo min zij voor burgerrechten enz... in hun eigen land oog hebben, hebben zij dat voor óns welzijn.


Laat Desthexe maar lullen.

Dwaas en politicus: het een sluit het ander blijkbaar niet uit!

Zài jiàn, zegt J.

25.12.05

Mijn leven door de ViewMaster




Gisteren op het laatste nippertje nog erwtjes, cola, sinaasappelsap en spa gaan halen in de Colruyt. Wat een vriendelijke sfeer was er toch weer!

Al mocht ik geen 3 liter cola kopen in glasen flessen (neen, glazen flessen gaan per bak), toch werd mij dit op een vriendelijke manier verboden door een magazijnier die er binnen vijftig jaar echt als een kerstman zal uitzien.

Aan de kassa merkte ik dat mijn kortingbon en statiegeldbon van de ingeleverde lege Spa-flessen dit keer niet uit het klemmetje van de winkelkar gestolen waren. Je zou haast je mede-consument gaan vertrouwen!

Ook buiten, op de parking, ging het er anders aan toe. Uiteraard werd ik de pas afgesneden, maar het opgestoken middelvingertje was er dit keer niet bij. Gewoon doen of degene die je de pas afsnijdt niet bestaat. Dat is de kersttactiek!

Vanmorgen dan met het koor de kerstmis gaan opluisteren. Wat hebben wij toch weer prachtig gezongen. Vooral ik. Het Adestes fideles zonder mijn warme bas heeft iets arms, ééndimensionaals, maar ik was in vorm vandaag!

Het zal mij niet verbazen als er in januari nieuwe leden bijkomen.

Iedereen een zalig kerstfeest!

24.12.05

Bedevaartsoorden

Een nieuw bedevaartsoord is in de maak.
En toch durven wij er om vragen:
"Mensen, laat het voor één keer zo, ook hij deed het niet voor het geld, laat hem in godsnaam vrede rusten!"



23.12.05

Mijn leven door de ViewMaster: In gedachten overspel?

Ik vrees dat J.-P. het moeilijk heeft. Dat hij een diep geheim torst, waarover hij graag zou praten, maar het niet aandurft.

Hoe zal ik het benoemen?
Onlesbare dorst?
De schuur die brandt?
Kolder in het hoofd?
De Seven Year Itch?
De hormonen spelen op?

"A clean desk is a sign of a sick mind" zei hij onlangs.
Wel, je zou zijn bureau eens moeten zien. Zijn geest moet wel ziek zijn, héél ziek.

Hoe help je een vriend als je zijn ziekte niet echt begrijpt.

Dat bureau is duidelijk een wanhoopskreet.
Welke pijn voelt hij?

En zeer fundamenteel rijst de vraag:

"Kan IK hem wel helpen?"

Zijn het wulpse bevliegingen die hem aan het dromen zetten?

Is hij gemeend verliefd?


Zoekt hij erotisch begrip?

Vertrouwt hij zijn vrouw niet meer?

Is overspel een optie?

Of zoekt hij naar andere oplossingen?

J.-P., één goede raad, spreek er over. Mij kan je vertrouwen!

22.12.05

Opinie: China, de ideale handelspartner?



Na ontelbare staatsbezoeken en handelsdelegaties door zowat iedereen in ons land die zich excellentie laat noemen vind ik het toch nodig om ook eens te zeggen wat voor soort paradijs China wel is. Ik maak het mij ineens ook gemakkelijk door te citeren uit het jaarrapport van Amnesty International. Ik voeg daar aan toe dat democratische vakbondsrechten in China niet bestaan én dat de lichamen van geëxecuteerde ter dood veroordeelden gebruikt worden voor organenhandel.

Soort zoekt soort zei mijn oude moeder altijd!

China:

Staatshoofd: Hu Jintao

Regeringsleider: Wen Jiabao

Doodstraf: wordt gehandhaafd

Internationaal Strafhof : niet ondertekend

VN-Vrouwenverdrag: geratificeerd met voorbehouden

Facultatief Protocol bij het VN-Vrouwenverdrag: niet ondertekend

Op sommige terreinen werd vooruitgang geboekt met een aantal hervormingen, maar dit had geen wezenlijke invloed op ernstige en wijdverbreide mensenrechtenschendingen die door het hele land werden begaan. Tienduizenden mensen zaten nog altijd in detentie of in de gevangenis in weerwil van hun fundamentele mensenrechten en liepen groot gevaar te worden gemarteld of mishandeld. Duizenden mensen werden ter dood veroordeeld of terechtgesteld, vaak na oneerlijke processen. Burgers protesteerden steeds luider tegen gedwongen huisuitzettingen en landonteigeningen zonder behoorlijke schadeloosstelling. China bleef de wereldwijde "oorlog tegen terrorisme" aangrijpen om de Oejgoeren in Xinjiang te onderdrukken. In Tibet en andere Tibetaanse delen van China werd de vrijheid van meningsuiting nog altijd aan banden gelegd.

Achtergrond

De nieuwe regering, die in maart 2003 was aangetreden, versterkte haar gezag, met name na het aftreden van de voormalige president Jiang Zemin als voorzitter van de Centrale Militaire Commissie in september. Enkele wettelijke hervormingen werden doorgevoerd, waaronder nieuwe regels om marteling in politiehechtenis te voorkomen en een amendement op de grondwet in maart waarin wordt gesteld dat "de staat mensenrechten eerbiedigt en beschermt". De tenuitvoerlegging van deze maatregelen werd echter zwaar gehinderd doordat de autoriteiten noodzakelijke institutionele hervormingen achterwege lieten.

De autoriteiten traden daadkrachtiger op tegen de HIV/aids-epidemie die het land teisterde, onder meer door in augustus een nieuwe wet aan te nemen die erop gericht was de aids-preventie te versterken en een einde te maken aan de discriminatie van mensen die lijden aan aids of andere besmettelijke ziekten. Activisten en belangenorganisaties die zich inzetten voor een betere behandeling van HIV/aids-patiënten werden echter nog altijd willekeurig gedetineerd.

Er werd een politieke hetze gevoerd tegen bepaalde groeperingen, waaronder de spirituele beweging Falun Gong, niet-officiële christelijke groeperingen, en zogenaamde "separatisten" en "religieuze extremisten" in Xinjiang en Tibet.

De autoriteiten gingen een "mensenrechtendialoog" aan met andere landen, maar schortten hun dialoog met de Verenigde Staten op nadat dat land in maart een resolutie indiende tegen China binnen de VN-Commissie voor de Rechten van de Mens. China lobbyde bij de Europese Unie voor het opheffen van haar wapenembargo, dat was opgelegd nadat China de democratiseringsbeweging in juni 1989 de kop had ingedrukt, en kreeg de steun van enkele EU-lidstaten. Het embargo was eind 2004 echter nog van kracht.

China stelde het bezoek van de Speciale VN-Rapporteur inzake marteling uit, dat gepland stond voor juni, maar de VN-Werkgroep inzake Willekeurige Detentie bezocht China in september. Internationale niet-gouvernementele mensenrechtenorganisaties (ngo’s) kregen geen toestemming China te bezoeken om onafhankelijk onderzoek uit te voeren.

Mensenrechtenactivisten

De autoriteiten beriepen zich op bepalingen uit het strafrecht met betrekking tot "ondermijning", "staatsgeheimen" en andere vaag omschreven vergrijpen die de nationale veiligheid in gevaar brachten om vreedzame activisten en hervormers te vervolgen. Advocaten, journalisten, HIV/aids-activisten en mensen die pleitten voor het recht op huisvesting werden lastiggevallen, gedetineerd en gevangengezet wegens het vastleggen van mensenrechtenschendingen, het aandringen op hervormingen of pogingen om schadeloosstelling te verkrijgen voor slachtoffers van schendingen.

  • Ding Zilin, die de groep "Moeders van Tiananmen" had opgericht na de moord op haar zoon in Beijing op 4 juni 1989, werd in maart door de politie gedetineerd om haar de mond te snoeren. Ook werd ze onder een vorm van huisarrest geplaatst enkele dagen voor de 15 e verjaardag van het neerslaan van de opstand, zodat ze geen wettelijke klacht kon indienen namens 126 anderen die eveneens familieleden hadden verloren in 1989.
  • Li Dan, een aids-activist, werd in augustus door de politie gedetineerd in de provincie Henan, kennelijk in een poging hem ervan te weerhouden te demonstreren tegen de overheidsaanpak van de aids-epidemie. Hij werd een dag later vrijgelaten, maar vervolgens gemolesteerd door twee onbekende belagers. Li Dan had een school voor aids-wezen opgericht in de provincie waar maar liefst één miljoen mensen besmet zouden zijn met het HIV-virus nadat ze hun bloed hadden verkocht aan onhygiënische, door de staat goedgekeurde bloedtransfusiecentra. De school was in juli gesloten door de plaatselijke autoriteiten.

Schendingen in verband met economische hervormingen

De vrijheid van meningsuiting en van vereniging van arbeidersorganisaties waren nog altijd uiterst beperkt en onafhankelijke vakbonden bleven illegaal. Grote aantallen mensen zouden geen behoorlijke herstelbetalingen hebben ontvangen voor gedwongen huisuitzettingen, landonteigening en ontslagen in het kader van de economische herstructurering. Openlijke en overwegend vreedzame protesten tegen dergelijke praktijken namen toe, hetgeen leidde tot talloze detenties en andere schendingen.

Beijing was vaak het decor van dergelijke protesten, deels omdat het stadsbestuur huizen met de grond gelijk liet maken ter voorbereiding op de Olympische Spelen in 2008. Verder reisden mensen vanuit andere delen van het land naar Beijing om bij de centrale autoriteiten verhaal te halen nadat ze op lokaal niveau geen schadeloosstelling hadden weten te verkrijgen. Tienduizenden demonstranten zouden naar verluidt zijn opgepakt door de politie van Beijing tijdens veiligheidsoperaties in de aanloop naar officiële bijeenkomsten in maart en september.

  • Ye Guozhu werd in augustus gedetineerd op verdenking van "verstoring van de maatschappelijke orde" nadat hij toestemming had gevraagd om een massademonstratie te houden tegen gedwongen uitzettingen in Beijing. Hij werd in december veroordeeld tot vier jaar gevangenisstraf. Ye Guozhu en zijn gezin waren in 2003 uit hun huis in Beijing gezet om plaats te maken voor nieuwbouw, naar verluidt in verband met de Olympische Spelen van 2008.

Geweld tegen vrouwen

In de landelijke media verschenen talloze artikelen over huiselijk geweld, hetgeen een afspiegeling was van de wijdverbreide zorgen over het feit dat dergelijke schendingen niet naar behoren werden aangepakt.

Er waren nog altijd berichten over ernstige gewelddaden tegen vrouwen en meisjes in het kader van het geboorteregelingsbeleid, waaronder gedwongen abortussen en sterilisaties. In juli scherpten de autoriteiten publiekelijk een verbod aan op het selectief aborteren van vrouwelijke foetussen in een poging de groeiende kloof tussen het aantal jongens en meisjes te dichten.

Vrouwen in hechtenis, onder wie grote aantallen Falun-Gongbeoefenaars, liepen nog altijd het gevaar te worden gemarteld, onder meer door middel van verkrachting en seksueel misbruik.

In januari werden nieuwe regels van kracht die de politie verbieden ter plaatse boetes op te leggen aan prostituees. Een systeem van "Hechtenis en Opvoeding" werd echter toegepast om vermeende prostituees en hun klanten zonder aanklacht of proces te detineren.

  • Mao Hengfeng werd in april naar een werkkamp gestuurd voor achttien maanden "heropvoeding door arbeid", omdat ze bij de autoriteiten voortdurend had geklaagd over een gedwongen abortus vijftien jaar eerder, toen ze zwanger werd in strijd met het Chinese geboorteregelingsbeleid. Ze werd in het werkkamp naar verluidt vastgebonden, aan het plafond gehangen en afgeranseld. Ze was in het verleden meermalen gedetineerd in psychiatrische inrichtingen waar ze was gedwongen shocktherapie te ondergaan.

Politieke dissidenten en internetgebruikers

Politieke activisten, onder wie aanhangers van verboden politieke groeperingen, of mensen die aandrongen op politieke hervormingen of meer democratie, werden nog altijd willekeurig gedetineerd en in sommige gevallen veroordeeld en gevangengezet. Eind 2004 waren volgens gegevens van Amnesty International meer dan vijftig mensen gedetineerd of gevangengezet wegens het bekijken of verspreiden van politiek gevoelige informatie op internet.

  • Kong Youping, een vooraanstaand lid van de Chinese Democratische Partij en voormalig vakbondsactivist in de provincie Liaoning, werd in september veroordeeld tot vijftien jaar gevangenisstraf wegens "ondermijning". Hij was eind 2003 opgepakt nadat hij artikelen op internet had geplaatst waarin corruptie binnen de overheid aan de kaak werd gesteld en werd aangedrongen op eerherstel voor de democratiseringsbeweging van 1989.

Onderdrukking van spirituele en religieuze groeperingen

De hetze tegen de spirituele beweging Falun Gong ging naar verluidt gepaard met talloze willekeurige detenties. De meeste gedetineerden werden zonder aanklacht of proces naar kampen voor "heropvoeding door arbeid" gestuurd, waar ze nadrukkelijk het gevaar liepen te worden gemarteld of mishandeld als ze weigerden hun geloofsovertuigingen op te geven. Anderen werden vastgehouden in gevangenissen en psychiatrische ziekenhuizen. Volgens buitenlandse Falun-Gongbronnen zouden ruim duizend Falun-Gongbeoefenaars tijdens hechtenis zijn overleden sinds de organisatie in 1999 werd verboden, veelal als gevolg van marteling of mishandeling .

Andere zogenaamde "ketterse organisaties" en niet-officiële religieuze groeperingen waren eveneens een mikpunt. Er kwamen steeds meer berichten over arrestaties en detenties van ongeregistreerde katholieken en leden van niet-officiële protestantse "huiskerken". Mensen die probeerden dergelijke schendingen vast te leggen en naar buiten te brengen liepen eveneens gevaar te worden gearresteerd .

  • Zhang Shengqi, Xu Yonghai en Liu Fenggang, drie onafhankelijke protestantse activisten, werden in augustus veroordeeld tot respectievelijk één, twee en drie jaar gevangenisstraf door de Volksrechtbank van Hangzhou wegens het "lekken van staatsgeheimen". De aanklachten hadden betrekking op het naar buiten brengen van informatie over gewelddadig optreden tegen protestanten en de sluiting van niet-officiële kerken in het gebied.

Doodstraf

De doodstraf werd in 2003 op grote schaal en willekeurig toegepast, soms als gevolg van politieke inmenging. Mensen werden terechtgesteld voor drugsdelicten en geweldsmisdrijven, maar ook voor niet-gewelddadige misdrijven zoals belastingfraude en verduistering. De autoriteiten hielden de landelijke cijfers over doodvonnissen nog altijd geheim. Eind 2003 waren volgens openbare verslagen waarover Amnesty International beschikte ten minste zesduizend doodvonnissen uitgesproken en 3.400 executies voltrokken, ofschoon de werkelijke cijfers vermoedelijk veel hoger liggen. In maart maakte een hoge functionaris van het Nationale Volkscongres bekend dat China circa tienduizend mensen per jaar executeert.

Door een gebrek aan fundamentele waarborgen om de rechten van beklaagden te beschermen werden grote aantallen mensen ter dood veroordeeld en geëxecuteerd na oneerlijke processen. In oktober maakten de autoriteiten bekend het Opperste Gerechtshof weer de jurisdictie te willen geven over halszaken en van plan te zijn andere wettelijke hervormingen door te voeren teneinde de rechten van verdachten en beklaagden te beschermen. Onduidelijk bleef echter wanneer deze maatregelen zouden worden ingevoerd.

  • Ma Weihua, een vrouw tegen wie de doodstraf werd geëist wegens drugsdelicten, zou in februari naar verluidt een abortus hebben ondergaan in politiehechtenis, kennelijk om haar "rechtmatig" ter dood te kunnen brengen; de Chinese wet verbiedt namelijk de terechtstelling van zwangere vrouwen. Ze was in januari opgepakt in het bezit van 1,6 kg heroïne. Haar rechtszaak, die in juli begon, werd uitgesteld nadat haar advocaat informatie over de gedwongen abortus had ingebracht. Ze werd uiteindelijk in november veroordeeld tot levenslang.

Marteling, administratieve detentie en oneerlijke processen

Marteling en mishandeling kwamen ook in 2004 op grote schaal voor in overheidsinstellingen, ondanks de invoering van verscheidene nieuwe bepalingen die de praktijk zouden moeten indammen. Veel gehanteerde martelpraktijken waren slaan, schoppen, het toedienen van stroomstoten, ophangen aan de a rmen, ketenen in pijnlijke posities en ontzegging van slaap en voedsel. Marteling kon voortduren door politieke inmenging in de rechtsorde, beperkte toegang tot de buitenwereld voor gedetineerden, en het niet opzetten van effectieve klachten- en onderzoeksprocedures.

De autoriteiten kondigden de hervorming aan van "heropvoeding door arbeid", een systeem van administratieve detentie dat wordt gebruikt om honderdduizenden mensen maximaal vier jaar zonder aanklacht of proces vast te houden. De precieze aard en reikwijdte van de hervorming bleef echter onduidelijk.

Mensen die beschuldigd werden van zowel politieke als criminele vergrijpen kregen geen eerlijk proces. Gedetineerden hadden mondjesmaat toegang tot advocaten en familieleden en processen voldeden bij lange na niet aan internationale normen voor een eerlijk proces. Mensen die aangeklaagd werden wegens vergrijpen die verband hielden met "staatsgeheimen" of "terrorisme" konden slechts beperkt aanspraak maken op hun wettelijke rechten en werden achter gesloten deuren berecht.

  • In oktober publiceerden Falun-Gongorganisaties in het buitenland een video-opname van Wang Xia, een vrouw die onlangs was vrijgelaten uit de gevangenis in Hohhot (Inner Mongolia) waar ze twee jaar van een gevangenisstraf van zeven jaar had uitgezeten wegens het verspreiden van promotiemateriaal voor Falun Gong. Ze zag er uitgemergeld uit en haar lichaam vertoonde meerdere littekens. Ze was naar verluidt vastgebonden aan een bed, opgehangen, geslagen, geïnjecteerd met onbekende stoffen en met stroomstoten bewerkt, nadat ze in hongerstaking was gegaan om te protesteren tegen haar detentie.

Noord-Koreaanse asielzoekers

Honderden, mogelijk duizenden, Noord-Koreaanse asielzoekers in het noordoosten van China werden gearresteerd en teruggestuurd naar hun land. China bleef weigeren Noord-Koreanen toe te laten tot een asielprocedure, ondanks bewijs dat velen recht hadden op asiel, en in strijd met het VN-Vluchtelingenverdrag waarbij China partij is.

Mensen die Noord-Koreaanse asielzoekers te hulp kwamen, onder wie leden van buitenlandse hulporganisaties en religieuze bewegingen, maar ook etnisch Koreaanse Chinezen en journalisten die probeerden de aandacht te vestigen op hun situatie, werden voor verhoor gedetineerd en sommigen werden aangeklaagd en veroordeeld tot gevangenisstraffen.

  • Noguchi Takashi, een Japanse ngo-activist die Noord-Koreanen in China hielp te vluchten naar een derde land, werd in augustus het land uitgezet nadat hij in de Autonome Regio Guangxi Zhuang was gedetineerd. Hij werd beschuldigd van mensenhandel en veroordeeld tot acht maanden gevangenisstraf en een boete van 20.000 yen (2.400 dollar).

Autonome regio Xinjiang

De autoriteiten bleven de internationale "oorlog tegen terrorisme" aangrijpen om de meedogenloze onderdrukking in Xinjiang te rechtvaardigen, waarbij de mensenrechten van etnische Oejgoeren ernstig geschonden werden. De autoriteiten maakten nog altijd weinig onderscheid tussen gewelddaden en passief verzet. De onderdrukking leidde tot het sluiten van niet-officiële moskeeën, arrestaties van imams, beperkingen van het gebruik van de Oejgoerse taal en het verbieden van bepaalde Oejgoerse boeken en tijdschriften.

Arrestaties van vermeende "separatisten, terroristen en religieuze extremisten" waren aan de orde van de dag en duizenden politieke gevangenen, onder wie gewetensgevangenen, zaten nog altijd vast. Velen van hen die waren aangeklaagd wegens "separatistische" of "terroristische" vergrijpen zouden ter dood zijn veroordeeld en geëxecuteerd. Oejgoerse activisten die probeerden informatie over de omvang van de onderdrukking naar buiten te brengen liepen het gevaar willekeurig te worden gedetineerd en gevangengezet.

China bleef uit naam van "terrorismebestrijding" haar politieke en economische banden met buurlanden aanhalen. Oejgoeren die naar Centraal-Azië, Pakistan, Nepal en andere landen waren gevlucht, onder wie asielzoekers en vluchtelingen, liepen nog altijd groot gevaar te worden teruggestuurd naar China. China bleef druk uitoefenen op de Verenigde Staten om 22 Oejgoeren uit te leveren die in het Amerikaanse detentiekamp Guantánamo Bay op Cuba verbleven. In juni verklaarden de Amerikaanse autoriteiten dat de Oejgoeren niet zouden worden teruggestuurd naar China omdat de vrees bestond dat ze zouden worden gemarteld of geëxecuteerd.

  • Abdulghani Memetimin, een 40-jarige onderwijzer en journalist, zat een gevangenisstraf van negen jaar uit in Kashgar nadat hij in juni 2003 schuldig was bevonden aan het "lekken van staatsgeheimen". Hij was aangeklaagd wegens het informeren van een door Oejgoeren geleide ngo in Duitsland over mensenrechtenschendingen tegen Oejgoeren in de Autonome Regio Xinjiang en het vertalen van officiële toespraken.

Autonome regio Tibet en andere etnisch Tibetaanse gebieden


De vrijheid van godsdienst, meningsuiting en vereniging bleef ernstig beperkt, en willekeurige arrestaties en oneerlijke processen waren aan de orde van de dag. Ruim honderd Tibetaanse gewetensgevangenen, voornamelijk boeddhistische monniken en nonnen, zaten in de gevangenis. Contacten tussen de Chinese autoriteiten en vertegenwoordigers van de Tibetaanse regering in ballingschap duurden voort, met sporadische tekenen dat vooruitgang werd geboekt. Dit leidde echter niet tot wezenlijke koerswijzigingen om de fundamentele mensenrechten van Tibetanen beter te beschermen.
  • Topden en Dzokar, twee monniken uit het Chogri-klooster in Drakgo (Luhuo), in de provincie Sichuan, werden in augustus naar verluidt samen met Lobsang Tsering, een leek, veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf wegens het ophangen van aanplakbiljetten waarin werd gepleit voor de onafhankelijkheid van Tibet. Ze waren in juli gedetineerd met vele anderen die enkele dagen later werden vrijgelaten. Sommigen verklaarden dat ze tijdens hechtenis waren geslagen.

Hongkong (speciale administratieve regio)

Er werden geen pogingen ondernomen om wetgeving te herintroduceren op grond van Artikel 23 van de Basiswet, die verraad, afscheiding, opruiing en ondermijning strafbaar stelt - een voorstel dat in 2003 openlijke protesten had uitgelokt. Een uitspraak van een Chinese rechtbank in april beperkte echter de vrijheid van Hongkong om politieke hervormingen door te voeren. Gevreesd werd dat de mensenrechten in Hongkong hierdoor verder zouden worden uitgehold.

Zorgen over het aan banden leggen van de vrijheid van meningsuiting werden gevoed door het ontslag van drie radiopresentatoren in mei, tegen wie bedreigingen zouden zijn geuit omdat ze in hun programma hadden gepleit voor meer democratie in Hongkong. De administratieve detentie van de kandidaat voor de Hongkongse Democratische Partij in China, in de aanloop naar de verkiezingen in Hongkong in september, was volgens velen politiek gemotiveerd. In november maakte een hof van beroep de veroordelingen van zestien Falun-Gongbeoefenaars wegens ‘openbare obstructie’ ongedaan. De zestien waren gedetineerd nadat ze in maart 2002 een demonstratie hadden gehouden. Andere veroordelingen wegens obstructie en het aanvallen van de politie bleven overeind.

In andere delen van China werden nog altijd doodvonnissen opgelegd aan inwoners van Hongkong. Er was nog geen uitleveringsverdrag tussen Hongkong en China.

In juni oordeelde het Hof van Hoogste Beroep van Hongkong dat de regionale autoriteiten moeten nagaan of asielzoekers gevlucht zijn voor marteling alvorens een uitzettingsbevel uit te vaardigen. Niettemin bleven asielzoekers en andere groepen, zoals migrantenarbeiders, slachtoffers van huiselijk geweld, en lesbiennes en homo’s, het mikpunt van discriminatie. Een stap in de goede richting was de uitgave in september van een raadplegingsdocument over wetsvoorstellen tegen rassendiscriminatie.

Rapporten Amnesty International

Executed "according to law"? - the death penalty in China (AI Index: ASA 17/003/2004)
Uighurs fleeing persecution as China wages its "war on terror" (AI Index: ASA 17/021/2004)
People’s Republic of China: Human rights defenders at risk (AI Index: ASA 17/045/2004)

21.12.05

Mijn leven door de ViewMaster (21): Humo's eindejaarsvragen

Tafelzoetstof http://www.tafelzoetstof.be/ schrijft precies wat ik er ook over denk. Alleen, heb ik mijn abonnement nog niet opgezegd. De verleiding is nochtans héééél groot.

De idee van het stokje vind ik echter wél tof. Ziehier mijn belangrijke meningen.

1) Wat vind je de belangrijkste gebeurtenis, evolutie of trend van het afgelopen jaar?

Er is nog weinig waarvan ik onder de indruk geraak. Wat mij wel irriteert is het onbeschaamde egoïsme dat ik in mijn omgeving en in de maatschappij in het algemeen zienderogen zie toenemen. En de laksheid waarmee iedereen daar (niet) tegen reageert.

2) Wat vind je beste/slechtste radio-tv-programma van het afgelopen jaar?

Ik weet niet meer precies of het wel allemaal van dit jaar is, met al die herhalingen maakt dat ook niet veel meer uit.

Beste radioprogramma: Pili-pili, Cucamonga, In de wandelgangen
Slechtste radioprogramma: de ochtendprogramma’s van Studio Brussel

Beste tv-programma: Alles kan beter, Zalm voor Corleone, Neveneffecten, Het eiland, Dragon’s Den, Dalziel & Pascoe, …
Slechtste tv-programma: De kortste kwis, De zevende dag, Sporza voetbalreportages, Samson, alle soorten Robinsontoestanden, …

3) Wat vindt u het beste boek/toneelstuk/concert/film van 2005?


Beste boek: Kafka on the shore (Murakami Haruki)

Beste toneelstuk: Wim Helsen’s toneelexploten

Beste concert: Het optreden van Ray davies ergens aan zee, begin van de zomer. Wel het enige dat ik zag.

Film: Ik kan mij geen beklijvende film herinneren. Ik herinner mij wel Flat Life, maar waarschijnlijk ook meer omwille van de publieke statements van de regisseur (op wiens naam ik nu even niet kan komen).

4) Wie wenst u wat toe voor 2006 (ten goede of ten kwade)?

Dat is mij te ingewikkeld en te zinloos. Laat ik prins Laurent niet te veel slapeloze nachten toewensen met zijn inmiddels redelijk kroostrijk gezin.

En prins Filip dat hij zich de negatieve kritiek op zijn intellectuele capaciteiten niet moet aantrekken. De mensen zijn gewoon JALOERS!

20.12.05

Mijn leven door de ViewMaster

Wat kijken de mensen weer zuur vandaag. De kerstsfeer zit er duidelijk nog niet in. Overal Glühwein en kerstkramen, dat wel. Maar de GEEST van kerstmis, ho maar!

En dat terwijl ik vanmorgen ál mijn cash geld op de keukentafel heb gelegd voor mijn kinderen. Het is hun laatste examendag, en dan willen ze vanmiddag toch wel even de stad in.

Op weg naar het werk was het al van dat. Chauffeurs die langs rechts inhalen, middelvingers die de hoogte ingaan, de weg wordt afgesneden, paljassen die ineens op de rem gaan staan, en ga zo maar door: maar wel een flikkerend kerstlampje aan hun achteruitkijkspiegel hangen, dat wel !!!

DE HYPOCRIETEN.

Gelukkig waren P. en E. al aanwezig om mijn somber humeur als bij toverslag weg te toveren en te veranderen in iets wat meer op berusting lijkt. Wat zalig om over onze werkgever te kunnen kankeren!

Als ik nu een van deze dagen nog een excuus kan verzinnen om die oude A. op te zoeken en bij te praten, dan kondigt 2006 zich heel gunstig aan. Maar ik kan dat telefoonnummer niet meer vinden. Vanavond nog even héél hard zoeken.

Ik snak nu ook erg naar de komende twee weken vakantie. Die zal ik nodig hebben om eens compleet uit te rusten en verschillende dingen op een rijtje te zetten. Want er zijn zo van die dingen, voor beroepsmatig, die ik in 2006 toch wil realiseren.


Ik zal ook nog even checken waar de Passat van P. blijft!

19.12.05

De laatste berenschieter



Het is op de kop af 10 jaar geleden dat in Brussel de laatste berenschieter werd gesignaleerd. Dit feit valt samen met de laatste berenspotting in onze de hoofdstad. Er werd toen gewag gemaakt van een grote mannetjesbeer, type grizzly, aan de oever van de vijver bij het Flageyplein. Het dier verkeerde in perfecte gezondheid en betekende geen gevaar voor de omwonenden.

Tot op heden is nog geen bewijs geleverd dat de aanwezigheid van de berenschieter en het verdwijnen van de laatste beer uit het stadsbeeld iets met elkaar te maken hebben, al werd op basis van sterke vermoedens op 16 mei 1996 de berenjacht in Brussel en de randgemeenten ten stengste verboden.

Om het verdwijnen van deze eeuwenoude traditie te herdenken wordt op vrijdag 23 december een herdenkingsmars georganiseerd. Alleen mensen in beer verkleed mogen mee in de optocht.

Bij aankomst van de stoet op het Flageyplein zal de plechtigheid ontbonden worden met een symbolische berenschieting. Als schutter werd de heer Van Oers, gouverneur van de Bank van Brussel, aangeduid. Hij zal met een gouden kogel één beer neerhalen. De naam van de uitverkorene zal worden gegraveerd in de ere-plaquette die zal worden aangebracht links op de gevel van het oude NIR gebouw.

18.12.05

The Wonderful Marlboro Man



Vanochtend, toen ik van de bakker terug naar huis liep, werd ik opgewacht door de Marlboro man. Hij moet mij al een hele tijd in het oog hebben gehad en had zich rustig opgesteld achter een haakse bocht om er zeker van te zijn dat ik hem niet zou ontlopen mocht ik hem ook hebben opgemerkt (maar dat was dus niet het geval).

"Hi-de-ho!"

Klonk zijn groet. Een warme, diepe stem zoals je die van veel te roken krijgt.

Een beetje van mijn stuk gebracht door het schichtige gedrag van zijn vosbruine Bronco, vertraagde ik mijn forse tred,

"Hoi, een cowboy, zo ver van huis, waarmee kan ik helpen?"

"Ik ben op zoek naar de Casablanca."

Daar schrok ik van. Wat had die paljas in de Casablanca te zoeken?

In elk geval kon ik hem naar waarheid antwoorden:

"Ik geloof dat u dan helemaal uit koers bent. Dat is nog minstens dertig kilometer verder naar het noorden. It's a dangerous trail!"

Met een peinzende blik in zijn ogen keek hij me aan en toverde zijn alom bekende smile op zijn gezicht.

"Yeah. Waarom vergezel je mij niet?"

"Omdat je niet écht bent uiteraard!"

"Hoezo, niet écht? Ik ben bekender dan dat hele zootje charmezangers in dit kloteland. Geen van jullie politici kan op zoveel internationale bekendheid bogen als ik. Ik zit in het collectieve geheugen van miljarden mensen, overal ter wereld. En dat dank zei maar een paar luizige photo shoots. Wat kom jij nu bazelen over écht zijn?"

Daar had ik niet van terug.

"Oké, ik ga mee. Als je mij beloofd dat ik over tien minuten thuis ben."

Weer die alom bekende smile, met de gouden tand die flikkerde als de opgaande zon in Arizona.
Na een zacht, bijna onhoorbaar fluitsignaal, kwam er een tweede pony uit het struikgewas aangedrenteld.

"Dit is Ingrid Bergman. De makste pony van de prairies. Kruip er maar op."

"Oké. Ik aanvaard je logica dat je wel écht bent en dat tijd en ruimte voor jou geen rol van betekenis spelen, Ik ga mee!"

"Welaan dan, schik je naar de rechtvaardige wetten van de Far West. Alleen de waarheid kan ons nog stoppen, Yee-Haah," en hij gaf zijn Bronco de sporen.

Ik propte mijn gesneden boerenbrood in de zadeldas en besteeg Ingrid Bergman. Daar droomde vroeger ook al van, in een andere context weliswaar.

"Het gebeurt niet alle dagen dat iemand gelooft dat ik écht besta! Heb je'n Marlboro?" schreeuwde Marl, zoals ik hem maar zal afkorten.

"Sorry, ik rook niet."

"Jezus, Een muntje dan?"

"Een Fisherman's Friend?"

En zo reden mijn raaskallende vriend en ik de avond in en het avontuur tegemoet.

Na wat wennen was het zalig hoe Ingrid Bergman rustig tussen mijn benen bewoog.

Mijn leven door de ViewMaster

't Mag allemaal wel een ietsie-pietsie minder zijn van dit, en wat méér van dat.
Tot die conclusie kom ik als ik even stilsta bij het overlijden van de gebuur van P.


Wat is rouwen eigenlijk? Wat was her vroeger en wat is er van over gebleven? Eigenlijk mag je al niet te close zijn met je ooms, laat staan je geburen, of je moet toestemming hebben van je baas om naar de uitvaart te kunnen. Alsof met die halve of hele dag je menselijke plicht vervuld kan worden, of je verdriet enigzins wegslijt.



Wie heeft deze regels zo gemaakt? Waarom ben ik niet met P. meegegaan? Ik geef toe, ik stond er eergisteren zélf niet zo bij stil, maar hebben mensen als P. in die omstandigheden niet evenveel recht op een vorm van troost, het bijzijn van vrienden, dan de rechtstreekse familie van de afgestorvenen? Troost moet toch kunnen in 1001 vormen?


Ik geloof dat onze maatschappij ziek is, héél ziek, en, in zekere zin, al bedoel ik het positief, wens ik die hele generatie van Freya's, Berten, Inge's, Filipen, Bruno's, ... Kortom de zonen en dochters van puntje, puntje, puntje, ... in ons politiek, maatschappelijk en economisch leven, een heleboel persoonlijk leed en miserie toe. Gedurende lange tijd. Miserie die ze dan alleen kunnen te boven komen door steun te ondervinden van mensen waarvoor zij nu totaal geen oog hebben. Van wien's leven zij zich in de verste verte nog geen idee kunnen vormen.

17.12.05

Mijn leven door de ViewMaster

Vanmorgen ben ik een kerstboom gaan kopen. Nordic Hill staat op het label. Een mooie al zeg ik het zelf. Andere jaren blijf ik steevast met een kneus zitten, maar deze keer beslist niet. Volgens de verkoper is hij nog naaldvast ook, al kan mij dat minder schelen.

Op de terugweg broodjes en een krant gehaald.

Oei, Leopold Vermeiren is dood. De uitvinder van de Rode Ridder. Dat wordt onderweg ook nog eens in het radionieuws bevestigd. En ja hoor: de bonzen van cultureel bewust Vlaanderen zijn het quasi unaniem eens, Vermeiren schreef geen LITERATUUR.

Het zal mij worst wezen. Ik kom er voor uit, ik heb alle Rode Ridders gelezen. Door weer en wind ging ik er voor naar de bibliotheek. Ik was getuige van heel wat afslachtingen, en de Saracenen die door Johan vermoord werden hebben het stuk voor stuk verdiend. Reken maar dat het gespuis was. Rapalje!


In de namiddag hebben we de boom dan mooi versierd. Lichtjes, slingers, ballen, lintjes, ...

Ondertussen ook wat nagedacht over waar het naartoe moet met deze blog. Ik weet het nog niet goed, al overweeg ik voortaan een duidelijker onderscheid te maken tussen fictie en non-fictie.

Het is D.V. die mij aan het denken zette, want hij belde me om te zeggen dat hij een blog wil starten waar de mensen hel àlles, maar dan ook àlles mogen vragen en dat hij eerlijk zal antwoorden.

Ik betwijfel of zoiets mogelijk is.

Al ben ik wel benieuwd.

16.12.05

Mijn leven door de ViewMaster

Er is een veer gebroken. Ik heb altijd geloofd, of beter gezegd: aanvaard, dat werkgevers al is het maar op minimalistische manier een sociale rol vervulden. Tewerkstelling.


Dat is ook de vlag waarmee het VBO, VOKA en consoorten telkens staan te zwaaien als hun maatschappelijke rol in vraag wordt gesteld.

Jarenlang heb ik de werkgevers dat krediet gegeven.

Die tijd is nu definitief voorbij. Als grote banken, farmaceuticaondernemingen, automobielconstructeurs, enzovoort en enzovoort er nu openlijk voor uitkomen dat inderdaad grote winsten maken, maar dat die winst nog kan worden gemaximaliseerd, door het schrappen van tewerkstelling, dan is er een grens overschreden. Een grens die véél fundamenteler is het probleem van het stakingspiket dat hier en daar een werkwillige werknemer tegenhoud om te gaan werken.

De globale economie zit in een perfide spiraal. Een spiraal waarin het salonfähig is om mensen op straat te zetten in ruil voor een bonus voor de manager en meer winst voor de aandeelhouder.

Het is daarom moeilijk om de mensen die, om een oude term te gebruiken, "het kapitaal" vertegenwoordigen, te respecteren.

Alleen, ik ga er van uit dat het huurlingen zijn, die veel kans lopen om op een dag ook te worden uitgespuwd.

Het gaat uiteraard verder dan dat. Medeplichtig zijn alle politieke partijen, én ook de vakbonden.

De vakbonden in de zin dat zij de situatie zeer goed kennen, zeer goed beseffen dat zij de tijdsgeest tegen zich hebben, maar desalniettemin zich willens en wetens blijven verliezen in onderlinge naijver, profileringsdrang, eerzucht, enz. Voor de sociale organisaties is solidariteit een product, koopwaar: ABVV solidariteit heeft meer kwaliteit dan ACV of ACLVB solidariteit (of omgekeerd, want elke organisatie meent de waarheid in pacht te hebben).

Pech voor hen dat zij hun product veel slechter marketten dan pakweg Chiquita dat doet met haar "kikvorsbananen" of Delhaize met zijn voedselbanken.

15.12.05

Mijn leven door de ViewMaster

P. is volgens mij een beetje jaloers, ik begrijp echt niet waar hij het haalt dat ik aan mijn gezondheid of lichaam moet denken:

Geheime opdracht in Zwart Afrika

Vandaag bereikte mij een rapport van onze geheime inlichtingendienst/Sectie Centraal Afrika.

Vorige week zouden, in de afgelegen savannestreek van Paftendoumpe, de lijken gevonden zijn van een twaalftal inlanders. Allemaal vrijheidsstrijders die zich verzetten tegen het Belgische Koningshuis, dat te blank zou zijn.


Volgens verklaringen van experten van de W.H.O. moet dit voorval rechtstreeks herleid worden tot de de bijeenkomst van de Luikse "Grand Council" vereniging (een dekmantel van onze veiligheidsdienst), die twee weken geleden een openlucht conferentie hield op de Baraque Fraiture, het hoogste geografische punt in België, omwille van de lokale zuivere lucht.

Op basis van de populaire "vleugelklaptheorie" wordt gestaafd dat het uitblazen van sigarenrook op die plaats, een kettingreactie aan metereologische incidenten heeft veroorzaakt, die culmineerde in een lokale blikseminslag, met de bekende gevolgen. Zij maken expliciet gewag van kwaad opzet.

Aangezien dit de eerste internationale metereologische moord van onze diensten is die met zoveel expertise kan worden bewezen, vraag ik toestemming om geheimagent "Cogetama" naar de zuidflank van de Matterhorn te sturen, om er met een Gauloise het team van de W.H.O. het zwijgen op te leggen.

Dit team bivakeert nog drie weken aan de zuidelijke oever van het meer van Zwètlung.

Mijn leven door de ViewMaster



Gisteravond en vanmorgen twee zware vergaderingen gehad, maar beiden kenden een bevredigende afloop.

Een ander paar mouwen is P. Hij belde mij gisteravond op om te zeggen:

1) dat hij zijn kerstboom heeft opgesteld

2) dat een van de partnerorganisaties waarmee wij samenwerken zijn handtekening heeft vervalst

Dat is uiteraard een feit van formaat.

Ik vrees dat dit de vergaderingen in Straatburg en de Conferentie van Praag op de helling kan zetten.

Wij beraden ons nu over een Protocol van Protest, maar zijn nog te boos om het daar bij te laten.

Bloed, dat wil P. zien.

Ik hoop dat ik hem dat uit zijn hoofd kan praten.

14.12.05

Mijn leven door de ViewMaster


Vandaag naar de onderneming V. gegaan, er waren nog wat oude documenten die ondertekend dienden te worden. Het was een gelegenheid om nog eens een praatje te slaan met R.F. en S. vB.

De mensen zijn moe. Het vertrouwen is er niet meer. Niet in overheden, niet in vakbonden. Niet in het management. Er heerst in het bedrijf stilaan een zeer negatieve sfeer van moedeloosheid en wantrouwen.

Maar ja, wat doe je er aan?

Ondertussen heb ik P. wel een blogservice gesuggereerd waar hij zijn blog selectief toegankelijk kan maken. Met paswoorden.

Ik ben werkelijk zeer benieuwd welke geheimen hij nu zal onthullen!

Anderzijds heb ik gisteren nog een mooi geschreven franstalige blog gevonden : "Element Particulier". Heel eenvoudig, maar zeer sensueel geschreven en niét vulgair.

13.12.05

Mijn leven door de ViewMaster

Dertien is misschien een ongeluksgetal, daarom blijf ik binnen en droom ik al van de kerstvakantie!


... en van haasje over in de Ardennen!

12.12.05

Hendrik Ibsen

Mijn naam is Hendrik Ibsen.

Ik wil verhalen over een curieuze ontmoeting, nu enkele jaren geleden in Berlijn.

Tijdens een doelloze wandeling door de stad, tussen de bedrijven van de voorbereidingen voor een operaversie van een van mijn bekendere toneelstukken - Steunpilaren van de maatschappij - door, kwam ik al mijmerend, zonder er echt erg in te hebben, terecht in de morsige, minder aangename buitenwijken van de stad. Laat ik eerlijk zijn, ik bevond mij in de hoerenbuurt.

Diep nadenkend over wat nu de oorzaak kon zijn van het feit dat Jung zich afzette tegen de psychoanalytische bevindingen van Freud, merkte ik aanvankelijk niet op dat ik verschillende keren aangesproken werd door een beeldschone jonge vrouw. Zij bevond zich, zo goed als naakt, achter het raam van een etablissement dat eigenlijk al twintig jaar eerder had afgebroken moeten worden: kapotte ruiten, afbladderende muren, schimmelplekken. Zeker niet geschikt voor de waren die zij klaarblijkelijk aan te bieden had.

"Mein Herr, darf ik oe iets fragen?"

"...?..."

"Entschuldiging, Mein Herr, darf ik oe iets fragen?"

"Ja, ooisseraart,"

antwoordde ik, blij dat ik toch ooit eens een Berlitz-cursus Duits voor zakenmannen had gelezen,
"Womit kann ich oe helfen?"

"Wel," (en nu laat ik voor het gemak de lokale tongval even weg) "of u niet met mij naar bed wil, nu, hier in deze Zimmer Frei!"
"Excuseer?"

repliceerde ik verrast, maar tezelfdertijd begreep ik dat dit geen gewoon meisje was. Haar blik was zo puur, zo zuiver. Hier was duidelijk geen sprake van de voor deze wijk normale transactie van seks voor geld.
Op een of andere manier kwam zij mij ook bekend voor,

"Kennen wij elkaar misschien? Uw boude voorstel lijkt mij zo ongerijmd!"

"Neen. Sociaal noch familiaal zijn wij met elkaar bekend, maar mediaal hoogstwaarschijnlijk wel. Vandaar mijn vrank voorstel. Ook omdat ik uw reputatie ken, uw scherpzinnig psychologisch inzicht in de mens. Ik richt al mijn hoop op U.

"Mediaal? Wat bedoelt U?"

Ik kende toen al veel woorden, maar mediaal was daar niet bij.

"Mediaal. Van de media. Vanuit kranten, tijdschriften of van op de televisie. U herinnert zich misschien nog wel de hele commotie, zo'n zeventien, achttien jaar geleden rond mijn persoon. Ik ben Helga, het meisje zonder tepels."

"Wablieft??? H-Helga, het meisje zonder tepels?"

Toen begon het mij te dagen. Inderdaad! Een hele tijd geleden was er eens heisa geweest rond een klein meisje dat geboren was zonder tepeltjes. Zowat overal waren er kleurenaffiches van te zien geweest.
Het ergste van de affaire was echter niet het medisch unieke van de zaak, maar de dubieuze rol die haar ouders hadden gespeeld. Zonder rekening te houden met de toekomst van hun kind (het zou al genoeg problemen hebben om tot een normale vrouw op te groeien zonder al die aandacht) hadden zij het hele verhaal voor grof geld aan de meestbiedende krant verkocht.
Alles en iedereen die in die tijd politiek correct was had er schande over gesproken en uiteindelijk leidde het hele incident tot de "Tepelwet", waarna het in Duitsland althans, niet meer tot dit soort aberraties is gekomen.

"U moet mij begrijpen,"

lichtte zij de achtergrond van haar voorstel nader toe,

"Elke welopgevoede jongeman lijkt wel bang van mij, beschouwt mij als een abnormaal wezen.
Het zijn alleen perverse geestesgestoorden en pornoregisseurs die mij benaderen. Omdat ik een curiosum ben, om samen met mij op een foto te staan. Nooit omdat ze mij als vrouw respecteren. Dat doet erg pijn.
Nog nooit heb ik echte mannelijke, lichamelijke tederheid gekregen.
Ik kan U garanderen dat ik nog maagd ben!
Het is omdat ik niet langer passief wil blijven en nieuwe slechte ervaringen bij voorbaat wil vermijden dat ik besloten heb het heft in eigen handen te nemen en de mannen die hét mij wel waard lijken zelf aanspreek.
Open en bloot!
Kaarten op tafel!
Eerlijk!"

Ontroerd door haar reeënogen en haar onmiskenbare eerlijkheid, en gestreeld in mijn mannelijke trots doordat zij hét met mij klaarblijkelijk zag zitten, besefte ik plotsklaps het gruwelijke van de situatie. De wreedheid van het noodlot, dat ineens een zware plicht op mijn schouders legde:

"Helga, inderdaad. Ik herinner mij je zaak vanuit de pers. Die vulgaire foto's in Stern.
Ik neem je helemaal niets kwalijk.
Maar uitgerekend jij moet mij begrijpen.
Ik kom uit een veel kleiner taalgebied dan het Duitse, je kan dus onmogelijk op de hoogte zijn. Maar ik..., ik...

IK BEN DE MAN ZONDER PIEMEL,

ook nogal mediaal bekend, in mijn land dan.

Het spijt mij werkelijk zeer, maar ik kan je echt niet helpen.
Echt niet,
en ik zou toch zó graag willen."

Mijn leven door de ViewMaster


Als het tegen zit, dan zit het tegen!

Vanochtend, toen ik mijn zoon naar school bracht, de jongen zit in de examens en loopt stijf van de stress, was ik zelf ook even verstrooid.

Ik had de tegenligger - die een tegenligster bleek te zijn - totaal niet gezien - waarom is haar autootje toch zo klein - wat perfect aannemelijk uitlegt waarom ik er tegen vlamde.

Behalve materiële schade is er niet veel aan de hand, niet met mijn wagen en niet met de hare.

Mijn trots is uiteraard wèl gekrenkt. Dat mens wou per sé over mijn rijgedrag discuteren, terwijl daar mijn hoofd niet naar stond. Wat moet er gezijkt worden als de schuldige partij zijn ongelijk toegeeft? Niets toch!

Na een strenge blik van mij in haar ogen, legde zij zich bij de feiten neer en samen vulden wij zonder ook maar enige onenigheid of interpretatieverschil het aangifteformulier in.

Nu is het wachten op het telefoontje van mijn verzekeraar die mij zonder verdoving zal stropen.

11.12.05

Mijn leven door de ViewMaster


Gisteren zou ik naar de protestmanifestatie tegen Inbev gaan, om te tonen dat ik de sluiting van de brouwerij van Hoegaarden niet apprecieer. Om legitieme redenen heb ik van dat voornemen moeten afzien.

Achteraf ben ik er blij om.

Als je ziet wie er wel weer waren zakt je bloeddruk weer een aantal punten: het gepatenteerde volkje vakbondsmensen, wat lokale politici, buurtbewoners, en wat groepuscules van Radeloos Links.

Ik weet het ook niet meer.

Daarom neem ik me voor een campagne op te starten om te bekomen dat bedrijven die produkten een naam geven die naar een streek verwijst, ook effectief dat produkt in die streek moeten produceren, anders zou er sprake zijn van leugenachtige reclame.

Wie mij helpen wil mag mij altijd contacteren!

Ik wacht.

Mijn leven door de ViewMaster

Vanochtend voor het eerst in lange tijd te voet naar de bakker gegaan. Terwijl mijn voetstappen aangenaam door het bevroren grind schrepten keek ik hoe de condens van mijn asem oploste in de lucht. Dat verschijnsel zette mij aan het denken.

Een van de neveneffecten van de chaostheorie is de u waarschijnlijk welbekende vleugelslag - theorie. T.t.z. dat het vleugelgeklapper van een vlinder in het amazoneoerwoud een orkaan kan veroorzaken aan het andere eind van de wereld.

Die logica consequent volgende denk ik dat voor elke gerookte sigaret (weliswaar alleen op 23 meter afstand van het absolute hoogtepunt van België, bij Baraque Fraiture) tot gevolg kan hebben dat het leven van 10 afrikanen in gevaar komt, of gered wordt, afhankelijk van de maatregelen die men treft. Het lijkt mij aannemelijk dat de wind en de opwarming van de luchtlaag waarin de sigarettenrook wordt uitgeademd, onrechtstreeks, maar duidelijk aanwijsbaar, invloed uitoefent op het verloop van het regenseizoen in de Afrikaanse savanne.

Zou het niet nuttig zijn indien de wetenschap dit toch eens zou onderzoeken?

Blij met mijn bijdrage tot de wetenschap en het welzijn van de afrikanen kocht ik een Prokorn-, en een gesneden boerenbrood. Voor de kinderen zes croissants en twee boterkoeken.

Thuis hebben we daar lekker van ontbeten.

10.12.05

Mijn leven door de ViewMaster


Bravo Harold Pinter.

Uiteindelijk zijn er ook mensen, al zijn zij economisch en politiek niet relevant, die er recht voor uitkomen.

Je speech zal wel niks uithalen: behalve dat in het ergste geval misschien een paar van je boeken zullen worden verbrand (al zal zich dat wel compenseren door een opflakerende verkoop door mondig en bewust links) en dat je nu kans hebt dat een paar opvoeringen van een stuk van jou geboycott zullen worden.

Toch vindt ik het knap. Het is lang geleden dat nog iemand met een werkelijk intellectueel soortelijk gewicht zulk een klap uitdeelde. Nogal wat anders dan het geneuzel van de Bono's en Geldofs van deze wereld.

Bush en Blair.

Zij zullen er geen traan om laten, geen glas voor laten staan, maar ik ben er van overtuigd dat het feit dat jouw speech deel zal gaan uitmaken van het collectief geheugen en geweten van ons nageslacht, dat dàt hen dwars zal zitten: het besef dat zij enerzijds herinnerd zullen worden als redelijk belangrijke politieke leiders, maar anderzijds dat bij wat zij hebben gerealiseerd, er niks, helemaal niks zal zijn dat hen in de rij van Gandhi, of zelfs maar van Mandhela zal plaatsen.
Dat, weliswaar in gespecialiseerde historische studies, voor eeuwig en altijd beschreven zal worden dat zij, willens en wetens, àlle kansen die zij kregen om werkelijk iets te betekenen systematisch naast zich neer hebben gelegd en verraden.
Dat zij uiteindelijk alles alleen voor zichzelf hebben gedaan.
De glorie van het eigen ik.

Ja, ik ben zeker dat hen dàt dwars zit en ik hoop dat zij er dikwijls aan herinnerd zullen worden. Bijvoorbeeld door hun kinderen of kleinkinderen, als die tijdens hun studie op jouw speech stuiten.

Dat soort leiders heeft alles, koopt alles en denkt dan nog dat het alles ook met recht verdient.

Misschien, maar toch geen respect.

Zeker geen respect.

Mijn leven door de ViewMaster


Schurft krijg ik ervan !!! Dikke korsten schurft !!!

Minister Tuybens (de man met het keurmerk van specialist ethisch ondernemen) komt fijntjes vertellen dat (oudere) postmannen koffie moeten kunnen drinken bij Jef en Marie. Jef en Marie zijn uiteraard een fictief koppel. Zij staan voor de oudere eenzamen die sociaal contact nodig hebben.

Laat dat nu precies zijn wat de vakbonden al jaren zeggen.
Maar ja, de vakbonden: zijn dat niet die oubollige, egoistische, valse, archaische, leugenachtige, profiterende, op de rand van het misdagige organisaties zonder duidelijke structuur die totaal, maar dan ook totaal voorbijgestreefd zijn? En als het even kan minstens gemuilkorfd tot schoothondjes die napraten wat wijze politici orakelen?

Nu ja, het zal wel een uiting zijn van begrip voor de gewone mens, iets waar de SPa het alleenrecht meent op te hebben.

Jezus komt mij redden (3)

De melige episode!



(een melige episode)

Het is nu drie à vier weken geleden dat ik Jezus nog gezien of gehoord heb. Ik weet dus niet of Hij het is die hier dit keer achter zit of niet, maar gisteren kreeg ik een mailtje van Julia. Het allereerste buiten de professionele relatie die we vroeger hadden.

Het gaat goed, de kinderen staan stilaan op eigen benen.
Op kantoor gaat alles zijn gangetje (het is te zeggen: nog altijd dezelfde achterklap en holle praat als vroeger).
Gewoon een mailtje, zo maar, omdat het op het werk wat minder hectisch is.


Waarom mailt ze mij? Ik begrijp het niet. Of nee, ik begrijp het maar al te goed, maar wat moet ik er mee?

Anderzijds, de Kerst nadert en ik weet nu waar zij 's middags luncht. Ik kan haar voortaan dus eender wanneer ontmoeten. Anders had zij toch niet de Exki in de Nieuwstraat vermeld?

An open window of opportunity exists!

Wie weet wat er zich openbaart na een Glühwijntje of twee voor de poorten van de Finistère-kerk. Met de hulp van Jezus voltrekt zich misschien wel een mirakel! Volmaakte liefde in lichaam en geest.

Of een gewoon leuk gesprek.

Want ja hoor, ik kan leuk spreken. Soms ben ik zelfs ongemeen grappig.

Ach, ik zie nog wel.

Mijn leven door de ViewMaster




Ik ben vandaag naar kapper Candel geweest.

Kapper Candel: reeds drie generaties tot uw dienst.

Ook van mijn kant respecteer ik de traditie: ik ben de derde generatie die er klant is. Mijn grootvader en vader gingen er ook.

Ik vraag mij af waarover die drie generaties het zoal hadden? De oorlog, de bouw van de Muur, expo 58, de Beatles, de olie-crisissen, de devaluatie van de frank, de val van de Muur, de vakbonden,...

Al ben ik er zeker van dat ik de zwijgzaamste telg ben. Voor mij is een kappersbezoek een moment van introspectie. Spijtig voor de actuele kapper Candel, een polyglot die in een multinational behoorlijk zijn streng zou strekken.
De kappersstiel lijkt mij echter fundamenteel een eerlijker job te zijn dan werken voor een multinational. Zeker in vergelijking met wie in zulk een omgeving een hogere bedienden- of kaderfunctie bekleedt.

Vandaag was echter geen bezoek als anders. Ik heb een facet van kapper Candel leren kennen, waarvoor ik hem pre-postuum in mijn lijst belangrijke Belgen opneem.

Het is mij namelijk opgevallen dat hij consequent buitenlandse meisjes, allochtone meisjes, een kans geeft zich te bekwamen in zijn stiel. Of hij hiernu beter van wordt weet ik niet. Misschien buit hij hen wel uit, maar dat betwijfel ik.
Wat ik echter zo positief vind is niet alleen zijn consequentie in het aannemen van die meisjes, maar ook het feit dat op die manier zijn klanten, zeg maar Jan Modaal van blank Vlaanderen, willens nillens zich zeer letterlijk onder handen moeten laten nemen door deze stagiaires. Zoiets haalt vooroordelen weg en bouwt vertrouwen en respect. Allochtone vrouwenvingers zijn even zacht en handig met een schaar dan autochtone en als de taalkloof niet te diep is is de kapperspraat van hetzelfdfe niveau.

Tot nu toe ging ik bij kapper Candel omdat het een mooie familietraditie is (langs beide kanten), maar van nu af aan zullen mijn bezoeken veel bewuster zijn. Een echt
statement

9.12.05

Biggles !!!



Welke ware man kent er Biggles niet? Welke jongen van vroeger heeft niet die spannende avonturen meebeleefd van de onnavolgbare avonturier Biggles en zijn vrienden.

Biggles en het zwarte gevaar, de vlucht van de condor, Biggles in Frankrijk, Biggles geheim agent, Biggles tart de Swastika, ...

Waar is de tijd gebleven.

Maar wist u dat Biggles ook als vakbondsmens actief was?
Ja hoor, dat staat te lezen in het onovertroffen: Biggles forms a syndicate.

Kippensoep !!!


"Kippensoep"

Dat moest mij nu echt van het hart:

"KIIIIPPEEEENNNSOOOEEEEPPPP !!! "

8.12.05

Meester Braes



Meester Braes was meester in het vijfde studiejaar. Hij was een van de beste leraars die ik ooit heb gehad.

De volgende wijsheid zal ik nooit vergeten:

"Het zijn alleen de dommen die niets willen bijleren."

6.12.05

De koekjes van Lotus

Het komt doordat ik op dieet ben en alleen nog voedsel met kartonsmaak mag eten, maar ineens moet ik denken aan de koekjes van Lotus. Aan de speculoosjes om precies te zijn. In veel Belgische cafetaria's krijg je ze bij je koffie.

Toen ik klein was ben ik ooit eens op schoolreis geweest naar de Lotusfabriek. Ik herinner mij daar vooral nog van dat er veel lieve dames werkten en dat we een zak vol koekjes meekregen naar huis.

Die zak verdween 's avonds in de grote kast en voor zover ik weet staat hij daar nu nog, want de gierige dosissen waarmee mijn moeder ons koekjes liet eten zijn legendarisch in onze familie.

En nu kan ik er ook alleen maar van dromen.

(zucht)

Mijn leven door de ViewMaster




Vanmorgen, net zoals zondag, vrij goed uitgeslapen en monter opgestaan. De kinderen wensten chocoladekoeken mee te nemen naar school, in plaats van de dagelijkse brooddoos. Een stichtend voorbeeld is het uiteraard niet, maar voor deze ene keer hebben we ermee ingestemd.

Vroeg vertrokken, maar wegens drie defecte wagens in de Brusselse tunnels ben ik niet vroeger dan anders op kantoor gearriveerd.

Kort met E.D. kunnen overleggen over de dagelijkse kommer en kwel. Ik meen begrepen te hebben dat P. mijn gezondheidstoestand als "op sterven na dood" heeft beschreven, want E.D. biedt aan mij te vervangen voor enkele vergaderingen.

Ik denk dat ik vanavond eens niet naar de koorrepetitie ga, maar dat ik eens goed ga nadenken over hoe ik wat meer lichaamsbeweging kan inbouwen in mijn dagelijks leven. Zou turnen iets voor mij zijn?

5.12.05

Sinterklaas kapoentje




Vorige nacht werd ik wakker gepord door mijn vrouw.

"Jozef, ik heb een schreeuw gehoord in de tuin, en dan leek het of er een zwaar gewicht omviel!"

Ik was meteen klaar wakker, greep naar het anderhalve meter lange zwaard van Karel de Grote (een replica van het origineel die we ooit kochten in Toledo) dat voor die gelegenheden onder ons bed ligt en vliegensvlug, maar muisstil, trok ik mijn sportschoenen aan en sloop langs de veranda naar buiten.

Ik zag al van ver wat er aan dehand was. Een Sint die over de tuinkabouter was gestruikeld en ongelukkig met zijn hoofd op de trekhaak van mijn 4x4 was terechtgekomen. Ik had echt geen dokter nodig om te zien dat hij dood was.

"Verdomme," vloekte mijn vrouw, "net nu ik in aanmerking kom voor die promotie! Jozef, we kunnen ons op dit moment geen roddels veroorloven. Zeker niet met een dooie Sint, en zeker niet na dat voorval verleden week met de hond die het zoontje van de buren heeft gebeten."

"Maar wat dan?"

"Begraaf hem achter de rabarber."

Drie uur later was de klus geklaard.

"We zien wel wat ervan komt," besloot mijn vrouw, toen ik weer in bed kroop en ik kreeg een dikke zoen!

4.12.05

Jezus komt mij redden (2)



Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Zo gelovig ben ik niet, maar gisteren is Hij weer voor mij verschenen en wat hij me probeerde te flikken is ronduit schofterig. Pure morele chantage.

Ik stond in de krantenwinkel voor mijn krant en een pakje sigaretten toen Hij plots naast mij stond. En Hij was niet alleen. Achter Hem stond L.H., die achttien jaar geleden is verongelukt.

"Hoi,"

sprak Hij dit keer met een Hollands accent (vorige keer sprak Hij Gents als ik mij goed herinner):

"Je kent L. nog wel, niet?"

Ik stond aan de grond genageld. Vanzelfsprekend kende ik L. nog. Ik ben heel mijn studententijd smoorverliefd op haar geweest. Tot wij elkaar uit het oog verloren en ik daarna vernam dat zij getrouwd. Ik deed dan ook geen enkele poging meer om haar nog te zien. Weer enige tijd later zag ik haar doodsbericht in de krant. Van een echtgenoot was daarin geen sprake.

"Zullen we ergens rustiger gaan praten?" stelde zij voor.

Ik knikte en wij wandelden gedrieën naar het park. Zonder een woord te zeggen.

"En, heb je nagedacht?"

polste Jezus.

"Ja, maar je vergist je..."

"Hou toch op!"

viel L. in de rede,

"je maakt ons niets wijs."

Zij klonk helemaal niet boos. Alhoewel ik haar toch pijn moet hebben gedaan toen zij nog leefde. Hoeveel keer bood zij mij niet de kans om te zeggen wat ik voor haar voelde? En keer op keer deed ik alsof ik het niet begreep.

Ik schaamde me.

"Wij kunnen je niet helpen.
Geen toevallige ontmoeting organiseren of zo, maar wees nu toch één keer oprecht met jezelf."

Oprecht met mezelf? Ik heb altijd gedacht dat ik dat was.
Niet dapper, laf en meestal ontwijkend, maar toch oprecht met mezelf.

Waarom was Hij teruggekomen?
Wat kon het Hem schelen?
En waarom betrok hij uitgerekend L. er bij?
Een pijn die ik eindelijk vergeten was.

"Je zou Julia heel gelukkig kunnen maken en je verraadt er je vrouw of je gezin heus niet mee,"

probeerde L. mij overtuigen,

"Gewoon het feit dat een man, jij, haar apprecieert als vrouw zou veel voor haar betekenen. Jij denkt uiteraard aan andere dingen, seks, maar het gaat haar om vriendschap. Zij is eenzamer dan ze voor zichzelf wil toegeven, en vooral bang om weer bedrogen te worden. En die kans is reëel.
Zij zal ook niet de eerste stap zetten.
Het is aan jou en als je eerlijk blijft kan je niks verliezen."

"En als zij mij afwijst?"

"Dat doet zij niet."

"Denk je?"

"Ja."

"Waarom gaan jullie háár niet overtuigen?
Even miraculeus verschijnen en hopsakee.
Vrouwen willen toch geëmancipeerd zijn!"

"Dat zou al te gemakkelijk zijn voor jou. Bovendien, wie zegt dat zij jou dan zou aanspreken? Wat heb je te bieden? Je zegt zelf dat je je vrouw en kinderen voorrang geeft. Jij bent hypocriet. Op dat punt staat zij steviger in het leven dan jij. Wij willen JOU de kans geven om haar blij te maken. Zolang je dat niet snapt zal je emotioneel altijd een sukkel blijven."

riposteerde Jezus scherp

"Ach, laat mij met rust!"

schreeuwde terug,

"dit gaat jullie niks aan. Ik regel mijn leven zelf wel."

"Oké, oké ! Maak je niet druk We laten het vallen, ... : Voorlopig."

Hand in hand wandelden zij weg. Over het water, maar daar stond ik op dat moment niet zo bij stil.

Mijn leven door de ViewMaster


Vanmorgen uitgeslapen. Voor het eerst in weken. Ik voel me ook sinds lang beter. Waarschijnlijk beginnen de medicijnen hun werk te doen.
Ik ben blij dat ik gisteren ook een en ander heb geklust thuis. Drie lampen vervangen, bloempotten leeggemaakt en gereinigd. Boodschappen gedaan.

Ik las in Test-Aankoop dat Carrefour een niet zo ethisch beleid voert dan de zelf opgelegde "ethische code" laat vermoeden. Volgende week zal ik hierover navraag doen.

Ook even de tijd genomen om de blog van Peter B. te lezen. Ja, hij doet dat leuk. De opzet is wel anders. Hij heeft een duidelijk strakke lijn voor ogen, waar hij niet van afwijkt: een persoonlijk dagboek.

Bij mij ligt dat eigenlijk anders. Naast min of meer dagelijkse notities wil ik graag kortverhalen maken. Die Kortverhalen ontstaan op de meest onverwachte momenten, naar aanleiding van gebeurtenissen in het dagelijks leven, of persartikels, maar leiden een totaal eigen bestaan en logica, waarin ik totaal geen rekening hou met wat waar is of niet. Op een of andere manier tracht ik per verhaaltje een internetlink te vinden die dan weer een ander licht werpt op het verhaal. De links geven soms meer prijs over wat ik over een bepaalde zaak denk, dan het verhaaltje dat de kapstok ervoor is.

Ik ben wel benieuwd welke richting het zal uitgaan met de verhaaltjes en wat ik er binnen pakweg een jaar bijeen zal hebben geschreven.

3.12.05

Jozefa: een case study



(toespraak gehouden op 16 oktober 2006 te Londen, op de jaarvergadering van de FID)

Jozefa is nu zevenenzestig jaar en zoals jullie weten krijgen feeën van die leeftijd in onze tijd geen enkele aandacht meer van auteurs, de schrijvende pers of filmmakers. Toch heeft Jozefa, samen met haar leeftijdgenoten een probleem dat de aandacht verdiend en waarvoor in het belang van de hele maatschappij best vlug een oplossing wordt gevonden.

Weinig mensen buiten onze organisatie weten dat feeën tot op zeer hoge leeftijd (gevallen van tachtig tot negentig jaar zijn niet zeldzaam) blijk geven van een immense seksuele honger. Honger is niet eens het juiste woord meen ik, het gaat hier werkelijk om het stillen van een basisbehoefte die, indien niet regelmatig en op bevredigende manier vervuld, kan leiden tot incidenten met onomkeerbare gevolgen.

Zeer bemoedigend is echter het wetenschappelijk onderzoek van de Tübinger Hochschûle (o.l.v. Prof. Doktor Karl Spazierganger) waaruit blijkt dat een "natuurlijke" oplossing niet langer uitgesloten zou zijn en dat afgestapt kan worden van de bekende "solitaire methode" uitgewerkt door het team Fingerspitzen/Yubisaki in Californië, nu toch ook al dertig jaar geleden. De vermaarde expeditie naar midden-europa onder leiding van Prof. Spazierganger heeft niet alleen waardevolle artefacten van de verloren gewaande Bierkeller-beschaving opgeleverd (waarmee ineens het bestaan van deze rondbuikige mensensoort is bewezen), maar (en dat werd zorgvuldig buiten de pers gehouden) heeft ook contacten gelegd met een zachtaardige populatie trollen in Opper-Roemenië die, indien de juiste koppeltechnieken worden aangewend, tot 70% van de noden van de westerse feeën zou kunnen beäntwoorden.

Dat feit stelt ons in staat om de doelstellingen van onze koepelorganisatie ( de FID = Fairies in Distress) grondig te herzien. Wij hoeven niet langer meer beroep te doen op een korps van vrijwilligers (wat heel wat psychologisch bijstandswerk uitspaart. Om nog maar te zwijgen van de ethische aspecten), maar wij kunnen ons voortaan toeleggen op logistieke oplossingen.

Inderdaad! Als het mogelijk wordt om trollenpartners op te leiden dan zal de vraag naar Feëriek Seksueel Therapeutische Groepsreizen (FSTG's) naar Roemenië exponentieel toenemen. Iedereen zal begrijpen dat dit een krachttoer van formaat wordt, rekening houdende met het feit dat er in de Benelux alleen al drieduizend geregistreerde feeën zijn, èn dat negen op de tien onder hen aan claustrofobie lijden.

Het is echter een opdracht die wij grondig moeten aanpakken. Onze samenleving kan zich geen situatie veroorloven waarin alleen financieel draagkrachtige feeën in hun behoeften kunnen voorzien en dat hun armere zusters lijdzaam moeten toekijken. De toverkrachten van de feeën zijn niet meer is wat ze in sprookjestijden waren, maar ze zijn in elk geval nog latent aanwezig. Het valt niet in te schatten wat er kan gebeuren als een verongelijkt individu er in slaagt deze energie opnieuw aan te boren en te gebruiken.

In eerste instantie roep ik dan ook alle cabrio-eigenaars onder ons op hun voertuig gedurende één maand per jaar ter beschikking te stellen van de FID. Jozefa, de allereerste fee die onze organisatie adopteerde is bereid aan de voorbereidende test is Roemenië deel te nemen en zal u zeer dankbaar zijn.

Harald GRIMM
Voorzitter

Mijn leven door de ViewMaster


28 november 2005 (22:10)

Gezond en wel aangekomen in Hotel A. in Wenen. Een uitstekend etablissement, net buiten het stadscentrum. Hier en daar zijn enkele bijtsporen van de tand des tijds te zien. Echt warm water loopt er niet uit de kraan.

Om 20u gaan eten en kennis gemaakt met de Franse delegatie op het congres. Een raar zootje. Vooral Henri. Een mens van goede wil. Vooral als er drank wordt geschonken.

Ik neem mij voor om morgen hoe dan ook het stadscentrum van Wenen te bezoeken. Het lijkt mij een fascinerende stad, opgebloeid op een kruispunt van vreemde culturen, zoals men het soms uitdrukt. Brussel eigent zich dat epitheton ook vaak toe, maar daar tref je naar mijn mening net iets te veel mensen aan die 's ochtends voor de spiegel er trots op zijn een belangrijk persoon te herkennen. In Wenen zijn er duidelijk meer allochtonen in het straatbeeld die met zinvolle arbeid bezig zijn (waarmee ik niet bedoel: goed betaalde arbeid).

29 november 2005 (23:15)

Voormiddag.

Het E. congres nam een trage maar zeer concrete stap. Dank zij de tussenkomst van de vertegenwoordiger van het Belgische A. werd de angel van de grootspraak uit de discussies gehaald en werden een paar zeer concrete tools besproken die door het secretariaat werden ontwikkeld.

Namiddag:

Bijtend koud en somber weer. Toch blijf ik bij mijn besluit. Te voet ga ik het "oude Wenen" verkennen. De Stephan's Dom, het MAK (wel pech: de Wiener Werkstätte collectie is net aan Brussel uitgeleend, maar er staat wel een schitterende collectie Japans aardewerk en een tijdelijke tentoonstelling over Manga), de muziekhogeschool, het Radetzky-monument, het Parlement, de Spaanse Rijschool, enz. enz.

Wenen is niet om te lachen! Prachtig stadje. Ook qua sfeer. De mensen zijn hier gereserveerd, maar toch gemoedelijk.

30 november 2005

Het Congres krijgt een "administratief" karakter en sleept zich naar zijn einde. Wat benoemingen, wat voordrachten over case studies die wel interessant zijn, maar niets nieuws opleveren.

Kon toch een goed contact leggen met E.D. een medewerker van E. Ik hoop in de toekomst goed samen te kunnen werken.

's Avonds zonder problemen weer naar huis.